Τι κρατάω από το 2017, τι περιμένω το 2018

Τι είδα. Από το 2017 μου έμειναν τα «Κύματα», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Με συγκίνησε πολύ η ατμόσφαιρα αυτού του αριστουργήματος της Βιρτζίνια Γουλφ, μου άρεσε το ταλέντο όλων αυτών των νέων παιδιών που έπαιζαν κι επειδή είναι από τα πολύ αγαπημένα μου βιβλία, νομίζω ότι ο Καραντζάς και οι ηθοποιοί το προσέγγισαν με μεγάλη επιτυχία. Το είχα δει στο θέατρο Σφενδόνη και μου άρεσαν πολύ το σκηνικό, η ατμόσφαιρα, η ερμηνεία και πόσο ανάγλυφα έβγαινε αυτό το κείμενο που δεν είναι κάτι θεατρικό αλλά τόσο ωραία δοσμένο θεατρικά. Είχε πολλή φινέτσα και λεπτότητα η παράσταση.

Τι θα δω. Θα ήθελα να δω την «Αγριόπαπια» επειδή είναι ένα έργο που το είχαμε κάνει το ’95 στο θέατρο Εμπρός και είναι από τα πιο αγαπημένα μου έργα και ρόλους. Τώρα το ανεβάζει ο Δημήτρης Τάρλοου, με τον οποίο τότε συνεργαζόμασταν στο Εμπρός. Εχω μια περιέργεια να δω πώς θα είναι ύστερα από χρόνια μια άλλη παράσταση αυτού του έργου που δεν το έχω ξαναδεί ποτέ και θα ήθελα πολύ να το δω.

Τι είδα. Είδα διάφορες παραστάσεις που μου άρεσαν. Θα ήθελα ωστόσο να σταθώ σε μία, η οποία χαρακτηρίζεται μεν από ατέλειες και δεν είναι αυτό που λέμε «άρτια» –αν υπάρχει κάτι τέτοιο στην τέχνη -, διαθέτει όμως μια πολύ μεγάλη ζωντάνια, εκρηκτικότητα και δύναμη. Είναι μια παράσταση ίσως ακραία ή και απελπισμένη, παράλληλα ωστόσο διαθέτει έναν σπόρο που μελλοντικά, σε μια επόμενη ενδεχομένως δουλειά, θα αποδώσει πολλούς καρπούς: πρόκειται για το «Greek Freak» του Σίμου Κακάλα και της Εταιρείας Θεάτρου Χώρος, που ανέβηκε το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο θέατρο Ολύμπια, και που πλέον παρουσιάζεται σε νέα εκδοχή στο θέατρο Χώρος. Δεν την ξεχωρίζω τόσο ως καλύτερη, αλλά γιατί ανάμεσα σε άλλες άρτιες, ενδιαφέρουσες, πολύ καλές κ.λπ. το «Greek Freak» είχε αυτήν ακριβώς την ιδιαιτερότητα: ορισμένα ελαττώματα αλλά και το σπέρμα μιας πολύ μεγάλης μελλοντικής δύναμης.

Τι είδα. Δεν είδα όσες παραστάσεις έπρεπε, επειδή έπαιζα μέχρι την αρχή του θεατρικού έτους. Κρατάω όμως ορισμένες που ανέβηκαν από νέους ανθρώπους και που είχαν μια νέα, μια φρέσκια πνοή: η μία είναι το «Εξυπνο πουλί» του Ζορζ Φεντό, σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη και Γιώργου Κατσή, την οποία είδα στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις. Η άλλη, ο «Χαρτοπόλεμος» του Βαγγέλη Ρωμνιού, που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παλούμπης στο θέατρο Ιλίσια – Βολανάκης. Το «Εξυπνο πουλί» είχε μια άναρχη και δροσερή σκηνοθεσία, χωρίς όμως να βγαίνει ποτέ έξω από τον καμβά του Φεντό· ο «Χαρτοπόλεμος» είναι ένα πρωτότυπο έργο, επεξεργασμένο δραματουργικά από τον Γιωργή Τσουρή, που εκτιμώ πολύ, το οποίο υποστηρίχτηκε πολύ καλά από την ομάδα που το παρουσίασε, με δικά της μάλιστα μέσα. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ενδιαφέρον έργο, σε μια φιλότιμη προσπάθεια.

Ο Δημήτρης Λιγνάδης σκηνοθετεί και παίζει στον «Πέερ Γκυντ» του Ερρίκου Ιψεν στο Εθνικό Θέατρο.

