Ας περιμένουν οι γυναίκες

Η Ραχήλ. To Σάββατο 7 Οκτωβρίου, πέντε ένοπλοι τρομοκράτες της Χαμάς εισέβαλαν στο σπίτι που μοιράζεται η Ραχήλ Εντρί με τον σύζυγό της στην πόλη Οφακίμ του Νότιου Ισραήλ. H 65χρονη έδειξε παροιμιώδη ψυχραιμία. Βάλθηκε να τους μιλάει ήρεμα, τους προσέφερε φαγητό και νερό, τους τραγούδησε – παρότι τη σημάδευαν συνεχώς με τα όπλα τους. Προσποιήθηκε ότι νοιαζόταν πραγματικά για εκείνους. Και φαίνεται πως ήταν τόσο πειστική, που οι τρομοκράτες, παρότι κράτησαν ομήρους το ζευγάρι για 20 ώρες, το πίστεψαν και δεν πάτησαν τη σκανδάλη. Ισως να τους θύμισε τις δικές τους μητέρες που τους περίμεναν σπίτι. Σε κάθε περίπτωση, η Ραχήλ απέδειξε κάτι που κανένας ισραηλινός στρατηγός δεν θα είχε φανταστεί, ότι μπορείς να νικήσεις τους τρομοκράτες με όπλο ένα πιάτο μπισκότα – η ευστροφία που επέδειξε της εξασφάλισε πολύ γρήγορα τη λατρεία των social media.

Η Ινμπάλ. Τη στιγμή που άρχισαν να ηχούν οι σειρήνες προειδοποίησης για ρουκέτες στο κιμπούτς της, το Νιρ Αμ, η 26χρονη Ινμπάλ Λίμπερμαν άκουσε παράλληλα κάτι περίεργους θορύβους. Επικεφαλής ασφαλείας στον τόπο της, έστειλε αμέσως τα μέλη της ομάδας να πάρουν τα τουφέκια τους, θέτοντάς τους σε επιφυλακή. Χάρη σε αυτή την πρωτοβουλία της, κατάφεραν να αποκρούσουν την ομάδα των τρομοκρατών που προσπαθούσαν να εισβάλουν στο κιμπούτς στη διάρκεια μιας τρίωρης μάχης. Ολοι οι κάτοικοι του Νιρ Αμ επέζησαν. Αλλά η Λίμπερμαν αρνήθηκε να συνεργαστεί με τα μίντια, που έσπευσαν να τη λούσουν με επαίνους. «Δεν είμαι ήρωας και δεν ήμουν μόνη εδώ», έγραψε σε ένα ποστ της. «Υπάρχουν ακόμη τόσοι άνθρωποι που δίνουν μάχη για τη ζωή τους στο πεδίο. Ας ασχοληθούμε με αυτά που έχουν σημασία και όχι με πομπώδεις τίτλους».

Η Σέιλι. Οταν ήχησαν οι σειρήνες στο Κφαρ Αζά, η ηθοποιός και σκηνοθέτρια Σέιλι Ατάρι κλείστηκε στο δωμάτιο πανικού του σπιτιού της μαζί με τον σύντροφό της Γιαχάβ Γουίνερ και την ενός μηνός κόρη τους. Δεκάδες τρομοκράτες εισέβαλαν στο κιμπούτς. Κάποιοι επιχείρησαν να μπουν στο κρησφύγετό τους. Ενώ ο Γιαχάβ πάλευε να τους απωθήσει, η Σέιλι δραπέτευσε μαζί με το μωρό τους από το παράθυρο. Κρύφτηκε στους θάμνους, κατόπιν σε μια αποθήκη. Κάθε φορά που το μωρό έκλαιγε, έφευγε για αλλού. Τελικά, οι δυο τους βρήκαν καταφύγιο στο δωμάτιο πανικού μιας άλλης οικογένειας. Πέρασαν 72 ώρες μέχρι να τις σώσουν. Η Σέιλι έμαθε ότι ο Γιαχάβ είχε σκοτωθεί δύο 24ωρα αργότερα, ενώ έδινε συνέντευξη στο Sky News. Την επομένη, αντί να κάθεται διαλυμένη και απαθής, άρχισε να κινεί γη και ουρανό ώστε να λάβει άδεια να ανακτηθεί σπέρμα από το νεκρό κορμί του αγαπημένου της. Δεν πρόλαβε: η σορός του Γιαχάβ είχε αφεθεί υπερβολικά πολύ μέσα στη ζέστη. Ανοιξε όμως τον δρόμο σε πολλές άλλες γυναίκες.

