Αναζήτηση
Με την ύφεση να είναι ήδη πραγματικότητα και την αγωνία όλων να είναι πώς δεν θα μετατραπεί σε κοινωνική καταστροφή αξίζει τον κόπο να στοχαστούμε ξανά τι σημαίνει όντως αναπτυξιακή στρατηγική για τη χώρα μας. Και πρέπει να προχωρήσουμε σε αυτό τον αναστοχασμό γιατί πολλές φορές μέχρι τώρα αντιμετωπίσαμε το ζήτημα της ανάπτυξης υπό το πρίσμα της «μαγικής ιδέας».
Με αυτό τον τρόπο είδαμε την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, το ευρώ ως νόμισμα, την «απελευθέρωση» των αγορών, το ΕΣΠΑ.
Ηταν η αντίληψη ότι απλώς θα υπάρξει μια ιδιαίτερη συνθήκη που θα εκτινάξει την οικονομία. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εν μέρει αυτός ο μηχανισμός λειτούργησε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Η «βαριά βιομηχανία» της γνώσης δεν έχει ανάγκη από κορδέλες εγκαινίων
Χρήμα ήρθε, μεγάλα έργα έγιναν, κάποιες επενδύσεις έγιναν. Και βέβαια συντηρήθηκαν γύρω από τέτοιες πρακτικές άνθρωποι και κοινωνικές κατηγορίες και όχι πάντα επειδή είχαν πραγματικά «παραγωγική» συμβολή. Ηταν οι εποχές που κυριαρχούσε το «η δουλίτσα να γίνεται».
Σήμερα, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Γνωρίζουμε ότι ενίοτε οι «μαγικές λύσεις» έχουν και μεγάλο κόστος. Και καταλαβαίνουμε πια ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια ενδογενής αναπτυξιακή δυναμική που κυρίως να στηριχτεί στο γεγονός ότι ως χώρα διαθέτουμε ένα εξαιρετικό δυναμικό, τεχνικό και επιστημονικό, έτοιμο να προσφέρει και να βάλει πραγματικά πλάτη.
Σε μια εποχή που το κλειδί είναι να βρίσκεις λύσεις σε πραγματικά προβλήματα και να μπορείς να διαμορφώνεις οικονομικές πρακτικές με μεγάλη προστιθέμενη αξία και δυνατότητα να έχουν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα για την οικονομία, δεν μπορούμε να μιλάμε απλώς με όρους «απορρόφησης» κονδυλίων.
Το κλειδί είναι εκείνη η αναγκαία συνέργεια ανάμεσα στην επιστημονική γνώση, την τεχνολογική καινοτομία και την επιχειρηματικότητα με όραμα και προοπτική.
Τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν και υποδομές που μπορούν να αξιοποιηθούν αλλά και ένα σημαντικό ερευνητικό δυναμικό που θέλει να συμβάλει σε καινοτομίες που να μπορούν να αξιοποιηθούν και να αποτελέσουν τμήμα ενός νέου αναπτυξιακού υποδείγματος.
Το κράτος οφείλει να αντιμετωπίσει αυτή την πρόκληση υπό το αναγκαίο στρατηγικό πρίσμα.