Αλεξάνδρα Αϊδίνη

Τι είδα. Από το 2017 ξεχωρίζω την «Οπερέττα» του Νίκου Καραθάνου. Εχουν καρφωθεί στο μυαλό μου και στην καρδιά μου οι εικόνες της. Ενιωσα όταν την έβλεπα ότι έγινε μια ανακάλυψη κάποιου είδους θεατρικής πυρίτιδας. Ηταν σαν να μεταφέρθηκα σ’ έναν άλλον πλανήτη με καινούργια σχήματα, καινούργιες γλώσσες. Μια πρόταση ύπαρξης ποιητικής και πολύ πραγματικής, παρόλο που ήταν τόσο αλλούτερο όλο αυτό που έβλεπα. Αφορούσε για πάντα και από πάντα αυτήν την προβληματική του. Η μουσική, οι ερμηνείες, το θέμα της για το τι είναι το ορθό και τι είναι το λάθος και πώς το καινούργιο μπορεί να έρθει και πόσους κύκλους κάνουμε ξανά και ξανά προσπαθώντας να βρούμε έναν πυρήνα. Σκεφτόμουν το ποίημα του Ρεμπό, ότι κατάφερε να επινοήσει άλλα δράματα, άλλες γιορτές, καινούργια άστρα, καινούργια σώματα, καινούργιες γλώσσες. Και ότι προσπάθησε και το έκανε αυτή η παράσταση. Αυτό κουβαλάει μια μνήμη από το μέλλον, και μέσα από την ουσία, αυτό που διαπραγματεύεται το έργο του Γκομπρόβιτς, και μέσα από τη μορφή του έργου, τη σκηνοθεσία.

Τι θα δω. Για το 2018 ξέρω ποια θα δω πρώτη και την περιμένω, μιας κι έχει ανέβει πριν από λίγο καιρό, και θέλω πολύ να τη δω έτσι όπως την έχω ακούσει να βγαίνει και να έρχεται. Ηθελα πολύ να δω τον «Αληθινό» της Αργυρώς Χιώτη από την ομάδα των Vasistas. Μια ομάδα που παρακολουθώ και μ’ ενδιαφέρει πάντα τι έχει να καταθέσει και ειδικά τώρα που σε σχέση με το περιεχόμενο και τον τρόπο που γίνεται νομίζω ότι είναι μια μουσική αφήγηση. Πολύ απλά, μέσα από τέσσερις ερμηνεύτριες, περφόρμερ στη σκηνή, που φέρνουν ιστορίες από τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους. Κι αυτό μέσα από μια πολύ σύγχρονη αντιμετώπιση και μορφή. Θα ήθελα πάρα πολύ να τη δω και να μπω σ’ αυτόν τον κόσμο ξανά.

Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη παίζει στην παράσταση «7 χρόνια», σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, στο θέατρο Αποθήκη.

Λένα Παπαληγούρα

Τι είδα. Κρατάω πολλές παραστάσεις από το 2017, αλλά επιλέγω να μιλήσω για το «Relax… Mynotis» του Βασίλη Παπαβασιλείου που ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης. Αφενός λόγω του κειμένου και αφετέρου λόγω της ερμηνείας ή καλύτερα της ίδιας της ύπαρξης του Βασίλη Παπαβασιλείου πάνω στη σκηνή: ήταν κάτι σαν μάθημα. Η παράσταση με σημάδεψε και με αφορούσε και ως απλό θεατή αλλά και ως καλλιτέχνη, γιατί μέσα από την ιστορία ενός μεγάλου ηθοποιού που υπαγορεύει τη διαθήκη του σε έναν συμβολαιογράφο το έργο μίλησε με σατιρικό αλλά και με βαθιά συγκινητικό τρόπο τόσο για την ελληνική πραγματικότητα όσο και για τη ζωή του ηθοποιού.

Τι θα δω. Περιμένω μια παράσταση που ήθελα να τη δω καιρό πριν – αλλά δεν κατάφερα γιατί έπαιζα ταυτόχρονα – και που ευτυχώς θα ξαναπαιχτεί: είναι ο μονόλογος του Γεώργιου Βιζυηνού «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον», σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη, με την Ιωάννα Παππά, που θα ανέβει στο θέατρο Τζένη Καρέζη. Εχω ακούσει πολλά καλά λόγια για την ερμηνεία της Ιωάννας, αλλά και για τον τρόπο που μετουσιώνεται σε θέατρο ένας τόσο ιδιαίτερος συγγραφέας.

Η Λένα Παπαληγούρα πρωταγωνιστεί στον «Γάμο της Μαρίας Μπράουν» στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής» και στα «Παραμύθια του Χ.Κ. Αντερσεν» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.