Αναζήτηση
Εχει καταντήσει ιδιαίτερα επίπονο να σχολιάζει κανείς όσα συμβαίνουν στη Γάζα, μια και η δημόσια σφαίρα καταλαμβάνεται βασικά από ανθρώπους που είναι έτοιμοι να σε καταδικάσουν αν δεν ικανοποιείς επακριβώς τις ιδεολογικές ακαμψίες τους.
Από τη μια έχεις όσους ταυτίζουν πλήρως την πολεμική πολιτική της κυβέρνησης Νετανιάχου με όλο τον ισραηλινό λαό (ή ακόμη χειρότερα με όλους τους Εβραίους) και απαιτούν από τον καθένα μας που στέκεται επικριτικά απέναντί της να μισεί καθετί ισραηλινό. Και από την άλλη έχεις αυτούς που χαρακτηρίζουν «φίλο της Χαμάς» ή ακόμη και «ισλαμοφασίστα» τον οποιονδήποτε προβληματίζεται με την ακραία ανθρωπιστική κρίση που επικρατεί στη Γάζα και την ισραηλινή Ακροδεξιά που απαιτεί εθνοκάθαρση.
Οι δύο αυτές αντίπαλες πλευρές της κοινής γνώμης συναντιούνται μονάχα ίσως στην απόλυτη αδιαφορία τους για το ότι ακόμη και παραδοσιακοί σύμμαχοι του Ισραήλ (Αγγλία, Γαλλία κ.λπ.) πλέον καταδικάζουν την πορεία που ακολουθείται (τυχαία;), αλλά, βεβαίως, και για το μέγεθος των εσωτερικών αναταράξεων. Από τις λαϊκές αντιδράσεις, τα μεγάλα ΜΜΕ που ασκούν κριτική, τους διανοούμενους και επιστήμονες που ζητούν σύνεση, ένα σεβαστό μέρος της πολιτικής τάξης του Ισραήλ, από την Αριστερά ως και το Κέντρο και φιλελεύθερους κεντροδεξιούς, με θεσμικές κριτικές για τους κανόνες του πολέμου, ως τις φιλειρηνικές πορείες με πλακάτ ή τις προβοκατόρικες περιπτώσεις σαν τον αριστερό απόστρατο στρατηγό Γιαΐρ Γκολάν που έγινε ήρωας στις 7 Οκτωβρίου, όταν έσωσε μόνος ανθρώπους από τη Χαμάς, και σήμερα, ως πολιτικός πια, κατηγορεί τον Νετανιάχου ότι σκοτώνει μωρά. Ούτε στο ίδιο το Ισραήλ τα πράγματα δεν είναι ασπρόμαυρα όσο εξυπηρετεί τη βολική διανοητική νωθρότητά μας.
Το θέμα είναι ότι όλη αυτή η δηλητηριώδης προσέγγιση εξυπηρετεί αυτή τη στιγμή και μια εγχώρια πολιτική τάξη που δεν θέλει να πάρει ουσιαστική θέση, στο όνομα μιας δήθεν «πολυδιάστατης» στρατηγικής που δεν είναι ακριβώς πειστική, αφού, αν βάλει κανείς κάτω τις συμφωνίες που έχει συνάψει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, μπορεί βασίμως να υποπτευθεί ότι πίσω από την επίκληση μιας δήθεν ευελιξίας κρύβεται ο φόβος να μη βρεθούμε στις συμπληγάδες ισχυρών περιφερειακών δυνάμεων. Διπλωματικά και στρατηγικά είναι, ίσως, κατανοητό. Αλλά όχι επειδή ο κόσμος χωρίζεται αποκλειστικά και μόνο σε κακούς ασπρόμαυρους αντισημίτες και σιωνιστές, αλλά επειδή έχουμε αντίληψη των περιορισμένων κυβικών μας.
