Στο λιμάνι Κόγκε, 39 χλμ. νοτιοδυτικά της Κοπεγχάγης, βρίσκεται το MAPS, ένα μουσείο αφιερωμένο στην τέχνη του δημόσιου χώρου. Εκεί, το περασμένο Σάββατο, στο φουαγιέ του μουσείου, η κύπρια καλλιτέχνις – χορογράφος Μαρία Χασάμπη εγκατέστησε τα μεγάλων διαστάσεων πάνελ από καθρέφτες. Και μαζί με τη χορεύτρια Ελενα Αντωνίου παρουσίασαν χορεύοντας αλλά και μένοντας ακίνητες το έργο της Χασάμπη, με το οποίο το MAPS εγκαινίασε το «The Story of Public Art». Μία διεθνή έκθεση που στη διάρκεια τεσσάρων ετών παρουσιάζει την ιστορία των πρωτοποριακών καλλιτεχνικών πειραμάτων σε δημόσιους χώρους από τη δεκαετία του 1960 έως σήμερα.
Σε αυτή τη μεγάλη έκθεση που συμμετέχουν συνολικά 120 καλλιτέχνες προερχόμενοι από 40 χώρες η Ιστορία της Δημόσιας Τέχνης θα δείξει ιστορικά έργα τα οποία έγιναν ορόσημα για τις μελλοντικές γενιές, καθώς και έργα που έχουν αλλάξει την αντίληψή μας για την ταυτότητα, τις δομές εξουσίας, τη βιοπολιτική, την επιθυμία, την εργασία, τις κοινωνικές σχέσεις, τη φύση και την πραγματικότητα. Οι δημιουργοί τους θα πουν επίσης ότι η δημόσια τέχνη αφορά κινήσεις, συμπεριφορές και ενέργειες και όχι μνημεία, αγάλματα και επίσημες δημόσιες αναθέσεις.
Η έκθεση «Dancing in the Streets (On Power)», το πρώτο κεφάλαιο αυτής της έκθεσης που αποτελείται από δύο μέρη, (το δεύτερο μέρος, «Explosions» θα παρουσιαστεί τον Οκτώβριο 2025) διερευνά τον τρόπο με τον οποίο η πολιτική, η τεχνολογία και η κοινωνικότητα συνδέονται με τον ψυχισμό, την ευαισθησία και την αισθητική, τόσο στη διαμόρφωση του τρόπου ζωής μας όσο και στην τέχνη.
ΑΡΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΟΡΟ.
Η πρώτη πράξη της έκθεσης ξεκινά μέσα από την ιστορία των σημαντικότερων χορογράφων και καλλιτεχνών που στα τέλη της δεκαετίας του 1950, πειραματίστηκαν να φέρουν την καθημερινή ζωή στη σφαίρα της τέχνης και να μετακινήσουν την τέχνη έξω από τα ιδρύματα.
«Η Ιστορία της Δημόσιας Τέχνης – Χορεύοντας στους δρόμους (On Power)» όπως είναι ο τίτλος του πρώτου μέρους, αφηγείται την ιστορία της τέχνης στο δημόσιο χώρο από την οπτική γωνία της χορογραφίας και του χορού. Το φουαγιέ του μουσείου έχει μετατραπεί σε σκηνή χορού με το «Forwards», τη χορογραφική εγκατάσταση καθρεφτών της Μαρίας Χασάμπη που ανοίγει το μουσείο ως σκηνή και δημόσιο χώρο. Η επιμελητική φιλοδοξία είναι να δημιουργηθεί ένα εκθεσιακό σχήμα όπου μαζί με τα εικαστικά έργα, το σώμα, οι σχέσεις και η παρουσία βρίσκουν επίσης χώρο.
Η έκθεση παρουσιάζει αναβιώσεις περφόρμανς, μαζί με ιστορικά και σύγχρονα έργα και επιδιώκει να αναδείξει εκείνες τις γυναίκες καλλιτέχνιδες που διαμόρφωσαν αυτό που σήμερα αντιλαμβανόμαστε ως δημόσια τέχνη. Ανάμεσα τους οι Αννα Χάλπριν, Τρίσα Μπράουν, Εύα Πάρτουμ, Ρόζμαρι Μέγιερ αλλά και οι Pussy Riot.
