Ο ακρωτηριασμός στην εφηβεία, η δύσκολη προσαρμογή, η εγκατάλειψη του στίβου, η επανεκκίνηση… Κατάφερε να ξεπεράσει θεόρατα εμπόδια, να γίνει πρωταθλήτρια στην ξιφασκία, αλλάκ αι να πάρει μαθήματα ζωής από έναν άνθρωπο που ξέρει να ρισκάρει και να πολεμά…

Αν σας ζητούσα να μου αφηγηθείτε τα περιστατικά της ζωής σας, από πού θα ξεκινούσατε;

Ζούσα στη Ζαχάρω Ηλείας και από την Εκτη Δημοτικού έτρεχα 600 μέτρα αντοχή. Στο Γυμνάσιο είχα φτάσει να τρέχω 2 χιλιόμετρα, και ανώμαλο δρόμο, αλλά και στο γήπεδο. Ο τελευταίος αγώνας που έτρεξα ήταν στη γιορτή μου, 20 Ιανουαρίου 2002, στην Πάτρα. Ημουν 14 ετών. Ολοι περίμεναν να βγω τουλάχιστον στην πρώτη εξάδα, αλλά επειδή είχαν αρχίσει οι πόνοι στο πόδι μου, ίσα που τερμάτισα.

Τότε νιώσατε πρώτη φορά ότι κάτι δεν πάει καλά;

Ενιωθα ενοχλήσεις και πριν. Επειδή όμως ως παιδί έπαιζα και ποδόσφαιρο σε γυναικεία ομάδα θεωρούσα ότι είχε απλώς τραυματιστεί. Ο πόνος έφυγε και επέστρεψε έπειτα από μήνες. Πονούσα πολύ. Πήγα στον γιατρό και η πρώτη διάγνωσή του ήταν ότι είχα φλεγμονή και μου έδωσε ασπιρίνη. Στον συγκεκριμένο γιατρό είχαμε εμπιστοσύνη διότι ο πατέρας μου είχε κάνει ένα δύσκολο χειρουργείο στη μέση με πιθανότητες να περπατήσει ξανά 50%.

Διαβάστε ολόκληρη τη συγκλονιστική συνέντευξη στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ της Πέμπτης