Το έχει η μοίρα μερικών ανθρώπων. Να φορτώνονται το δισάκι τους στον ώμο και να πορεύονται ενίοτε στο άγνωστο με «βάρκα την ελπίδα» και άλλοτε στο… γνωστό, φορτωμένοι με την προσμονή ότι κάπου εκεί έξω, κοντά ή μακριά αδιάφορο, βρίσκεται η δική τους η Ιθάκη. Για ορισμένους που δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι χάρη στην τάση αυτών των ανθρώπων να φεύγουν για να ανακαλύψουν τι βρίσκεται πίσω από τον ορίζοντα, ο Κολόμβος δεν θα ήταν παρά ένας καπετάνιος σε καμιά σκούνα που θα έκανε δρομολόγια από τη Βαρκελώνη στην Ιμπιζα, μεταφέροντας τουρίστες της εποχής του. Για άλλους, όμως, ήταν η αδήριτη ανάγκη να βρει αυτό που κανείς έως τότε δεν είχε ανακαλύψει, τον δρόμο για τις Δυτικές Ινδίες, που τον έστειλε στην άγνωστη έως τότε αμερικανική ήπειρο.

Ανήκω φυσικά στους δεύτερους. Και υπό την έννοια αυτή, δεν βρίσκω τίποτε να καταμαρτυρήσω στον Χάρη Θεοχάρη (με το όνομα – ρίμα, που τα σπάει) επειδή αποχώρησε και από το κόμμα το οποίο με τόση επιμέλεια είχε δημιουργήσει, και για χάρη του οποίου είχε εγκαταλείψει Το Ποτάμι τού (με μεγάλες φουρτούνες, τελευταία…) επικεφαλής ηγέτη Σταύρου…

Το κόμμα ονομάζεται Δημοκρατική Ευθύνη. Και είχε την ευτυχία να διαθέτει έναν έμπειρο μέντορα, φορτωμένο με τη σοφία δεκαετιών στην πολιτική, τον εκ Θεσπρωτίας συμπατριώτη μου Αλέκο Παπαδόπουλο. Ο δε Χάρης Θεοχάρης θα ήταν εκείνος που θα σήκωνε το βάρος της προμετωπίδας –πώς, ας πούμε, ένας κορυφαίος ηθοποιός πριν αποτραβηχτεί από το θέατρο το ρίχνει στη σκηνοθεσία βγάζοντας κι ένα φιντάνι στο σανίδι;

Ε, έτσι ακριβώς, έκανε και ο φίλτατος Αλέκος με τον Χάρη Θεοχάρη. Νωρίτερα βέβαια είχε αποπειραθεί να κάνει κάτι ανάλογο με τον τέως πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Κωνσταντίνο Γάτσιο, αλλά το εντελώς πρωτότυπο εκείνο εγχείρημα –στήνω πολιτική κίνηση, αλλά δεν μπαίνω εγώ μπροστά, βάζω τον Γάτσιο… –είχε ναυαγήσει πριν πέσουν πάνω του τα (πολλά) φώτα της δημοσιότητας.

Με τον Χάρη Θεοχάρη όμως, του «έκατσε» –έκαναν και μια ωραία εκδήλωση πριν από το καλοκαίρι στο Μουσείο Μπενάκη, κάλεσαν και καμιά 1.000άδα ανθρώπους να παρίστανται στο γενέθλιο, έβγαλαν φωτογραφίες, και μια ωραία ανακοίνωση, αλλά μετά το πράγμα στράβωσε. Σύντομα ο Αλέκος και οι συν αυτώ διαπίστωσαν ότι ο Χάρης Θεοχάρης άρχισε να στραβοκοιτάζει προς την πλευρά του προέδρου Κυριάκου, πράγμα το οποίο πολύ τους εκνεύρισε. Διότι, σου λέει, εμείς σε βάλαμε μπροστά μήπως και φτιάξουμε μαγαζί, και εσύ τώρα, φροντίζεις μόνο για την πάρτη σου; «Εξω», του είπαν με μια φωνή και με αυστηρότητα ανάλογη εκείνης που ο δείκτης του Κυρίου έδειξε την έξοδο του Παραδείσου στους δυο πρωτόπλαστους (τι λέω πάλι ο άνθρωπος!).