Η επιμελήτρια της έκθεσης Σαρλότε Σπρογκ θέλησε να τονίσει αυτό που είχαν επισημάνει από τη δεκαετία του 1980 οι φεμινίστριες ακτιβίστριες Guerrilla Girls μιλώντας για τον ανδροκρατουμένο τομέα της τέχνης και επέλεξε να παρουσιαστούν εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας που δημιουργήθηκαν κυρίως από γυναίκες: Μαρία Χασάμπη, Σουζάν Λέισι, Ρόζμαρι Μέγιερ. Η μουσική, οι διαφορετικές φωνές, ο χορός, ο ηδονισμός και η ζωτικότητα διατρέχουν όλη την έκθεση με έργα καλλιτεχνών που χρησιμοποιούν τη δική τους ποπ κουλτούρα. Από το χιπ – χοπ στο έργο του Ζαν Μισέλ Μπασκιά και το Acid House στην παράλληλη ιστορία της Αγγλίας του Τζέρεμι Ντέλερ, μέχρι τη τζαζ στις Ιστορίες Τέχνης του Theaster Gates.
Στο επιμελητικό της κείμενο η Σαρλότε Σπρογκ σημειώνει: «Η Ιστορία της Δημόσιας Τέχνης διερευνά την ένταση μεταξύ τέχνης και ζωής. Αναφέρεται επίσης σε πλατφόρμες και υποδομές που, σε όλο τον κόσμο, συνεχίζουν να υποστηρίζουν την πειραματική δημόσια τέχνη. Από το Womanhouse στο Λος Αντζελες τη δεκαετία του 1970 και το Creative Time τη δεκαετία του 1980 μέχρι νέες μορφές όπως το Red Clay Studio στην Ταμάλε της Γκάνα στην Αφρική, το οποίο ανέθεσε σε καλλιτέχνες σημαντικές εκδηλώσεις που διευρύνουν τα όρια της εξερεύνησης της κοινωνίας από την τέχνη. Είναι επίσης η ιστορία των κοινοτήτων φωτογράφων, κινηματογραφιστών και επιμελητών που ακολούθησαν τους καλλιτέχνες και αποτύπωσαν τα εφήμερα έργα για τις επόμενες γενιές».
ΔΡΟΜΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ.
Ο τίτλος του πρώτου μέρους της Ιστορίας της Δημόσιας Τέχνης δανείζεται τον τίτλο της από τη μουσική επιτυχία της Motown «Dancing in the Streets», η οποία ακούστηκε στο Ντιτρόιτ της δεκαετίας του 1960 – κέντρο της αυτοκινητοβιομηχανίας και επίκεντρο του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα. Το τραγούδι έγινε ύμνος της ειρηνικής αντίστασης, μια πρόσκληση να γεμίσουν οι δρόμοι με ζωή και δράση. Η ίδια ενέργεια μεταδίδεται στα έργα από τους καλλιτέχνες που παρουσιάζονται στην έκθεση του MAPS. Οι δρόμοι και τα αυτοκίνητα αποτελούν ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε όλη την έκθεση, συνδέοντας το άτομο με ένα ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο: από τα καλέσματα σε χάπενινγκς του Αλαν Κάπροου και τα γλυπτά αυτοκινήτων από σκυρόδεμα Concrete Traffic του Βολφ Βόστελ μέχρι το έργο τεχνητής νοημοσύνης ΝΟΧ του Lawrence Lek. Και την περφόρμανς VENUS της Γιοκσού Κουνάκ με μια Mercedes ως σχόλιο για την αέναη μετακίνηση των μεταναστών. Το μουσείο MAPS προσκάλεσε την πρωτοπόρο του New Genre Public Art Σουζάν Λέισι να δημιουργήσει μια νέα εγκατάσταση αυτοκινήτου. Το έργο βασίζεται στη μακρόχρονη ενασχόλησή της με τον ρόλο της τέχνης στα κοινωνικά κινήματα, συμπεριλαμβανομένου του έργου της Auto on the Edge of Time, το οποίο εστιάζει στη βία κατά των γυναικών.
