Νέα τζάκια και παλιά. Να μια συζήτηση που γίνεται. Συχνά με ενδιαφέροντα τρόπο. Στρώνει το χαλί ο ΣΥΡΙΖΑ στα νέα τζάκια χτυπώντας τα παλιά; Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξή τζακιών. Και κάτι βαθύτερο: την ύπαρξη ενός περιβάλλοντος που να ενθαρρύνει τη δημιουργία-επέκταση-στήριξη του κεφαλαίου ως σχέσης. Είδατε κάτι τέτοιο;

Ας δούμε λίγο συνοπτικά τη στρατηγική ΣΥΡΙΖΑ. Νέα κανάλια –επανεξέταση από Ιανουάριο των αδειών σε κατασκευαστές -, νέα Δικαιοσύνη.

Στα δύο πρώτα το κόμμα της Αριστεράς –που φλερτάρει πια ανοιχτά με τη νέα Σοσιαλδημοκρατία –έχει τη στήριξη των ξένων.

Στο τρίτο, οι Ευρωπαίοι φαίνεται να μη συμπλέουν με τον ΣΥΡΙΖΑ στη μεταβολή του εποικοδομήματος που ο δεύτερος επιχειρεί με συνέργεια και αστικών τμημάτων.

Μα αυτή η παραπάνω στρατηγική αποκαλύπτει πως ο ΣΥΡΙΖΑ φτιάχνει μια νέα ολιγαρχία; Δύσκολο.

Μεταπολεμικά, τζάκια φτιάχτηκαν με πολλούς τρόπους. Υπήρξε τμήμα τους που ευνοήθηκε ακόμη και από τη σχέση του με τις δυνάμεις Κατοχής. Υπήρξε τμήμα που παραδοσιακά κόμιζε μια κουλτούρα τζακιού και ευνοήθηκε από το περιβάλλον ανάταξης μετά το ’50. Και τα τζάκια όμως προϋπέθεταν μια συμπαγή μεσαία τάξη. Μια ενδιάμεση κοινωνική κατηγορία δυνητικά κοντά τους αλλά και κοντά στον κόσμο της εργασίας.

Συχνά, μεσαία κομμάτια μέσα σε περιβάλλον ανάπτυξης κατόρθωναν να πηδήξουν τάξη. Ηταν αυτό σήμα εκδημοκρατισμού. Και εγγύηση κοινωνικής ειρήνης. «Μπορείς κι εσύ».

Μια μακρά διαδικασία που γιγαντώθηκε και μεταπολιτευτικά. Αν και με την πολύτιμη διεύρυνση της δημοκρατίας, το άνοιγμα της αγοράς, το αστικό μπλοκ ανανεώθηκε. Το ΠΑΣΟΚ στους τρεις κύκλους διακυβέρνησής του ανακάτεψε την τράπουλα.

Ολα αυτά είχαν το στοιχείο του success story. Πλάι στον αστικό εκσυγχρονισμό βέβαια είχαμε και παρασιτικό κεφάλαιο. Η δική μας ολιγαρχία πολύ ασθενικά είχε ομοιότητες με τη δυτική. Οχι τυχαία, χωρίς κράτος και το κεφάλαιο εδώ δεν είχε αυτόνομη περπατησιά. Με εξαίρεση το πιο κοσμοπολίτικο τμήμα του.

Τα Μνημόνια και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης ξαναμπέρδεψαν την τράπουλα. Και εδώ υπάρχει μια ιδιαιτερότητα που συχνά διαφεύγει από την Αριστερά. Μπορεί η αστική τάξη να διατήρησε τη θέση της με ελαφρές μετατοπίσεις, θίχτηκε όμως ο πυρήνας της ίδιας της εργασίας. Της παραγωγής.

Λογικό: τα Μνημόνια, βαθιά αντιλαϊκά και προφανώς αποτυχημένα προγράμματα, δεν ανασυγκρότησαν την κοινωνία. Απλώς επιτάχυναν τους όρους για να γίνεται άμεσα η αποπληρωμή των δανείων.

Το ήδη συρρικνωμένο κεφάλαιο έψαξε τρόπους περιφρούρησής του. Η συμπίεση του εργατικού κόστους που έδειχνε να το συμφέρει, ταυτόχρονα αναπαρήγαγε την ύφεση που τελικά ήταν μπούμερανγκ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, δήλωσε χθες το ΚΚΕ, με αφορμή τις νέες τηλεοπτικές άδειες απλώς ξαναμοιράζει την πίτα μεταξύ παλιών και νέων τζακιών.

Το ενδεχόμενο να μην υπάρχει προσεχώς καν πίτα προφανώς δεν απασχολεί κανέναν.