Πέντε ρομαντικές κινηματογραφικές σκηνές που έχουν μείνει αξέχαστες σε κάποιους αναγνώστες του Guardian.
Αυτές είναι οι πιο ρομαντικές σκηνές του κινηματογράφου
Το τέλος στο «Cinema Paradiso», του Τζιουζέπε Τορνατόρε, 1989
Στην τελευταία σκηνή, ένας μεγάλος, κουρασμένος Τότο παρακολουθεί τις σκηνές αγάπης και φιλιών που ο ιερέας είχε βάλει να αφαιρέσουν από κάθε ταινία που έβλεπε όταν ήταν παιδί, με τον κορυφαίο Ένιο Μορικόνε στο soundtrack. Για μένα, δεν είναι μόνο ένας επικήδειος στον κινηματογράφο ή ένας διαλογισμός για τις αγάπες -τόσο τις φιλικές όσο και τις ρομαντικές που χάνουμε κατά τη διάρκεια μιας ζωής – είναι μια ενστικτώδης υπενθύμιση της αγάπης που είχα (και εξακολουθώ να έχω) για τον έρωτα. -Brad Elliott, Ναϊρόμπι
Η δήλωση αγάπης γύρω από τη φωτιά στο «Το δικό μου Αϊντάχο» του Γκας Βαν Σαντ, 1991
Ο Μάικ (Ρίβερ Φοίνιξ) και ο Σκοτ (Κιάνου Ριβς) είναι εργάτες του σεξ σε ένα οδικό ταξίδι προς αναζήτηση της χαμένης οικογένειας του Μάικ. Ο Μάικ ρωτάει τον Σκοτ τι σημαίνει γι’ αυτόν, πριν ο Σκοτ απαντήσει: «Μάικ, είσαι ο καλύτερός μου φίλος». Γίνεται σαφές ότι ο Μάικ είναι ερωτευμένος με τον Σκοτ (η ταινία έχει χτίσει πάνω σε αυτή τη στιγμή). «Θέλω να πω, για μένα… θα μπορούσα να αγαπήσω κάποιον, ακόμα κι αν δεν πληρωνόμουν γι’ αυτό… Σε αγαπώ και δεν με πληρώνεις» εξομολογείται ο Μάικ. Ο Σκοτ τραβάει τον Μάικ προς το μέρος του και τον αγκαλιάζει, πριν φιλήσει την κορυφή του κεφαλιού του. – Jessica, Μπράιτον
Τρώγοντας σπαγγέτι στην ταινία «Η Λαίδη και ο Αλήτης» της Walt Disney, 1955
Ήμουν δέκα χρονών όταν είδα την ταινία σε μια τοπική αίθουσα. Η σκηνή ήταν γεμάτη χιούμορ, διασκέδαση και μια υπέροχη απεικόνιση δύο ντροπαλών όντων που ανακαλύπτουν την αγάπη. Ήλπιζα ότι κάποια μέρα θα το βίωνα αυτό και θα μοιραζόμουν ένα πιάτο μακαρόνια όπως η Λαίδη και ο Αλήτης. Λοιπόν, ανακάλυψα την αγάπη, αλλά δεν έχω μοιραστεί ακόμα ένα πιάτο μακαρόνια μαζί της όπως έκανε ο Αλήτης. -Jeff, Νιου Χάμσαϊρ
Η σκηνή της παραμονής της Πρωτοχρονιάς στο «Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι» του Ρομπ Ρέινερ, 1989
Η δήλωση αγάπης του Χάρι στο Όταν ο Χάρι συνάντησε τη Σάλι επειδή τη βλέπει όπως είναι και αγαπάει κάθε κομμάτι της εξαιτίας αυτού. Για μένα, δεν υπάρχει σύγχρονη ταινία που να περιγράφει ακριβώς αυτό που θέλει μια γυναίκα από έναν άντρα: έναν καλύτερο φίλο που όχι μόνο την αφήνει να είναι ο εαυτός της χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά την ερωτεύεται παράφορα γι’ αυτό. – Lindsay, Οχάιο
Η σκηνή εκκλησίας στο «Ο Πρωτάρης» του Μάικλ Νίκολς, 1967
Το καλύτερο είναι το τέλος της κλασικής ταινίας Ο Πρωτάτης του 1967. (Αν δεν την έχετε δει, σταματήστε να διαβάζετε αυτό το κείμενο για να αποφύγετε το spoiler alert και πηγαίνετε να το δείτε με απόλυτη προτεραιότητα).
Η ένταση είναι στα ύψη, με τη νεαρή νύφη (Κάθριν Ρος) στην εκκλησία, έτοιμη να παντρευτεί τον λάθος άνθρωπο.
Στα μέσα της τελετής, ο προηγουμένως απορριφθείς τύπος (Ντάστιν Χόφμαν) – ο οποίος μαθαίνει για το γάμο μόλις την τελευταία στιγμή – καταφέρνει να φτάσει στην εκκλησία και να τραβήξει την προσοχή της με δραματικό τρόπο από την άλλη πλευρά ενός γυάλινου τοίχου.
Τι θα κάνει; Η καρδιά μου φτάνει στο στόμα μου! Είναι αφόρητα έντονο! Ω, ο ενθουσιασμός καθώς παίρνει μια απόφαση στο κλάσμα του δευτερολέπτου και ξαφνικά τρέχει! Και το βλέμμα στο πρόσωπό του μόλις καταλαβαίνει τι έχει συμβεί; Επικρατεί χάος! Μέσα σε όλο αυτό το χάος, ξαναβρίσκονται (τρέχοντας ακόμα!). Είναι ευφορία! Είναι το είδος του τέλους που θέλεις να το γυρίσεις πίσω και να το δεις ξανά και ξανά. – Maia, Κουίνσλαντ
*Με στοιχεία από theguardian.com