Μετά εξέδωσαν και ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία «συνεχίζουν με πίστη στις βασικές τους αρχές ως μία αυθεντικά νέα πολιτική κίνηση με σκοπό την υπεράσπιση της Ελλάδας της δημιουργίας και της παραγωγής, της δικαιοσύνης και των ίσων ευκαιριών, όπως ορίζεται στην ιδρυτική διακήρυξη της Δημοκρατικής Ευθύνης». Και τη χώνουν κανονικά στον Χάρη Θεοχάρη δηλώνοντας ότι «όσον αφορά την αναβάθμιση του χώρου που υπηρετούμε, αυτή μπορεί να γίνει μόνο με όρους πολιτικής αξιοπιστίας και ποιότητας από ανθρώπους της εποχής και όχι από συνενώσεις παλιών μηχανισμών».

Για όσους φλέγονται από την επιθυμία να μετάσχουν των διεργασιών συγκρότησης του νέου φορέα, παρά το βαρύ χτύπημα της αποπομπής/αποχώρησης του Χάρη Θεοχάρη ενημερώνω ότι θα πρέπει να σπεύσουν διότι η Δημοκρατική Ευθύνη οδεύει προς ιδρυτική συνδιάσκεψη η οποία προσδιορίζεται στις αρχές του 2017.

Οσο για τον φίλο μου τον Αλέκο (Παπαδόπουλο), ως άλλος Κιγκινάτος θα στηρίζει απλώς το κόμμα από τα ορεινά του Βυζαντινού στο Χίλτον, αναμιμνήσκοντας ημέρες θριάμβου, τότε που ενδεδυμένος την τήβεννο του «Ηπειρωτάρχη» ετοιμαζόταν να κυριαρχήσει του πολιτικού στερεώματος.

Μια ανάμνηση

Ο Αλέκος (Παπαδόπουλος) δεν τα κατάφερε, τα κατάφερε όμως, από το πουθενά, ένας άλλος Ηπειρώτης, ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας. Και ανέκτησε τον θαυμασμό άλλων Ηπειρωτών (διότι έτσι είμαστε εμείς οι Ηπειρώτες, μας κινητοποιεί και μας ενώνει το πατριωτικό φρόνημα), όπως του φίλτατου Στέφανου Τζουμάκα –εξ ορεινής Αρτης ορμωμένου, επίσης. Τώρα. Διότι παλαιότερα, σε διάφορες συζητήσεις που είχαμε κάνει, όχι πάντοτε ήρεμες, μου είχε τονίσει τους φόβους του ότι «αδερφέ, άλλος Κωλέττης μάς ξημέρωσε» –για τον Τσίπρα! Ο Κωλέττης, ως γνωστόν, καταγόταν από το σχετικά κοντινό (στην ίδια οροσειρά των Τζουμέρκων) προς το χωριό Αθαμάνιο, απ’ όπου κατάγεται ο Τσίπρας, Σιράκο.

Είχα βρεθεί στην άγονη θέση να υπερασπιστώ τον νέο τότε στη θέση αυτή, εξ Αρτης Πρωθυπουργό Αλέξη, διότι θεωρούσα μεγάλη αδικία να συγκρίνεται με μια από τις πιο σκοτεινές μορφές του Εθνους, τον Ιωάννη Κωλέττη, αλλά χωρίς επιτυχία.

