Ο Τσακαλώτος είναι μαυροσκούφης. Το είπε προχθές στη Βουλή, στη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό, προκαλώντας θυμηδία. Ποιος να τον πιστέψει; Ποιος να πιστέψει ότι ο θείος του, ο στρατηγός, αντί να τον «καβαντζώσει», τον έστειλε στα τεθωρακισμένα, για να τιμήσει τη δαφνοστεφή παράδοση της οικογένειας;

Ο μόνος λόγος για να υποψιαστεί κανείς τέτοια θητεία είναι ότι ο υπουργός χειρίζεται τα ελληνικά σαν να τα έμαθε σε ΚΨΜ.

Το γλωσσικό τείχος δεν εμποδίζει πάντως τον Τσακαλώτο να μιλάει με χάρη –και πολυσημία. Ετσι και η αναφορά του στη στρατιωτική του εκπαίδευση ακούγεται αναδρομικά σαν αθέλητη ειρωνεία για το κλίμα που επικρατεί τα τελευταία εικοσιτετράωρα στη σχέση της κυβέρνησης με τους δανειστές.

Μαρξιστής τόσο ακραιφνής, που δεν χάνει ευκαιρία να ανταγωνίζεται σε μαρξισμό το ΚΚΕ –χαλώντας κάθε φορά τα νεύρα του Παφίλη –ο Τσακαλώτος αντιμετωπίζει το ΔΝΤ ως εχθρό. Η ασυνήθιστα αιχμηρή απάντηση των Ευρωπαίων στο δημόσιο διάβημα των Τόμσεν – Ομπστφελντ έμοιαζε να δικαιώνει την πάγια αποστροφή του Τσακαλώτου και της κυβέρνησής του για το Ταμείο.

Δεν πέρασε καν ένα εικοσιτετράωρο για να φανεί ότι το πρόβλημα για την κυβέρνηση δεν είναι το ΔΝΤ –που στο κάτω κάτω ζητάει χαμηλότερα πλεονάσματα. Το εμπόδιο ήταν και είναι το Βερολίνο. Δηλαδή ο Σόιμπλε, που χθες δεν κρατήθηκε καν και έσπευσε από το πρωί να αναλάβει προληπτικά την ευθύνη για τον πάγο στις παροχές Τσίπρα.

Θα έπρεπε να το έχει εμπεδώσει ο Τσακαλώτος: οι διαφωνίες μεταξύ των δανειστών αποβαίνουν πάντα εις βάρος του δανειζομένου. Αυτό που η κυβέρνηση είχε φανταστεί ως αξιολόγηση – εξπρές δεν πρόκειται να κλείσει χωρίς μια λίβρα σάρκας. Χωρίς δηλαδή ένα βαρύ πακέτο για μετά το 2018.

Τι θα κάνει αυτή τη φορά η κυβέρνηση; Η εύκολη απάντηση μέχρι προχθές ήταν ότι θα επαναλάμβανε το δοκιμασμένο της μοτίβο. Τον Μάιο ο Τσακαλώτος δήλωνε ότι «δεν θα είναι αυτός ο υπουργός που θα φέρει μείωση του αφορολoγήτου», λίγο προτού τη φέρει. Ετσι και τώρα: Θα βρισκόταν ένας τρόπος να βαπτιστούν ρόδα οι τσουκνίδες –και αβέβαιη ρήτρα τα προληπτικά μέτρα –για να αποφευχθεί η εκλογική δοκιμασία. Κάθε άλλο σενάριο έμοιαζε αυτοκτονικό.

Από χθες όμως το σκηνικό έχει αλλάξει. Η θανάσιμη πίεση που ασκούν οι δανειστές απειλεί να αφυπνίσει τις απωθημένες ροπές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ –ροπές που βρίσκονταν σε μνημονιακή καταστολή, αλλά δεν εξέλιπαν ποτέ από τη ρητορική και τη σκέψη της κυβέρνησης.

Oσο ανεβαίνει το κόστος του συμβιβασμού τόσο μεγαλώνει ο πειρασμός της ρήξης. Θα μοιάζει βέβαια με κακό ριμέικ. Θα μοιάζει με απόπειρα να ξαναγυριστεί το «Fury», το έπος για τον ατρόμητο μαυροσκούφη που οι στρατιώτες του τον φώναζαν wardaddy. Μόνο που αντί για τον Μπραντ Πιτ θα παίζει ο Τσακαλώτος.