Η κυβέρνηση πιστεύει πως το μόνο που χρειάζεται το ΕΣΥ είναι διορισμοί. Στην πραγματικότητα δεν έχει ιδέα ούτε πόσους χρειάζεται ούτε πού. Ερμαιο της κακοδιοίκησης και της πελατοκρατίας, το ΕΣΥ έχει αναπτυχθεί άνισα και ουδείς γνωρίζει τις πραγματικές ανάγκες. Η επαναφορά του στην προτέρα της κρίσης κατάσταση δεν είναι εφικτή. Πολύ απλά, λεφτά δεν υπάρχουν. Ειδικά, λεφτά για πέταμα.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει, εν σπέρματι έστω, ούτε σχέδιο που να δρομολογεί λύσεις προσαρμοσμένες στους διαθέσιμους πόρους. Μαξιμαλισμοί με την τσέπη άδεια και μπαλώματα δεν λύνουν τα προβλήματα. Η κυβέρνηση περιορίζεται στον ρόλο του πυροσβέστη, όταν δεν απολαμβάνει τον ρόλο του θεατή. Το σύστημα καταρρέει λόγω αδράνειας.

Είναι ανάγκη να δούμε κατάματα αυτό που σπρώχνουμε συνεχώς κάτω από το χαλί. Στην Αθήνα και την περιφέρεια επείγει η αναδιάταξη των διαθέσιμων πόρων. Αν δεν γίνει μελετημένα και συνειδητά, πολύ σύντομα η αδυναμία συντήρησης των εγκαταστάσεων και οι συνταξιοδοτήσεις θα την επιβάλουν βίαια και άναρχα. Δεν χωράνε συντεχνιασμοί και πολιτικά κόστη. Είναι ανάγκη να αξιοποιήσουμε το 100% των διαθέσιμων πόρων. Η αναδιάταξη και οι συγχωνεύσεις είναι, λοιπόν, η πρώτη μεταρρύθμιση.

Ο εκσυγχρονισμός της απαρχαιωμένης διοικητικής δομής είναι η δεύτερη. Είναι απαραίτητο νοσοκομεία και κρατικές μονάδες του ΠΕΔΥ να ανεξαρτητοποιηθούν από τα «νύχια» των κομματικών στρατών. Πρέπει να γίνουν αυτόνομα και αυτοδιοικούμενα υπό δημόσια εποπτεία, με πραγματικά αυτόνομες διοικήσεις, ολοκληρωμένους προϋπολογισμούς και σύγχρονο ευρωπαϊκό μάνατζμεντ.

Η τρίτη, και ίσως δυσκολότερη, μεταρρύθμιση αφορά τις ιατρικές υπηρεσίες. Ξεκινώντας από την αναμόρφωση του ΚΕΣΥ και της ιατρικής εκπαίδευσης, η διασφάλιση της ποιότητας, η εφαρμογή των βέλτιστων πρακτικών από όλους και η περιοδική αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοστούν σήμερα σε ένα σύστημα ανοχύρωτο απέναντι στην αυθαιρεσία.

Μαζί με αυτές τις τρεις βασικές μεταρρυθμίσεις επιβάλλεται και μια τέταρτη: Πρέπει να γίνει κατανοητό πως μεταρρύθμιση δεν συνιστά η ψήφιση ενός νόμου, αλλά ο μαραθώνιος της εφαρμογής του σε πραγματικές συνθήκες. Ο μηχανισμός εφαρμογής και η διαρκής παρακολούθησή της είναι συστατικό στοιχείο και απαιτεί προσεκτική προετοιμασία.

Το ερώτημα που εξακολουθεί να παραμένει αναπάντητο είναι ποιος θα αναλάβει την ευθύνη. Ποια πολιτική δύναμη θα αναλάβει να συγκροτήσει τις απαραίτητες κοινωνικές συμμαχίες για τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα; Δυστυχώς, τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση δεν δείχνουν να έχουν διάθεση να αναλάβουν τέτοιες ευθύνες. Απομένει το Κέντρο στον κατακερματισμένο χώρο του οποίου φαίνεται πως διαμορφώνονται προγραμματικές συγκλίσεις. Ας ελπίσουμε πως η ταχύτητα ωρίμασής τους θα είναι μεγαλύτερη από αυτή της διάλυσης του συστήματος υγείας.

Ο Κώστας Μπαργιώτας είναι βουλευτής Λάρισας με Το Ποτάμι, υπεύθυνος του τομέα Υγείας