Το θυμήθηκα τώρα, κυρίως για να φρεσκάρω τη μνήμη του αγαπημένου Στέφανου, με τον οποίο είχαμε μία νέα, έντονη συζήτηση προ ημερών απ’ αφορμή την παρά πάσα προσδοκία για όλους εμάς τους φίλους του παρουσία του στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και τη φημολογούμενη υπουργοποίησή του…

Ατενίζοντας το μέλλον (του)

Αλλοι πάνε, άλλοι έρχονται –αυτή είναι η πολιτική. Ενα συνεχές πηγαινέλα… κονσερβών με ημερομηνία λήξεως (κατά την ιδιαιτέρως φιλοσοφημένη προσέγγιση του Δημήτρη, Μίμη για τους φίλους του, Παπαγγελόπουλου).

Για παράδειγμα, παρακολούθησα χθες τη συνέντευξη του κυρίου Πάνου Σκουρλέτη στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη και ομολογώ ότι βρήκα τον άνθρωπο εξαιρετικά ώριμο για τα δεδομένα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Μου έδωσε την αίσθηση (και το λέω εγώ, που παλιότερα είχα «σκοτωθεί» μαζί του για διάφορα) ότι έχει πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας για το πού οδηγούμαστε από τις πολιτικές τής υπό τον Τσίπρα κυβέρνησης.

Διέβλεψα, δε, ότι οι ορατές αποστάσεις που παίρνει από αυτές τις πολιτικές (σε συνέχεια και μιας ανάλογης τοποθέτησης που έκανε στο Συνέδριο του κόμματος την περασμένη εβδομάδα) έχουν ως στόχευση τη μετακυβερνητική εποχή. Και αν είναι σωστά όσα διακινούνται στο παρασκήνιο αυτές τις ημέρες για την αναγκαστική εκπαραθύρωσή του από την κυβέρνηση υπό το πρόσχημα να αναλάβει γραμματέας του κόμματος, είμαι βέβαιος ότι το έργο θα έχει και συνέχεια, πολύ σύντομα!

Δεύτερη και φαρμακερή

Υποστηρίζουν πολλοί ότι το λάθος θεραπεύεται, έστω κατ’ ελάχιστον, με μια συγγνώμη. Η «Αυγή», η φυτοζωούσα με τα λεφτά της τραπεζικής διαφήμισης (έχω τα σχετικά, εντυπωσιακά, ομολογώ, στοιχεία…), εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ χρειάστηκε την πρώτη της σελίδα και πέντε εσωτερικές για να αποδείξει ότι οι βαθιές βουτιές στον κιτρινισμό και τη χυδαιότητα της κλειδαρότρυπας δεν γνωρίζουν ούτε χρώμα ούτε κόμμα. «Καλή διάθεση» να υπάρχει, που λένε.

Στις έξι αυτές σελίδες όχι μόνο δεν ζήτησε συγγνώμη από τον ανώτατο δικαστικό, τον οποίο διέσυρε ανερυθρίαστα και με εγκληματική ανευθυνότητα, αλλά δεν απολογήθηκε ούτε στους αναγνώστες της οι οποίοι, άνθρωποι της Αριστεράς, είδαν με έκπληξη το κομματικό τους όργανο να μετουσιώνεται σε ό,τι ξόρκιζαν επί χρόνια, σε «αυριανισμό». Και το χειρότερο: προσπάθησε να μας χρεώσει (και εμένα προσωπικά!) φαρισαϊσμό επειδή στηλιτεύσαμε το πρωτοφανές ατόπημα.

Τους καταλαβαίνω. Χρειάζεται μεγάλο θράσος να βγαίνεις κι από πάνω σε μια υπόθεση για την οποία φέρεις βαριές ευθύνες για το πώς εξελίχθηκε –εννοώ την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας όπου το πρωτοσέλιδο της προχθεσινής «Αυγής» έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ψηφοφορία. Είναι κάτι που γνωρίζει άριστα το Μέγαρο Μαξίμου και πνέει μένεα εναντίον τους. Για δεύτερη φορά, δε, μέσα σε λίγες εβδομάδες (η πρώτη ήταν με τη δημοσίευση της έρευνας της Public Issue που κατέγραφε τη δημοκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ…).