Και τώρα, από πού πάνε για το Αιγαίο;

Είναι μία θάλασσα γαλήνης, αρμονίας και συνύπαρξης σε όλα τα επίπεδα. Ακόμα και σε εκείνο της φύσης: στα νησιά της εναρμονίζονται ιδεωδώς τα πιο υπέροχα νερά με την αντίστοιχη βλάστηση. Γαλήνη που τη χαλάνε μόνο νεαροί βρετανοί τουρίστες με διάφορους σαματάδες. Αλλά ως εκεί. Αυτό είναι το Ιόνιο: ένας κόσμος γεμάτος μαγεία που… δεν το σκιάζει φοβέρα καμιά. Και θα έχει και την… ΑΟΖ του! Ε, τι άλλο πια να θελήσει; Αυτό το πέλαγος που οδηγεί δυτικά στην Ιταλία επέλεξε η κυβέρνηση για να δείξει την ελληνική αποφασιστικότητα να προχωρήσει, επιτέλους, ένα ζήτημα που ταλανίζει, για να μην πει κανείς «τρομοκρατεί» τη χώρα εδώ και δεκαετίες, από το διαβόητο τουρκικό Casus Belli για τα 12 μίλια.

Ομως, αν και είναι παγκοσμίως αμέτρητοι εκείνοι που κάθε χρόνο συγκρίνουν τα δύο πελάγη ανάμεσα στα οποία βρίσκεται ο ηπειρωτικός κορμός της χώρας, δεν το κάνουν γι’ αυτό τον σκοπό, αλλά για τα όσα μοναδικά μπορούν να προσφέρουν στους ταξιδιώτες τους. Ελπίζει κανείς ότι ο πρωθυπουργός δεν σκέπτεται με τέτοια εν προκειμένω εντελώς ακατάλληλη τουριστική λογική όταν δείχνει την προτίμησή του στο Ιόνιο – αν και μοιάζει δύσκολο με τόση αγάπη που επένδυσε λ.χ. στην Τήνο. Και αυτό καθώς βρίσκεται πλέον μπροστά στο αναπόφευκτο ερώτημα: και τώρα από πού… πάνε για το Αιγαίο; Γιατί είναι πια μονόδρομος: πρέπει να πάει. Και εκεί είναι ένας, εξίσου υπέροχος στη μοναδικότητά του, εντελώς διαφορετικός κόσμος. Που δεν τον ξεχωρίζει η διαφορά στη βλάστηση ή στο χρώμα των νερών, αλλά η διαρκής απειλή επιθετικού, κατακτητικού πολέμου από την Τουρκία, που κάνει θρύψαλα τη γαλήνη που απολαμβάνει το Ιόνιο με ή χωρίς ΑΟΖ – όχι των τουριστών, των Ελλήνων.

Η τουρκική απάντηση στους ελληνικούς χάρτες ήταν η γνωστή και αναμενόμενη: άλλοι… χάρτες, που αποτυπώνουν το μισό Αιγαίο ως τουρκικό, με περίκλειστα ελληνικά νησιά, κατοικημένα και μη, με αποκομμένες θαλάσσιες διόδους, με εξαφάνιση μεγάλους μέρους της ελληνικής κυριαρχίας και βεβαίως όσων αυτό συνεπάγεται. Συνεπώς, θεωρητικά, όταν η κυβέρνηση κάνει το βήμα από το Ιόνιο στο Αιγαίο, θα πρέπει να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει την τουρκική αντίδραση που θα είναι ανάλογη με αυτή τη θέση. Η πολιτική της «σαλαμοποίησης» της ΑΟΖ δεν είναι νέα ιδέα – έχει άλλωστε επικριθεί ουκ ολίγες φορές για τους κινδύνους που κρύβει. Και όσο εφαρμόζεται, τόσο, φυσικά, αυτοί γίνονται εμφανέστεροι.

Η πρόσφατη άτακτη υποχώρηση της Ελλάδας στην υπόθεση του καλωδίου, την οποία μόνη της προκάλεσε γνωρίζοντας ποια θα είναι η τουρκική αντίδραση και ξέροντας από πριν ότι θα έκανε πίσω σε αυτήν, είναι ένα μόνο από τα ατέλειωτα περιστατικά που δείχνει ξεκάθαρα ότι το ίδιο θα συμβεί – και σε πολύ πιο εκτεταμένη κλίμακα – σε περίπτωση που η κυβέρνηση περάσει από το Ιόνιο στο Αιγαίο. Αυτό, έχει φροντίσει να το ξέρουν πλέον και οι πέτρες. Αρα, τα λογικά ενδεχόμενα που απομένουν πλέον πιθανά, είναι δύο: ή δεν πρόκειται να κάνει το παραμικρό, ή, όλα αυτά, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα τμήμα μιας προπαρασκευαστικής διαδικασίας για την προσφυγή στη Χάγη – ή σε κάποιο άλλο αντίστοιχο όργανο. Το μόνο που πρέπει να θεωρείται βέβαιο, είναι ότι δεν γίνονται για να ολοκληρωθούν όπως φέρονται να σχεδιάζονται. Αλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι ο απίθανος ελληνοτουρκικός διάλογος «φάντασμα», που μόνον έτσι μπορεί πλέον να χαρακτηριστεί, εξακολουθεί και βρίσκεται εν ζωή και εξέλιξη, παρά τα όσα διαρκώς συμβαίνουν, με κορυφαία την τραγική για την Ελλάδα υποχώρηση στην υπόθεση του καλωδίου. Από το Ιόνιο στο Αιγαίο, ο δρόμος θα είναι μακρύς, ανηφορικός, γεμάτος παγίδες. Και, δυστυχώς, πάρα πολύ δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τον Μητσοτάκη να φτάνει στο τέρμα του πριν από τον Ερντογάν…