Λόγια μαλαματένια

Εμείς στα νιάτα μας παρακολουθούσαμε τη Γιουροβίζιον με περισσή χαρά και επιμέλεια για τον απλούστατο λόγο ότι μας έβγαζε ίσαμε και τέσσερα νούμερα στην καλοκαιρινή επιθεώρησή μας.

Με τις εικόνες της και τα ακούσματά της αγρίευε την έμπνευσή μας. Ηταν ο οίστρος, αυτή η πράσινη αλογόμυγα, η ίδια που έστελνε η Ηρα για να τσιμπάει την Ιώ και να τη βασανίζει. Εμάς πάλι όχι. Το αντίθετο. Δεν μας βασάνιζε καθόλου.

Μας τσίγκλαγε το αίσθημα, μας τρέλαινε. Τρέλαινε εμάς και μετά το κοινό σε γέλια ακράτητα.

Θυμάμαι μια φορά που οι αδελφές Ραγκούση, η Πέπη και η Αννα, η αργότερα και Νταλάρα, που δούλευαν τότε στη Λύρα, τη δισκογραφική εταιρεία (πρώην Philips-Fidelity), είχαν την ιδέα να πάμε μερικοί από τον θίασο να παρακολουθήσουμε τη σεμνή αυτή τελετή στο σπίτι του διευθυντή, του κυρίου Πατσιφά. Ενα σπίτι ζεστό, φιλόξενο και με τα περισσότερα ρολόγια που έχω δει μαζεμένα. Ρολόγια όλων των ειδών, σχημάτων και χρωμάτων να σημαίνουν άλλα τις ώρες, άλλα τις μισές και μερικά τα τέταρτα. Δεν έχω περάσει ωραιότερα. Εκοβε ο Πατσιφάς, έπλεκαν η Πέπη και η Αννα, ράβαμε εμείς. Νομίζω έτσι βγήκε με έναν πόνο το «Συνέβη στην Κατίνα». Για μας τότε η μουσική αυτή ταραντέλα δεν συνέβαινε σε μια πρωτεύουσα της Ευρώπης αλλά στην πρωτεύουσα ΚΑΤΙΝΑ.

Τώρα, πώς τα ‘φεραν η μοίρα και τα χρόνια και φτάσαμε – πέρυσι; Πρόπερσι; (Εχω χάσει και τον λογαριασμό) – να λέω στο τελείωμα μιας πρόβας «Τέλος για σήμερα. Αύριο πάλι την ίδια ώρα» και να με κοιτάνε όλοι σαν στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα, δεν έχω καταλάβει.

Τι έγινε, παιδιά; Προς τι το πάγωμα;

Μα θα κάνουμε αύριο πρόβα;

Γιατί να μην κάνουμε;

Γιατί έχει Γιουροβίζιον. Δεν γίνεται να τη χάσουμε.

Και το λέγαν σοβαρά. Σαν να πρόκειται για πολύ σοβαρή δουλειά. Δεν ήταν αφορμή για πλάκα άγρια και τρελό ξεφωνητό, αλλά για διασκέδαση υψηλή. Για μουσικό γεγονός μεγάλο.

Και λέω, βέβαια. Πώς δεν το κατάλαβες; Αυτά που θυμάσαι εσύ είναι παλιά και περασμένα. Αλλαξαν οι καιροί. Ούτε αυτά τα παιδιά είναι σαν κι εσένα, ούτε κι εσύ είσαι πια παιδί για να βγάζεις τη γλώσσα στη ζωή.

Πήγα κι εγώ προχθές να δω τον ημιτελικό, στο τρίτο τραγούδι σκυλοβαρέθηκα. Εκλεισα τη ρημάδα, μπήκα στο YouTube, έγραψα Μαρκόπουλος, Ελευθερίου, «Λόγια», μου ‘βγαλε το τραγούδι και…

…«Πώς έγινε με τούτο τον αιώνα / και γύρισε καπάκι η ζωή / πως το ‘φεραν η μοίρα και τα χρόνια / να μην ακούσεις έναν ποιητή. / Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι / ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά / ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη / και στις μυρτιές του Αδη σεργιανά / μαλαματένια λόγια στο χορτάρι / ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά».

Ξύπνησα το άλλο πρωί κι ακόμα αναρωτιόμουν.

Ποιος βρίσκει στο χορτάρι μαλαματένια λόγια για την άλλη τη γενιά;

Χαιρετώ.