Αναζήτηση
ΜΙΘΡΙΔΑΤΙΣΜΟΣ, κατά την ανοιχτή εγκυκλοπαίδεια του Διαδικτύου Wikipedia, «αποκαλείται η πρακτική της αυτοπροστασίας από τη δράση ενός δηλητηρίου μέσω της σταδιακής αυτοχορήγησης σε μη θανατηφόρες δόσεις». Σε ελεύθερη πολιτική αναλογία, σκεφτείτε τον ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ και δεκατέσσερις μήνες, δηλαδή από το Μνημόνιο ΙΙΙ, οι βουλευτές ψηφίζουν φόρους, περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις. Πρόκειται, ασφαλώς, για θανατηφόρο πολιτικό δηλητήριο. Ιδίως για κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως ριζοσπαστικά αριστερό. Εδώ έγκειται και το στοίχημα, ιατρικό ή πολιτικό.
Προσέξτε: Ο πολιτικός σχεδιασμός των Τσιπραίων είναι να αντέξουν σε αυτό που στη Γαλλία αποκαλούν «l’épreuve de la durée» –ελληνιστί, η δοκιμασία της διάρκειας. Πρακτικά αυτό σημαίνει εκλογές το 2019 –μάλλον μαζί με τις ευρωεκλογές στις αρχές του καλοκαιριού. Σημαίνει επίσης ότι μέχρι τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει περάσει στην ιστορία της μετα-Μεταπολίτευσης ως φονέας του Ασφαλιστικού, οδοστρωτήρας του συστήματος υγείας και πωλητής της δημόσιας περιουσίας. Τρίμηνο τρίμηνο όλα αυτά θα έχουν γίνει –δηλαδή το δηλητήριο θα χορηγηθεί. Το πρόγραμμα θα εφαρμοστεί και είναι πολύ τοξικό, ασχέτως αν θα χρειαστεί να ενεργοποιηθεί κόφτης που στην Τράπεζα της Ελλάδος, ας πούμε, ορκίζονται ότι δεν θα χρειαστεί –κάτι που βεβαιώνουν και όλες οι αρμόδιες πηγές.
Το ερώτημα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντέξει την πολιτική αυτοδηλητηρίαση –αν θα δικαιώσει δηλαδή τη μέθοδο του Μιθριδάτη –ή αν θα σέρνεται για να σωριαστεί νεκρός στο τέλος. Είναι προφανές ότι για τους δανειστές αυτό είναι αδιάφορο. Μονά – ζυγά αυτοί θα είναι κερδισμένοι, αφού το Μνημόνιο εφαρμόζεται από ένα αριστερό κόμμα με υπερπροβεβλημένο και μιντιακά υπερεκτεθειμένο διεθνώς αρχηγό –τον Αλέξη Τσίπρα που αναδεικνύεται στην καλύτερη ζωντανή διαφήμιση της λιτότητας. Τι επιδιώκει αυτός; Πιθανώς, τίποτε περισσότερο από την εξουσία. Πώς όμως αντιλαμβάνεται τον ΣΥΡΙΖΑ και τον εαυτό του στο τέλος της διαδρομής αυτής της θητείας; Δημοσκοπικά, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή τη στιγμή σαν παγόβουνο στον ήλιο. Συντηρητικές αλλά συγκλίνουσες εκτιμήσεις βλέπουν τη ΝΔ κοντά στο 30% και τον ΣΥΡΙΖΑ κάτω από το 20%. Μια διαφορά δέκα μονάδων, συν – πλην, με την παράμετρο της απόλυτης συσπείρωσης της ΝΔ και της απόλυτης αποσυσπείρωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά, οι εκλογές είναι μια διαφορετική, πολύ δυναμική ιστορία.
Παρ’ όλα αυτά, το σενάριο μιας αργόσυρτης κυβερνητικής θητείας, με εκλογές το 2019, σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα φθάσει εξουθενωμένος στο τέλος. Ηδη τα συμπτώματα της βαθμιαίας δηλητηρίασης του ΣΥΡΙΖΑ με όλο και περισσότερο Μνημόνιο φαίνονται στην ατονία των κομματικών του εκδηλώσεων. Αντιθέτως, στη Βουλή η αντιπαράθεση με την αντιπολίτευση ανεβάζει την πολιτική αδρεναλίνη των στελεχών του και δίνει την αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη ζωντανός. Ο μιθριδατισμός θα μπορούσε ίσως να λειτουργήσει αν η εφαρμογή του προγράμματος πλαισιωνόταν από μια ουσιαστική αναπτυξιακή πολιτική. Αυτή όμως δεν υφίσταται. Στην πραγματικότητα, το Μαξίμου του Τσίπρα ακολουθεί την πεπατημένη των στοχευμένων παροχών. Οι προηγούμενοι έκοβαν επιταγές από το πλεόνασμα στους απόστρατους, ενώ οι τωρινοί ονειρεύονται επιδόματα ενίσχυσης για τα φτωχά νοικοκυριά. Εχει αποδειχθεί όμως ότι μόνο ένα γενικό σήκωμα της οικονομίας, έστω και τεχνητό, μπορεί να τραβήξει μια κυβέρνηση προς τα πάνω σε εκλογές. Εγινε το 2000 με το Χρηματιστήριο και το 2007 με τις φοροαπαλλαγές στον αφρό της ανάπτυξης.
Ολα αυτά είναι, βεβαίως, πολύ μακρινά. Οι Τσιπραίοι σκοτώνουν το κόμμα τους με σταδιακή χορήγηση δηλητηρίου, ενώ ο ίδιος ο Πρωθυπουργός –φάνηκε στη λιτή και άφωνη παρουσία του στη συζήτηση για τα προαπαιτούμενα –αρχίζει και προφυλάσσεται, αναζητώντας αντίδοτα ιδίως στη διεθνή παρουσία του. Στο εσωτερικό, το στοίχημά του είναι να εξολοθρεύσει αυτό που αντιλαμβάνεται ως «σύστημα» πριν το δηλητήριο του Μνημονίου προκαλέσει ανήκεστο βλάβη στο κόμμα του. Ζούμε δηλαδή μια κούρσα θανάτου.