Η Χίλα. Σε ένα εντελώς διαφορετικό μέτωπο, η Χίλα Ελροϊ, αναλύτρια σε θέματα υγείας του ισραηλινού Channel 13, δεν δίστασε να εξηγεί κάθε βράδυ από το στούντιο πόσο άρρωστο είναι το ισραηλινό καθεστώς. Ενα βράδυ, δήλωσε πως το αίμα όλων των δολοφονημένων Ισραηλινών είναι πάνω στα χέρια του ισραηλινού πρωθυπουργού, γιατί ήταν αυτός που προτίμησε να χρηματοδοτεί τους υπερορθόδοξους Εβραίους αντί για τον στρατό και τα συστήματα υγείας και κοινωνικής πρόνοιας. Ενα άλλο, είπε πως, παρότι ο ισραηλινός στρατός θα κερδίσει τελικά αυτόν τον πόλεμο, αυτό δεν θα συμβεί «χάρη» αλλά «παρά τον Νετανιάχου». «Επιτέλους», σχολίασε η αρθρογράφος της «Haaretz» Νιρίτ Αντερμαν, «κάποια που τολμά να πει την αλήθεια ευθέως και δεν νιώθει την ανάγκη να καμουφλάρει το μήνυμά της “λόγω της κατάστασης” ή κάποιας ανειλικρινούς ενότητας ή από φόβο ότι μια μέρα θα πληρώσει για τα λόγια της όταν ο υπουργός Επικοινωνιών εφαρμόσει το σχέδιό του να συνθλίψει τον ελεύθερο Τύπο».

Θάρρος, ψυχραιμία, ικανότητα αυτοσχεδιασμού, γενναιότητα – όλες αυτές οι Ισραηλινές, και τόσες άλλες, απέδειξαν ότι τα έχουν άφθονα. Κι όμως, σχεδόν καμία γυναίκα δεν συμμετέχει στη διαδικασία λήψης αποφάσεων στο Ισραήλ, ενώ μαίνεται για 18η μέρα ο πόλεμος στη Γάζα και αυξάνεται εκθετικά ο αριθμός των θυμάτων – το ίδιο, προφανώς, ισχύει και στην άλλη πλευρά, αλλά δεν θα κάτσουμε να συγκρίνουμε τώρα ένα φονταμενταλιστικό ισλαμιστικό κίνημα όπως η Χαμάς με μια δημοκρατία, όσο και ατελή. Το πολεμικό συμβούλιο του Ισραήλ αποτελείται από τρία μέλη και δύο παρατηρητές, όλοι άνδρες. Το συμβούλιο ασφαλείας, από δεκατρείς άνδρες και μία γυναίκα. Η στρατιωτική ηγεσία, περιττό να το επισημάνουμε, αποτελείται αποκλειστικά από άνδρες. Οταν αρχίσει, λοιπόν, να συζητείται μια συμφωνία ανταλλαγής κρατουμένων ή μια εκεχειρία, καμία γυναίκα δεν θα είναι παρούσα – ο απόστρατος ταξίαρχος που διόρισε ο Νετανιάχου υπεύθυνο για το ζήτημα των απαχθέντων και των αγνοουμένων, ο Γκαλ Χιρς, χαρακτηρίζεται ως ένας μεγαλομανής μεσσιανιστής, που δεν φέρνει στο τραπέζι παρά μόνο το εγώ του. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι να λάβουν αυτές οι συζητήσεις για μία ακόμα φορά χώρα σε αίθουσες που ξεχειλίζουν από τεστοστερόνη. Πολύ ενθαρρυντικό, δεν είναι;