Αναζήτηση
Το πιο στρεβλό πράγμα στη χώρα τα τελευταία τουλάχιστον 35 χρόνια είναι ο συνδικαλισμός. Το συνδικαλιστικό στέλεχος είναι, κατά κανόνα, προστατευόμενο είδος και ο λόγος του γενικώς «αντί». Αντισυστημικός, υποτίθεται, ανατρεπτικός, αντίθετος στην «κρατούσα τάξη», απέναντι στο κράτος –από το οποίο συνεχώς διεκδικούν και συχνά παίρνουν. Ο λόγος αυτός δεν είναι αποκλειστικά αριστερός, αλλά είναι ο μοναδικός λόγος που γνωρίζει η Αριστερά. Δεν είναι τυχαίο ότι πλήθος στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ έχουν διατελέσει συνδικαλιστές.
Για να είμαστε ειλικρινείς, μάλιστα, ο συνδικαλισμός ήταν στην Ελλάδα ο πιο γρήγορος δρόμος κοινωνικής ανόδου, αγγίγματος του «ελληνικού ονείρου» –ρωτήστε και τον Πρωθυπουργό. Το «ελληνικό όνειρο» περιείχε: εργασιακή ασφάλεια, κοινωνική άνοδο, χρήμα, ταξίδια. Αντίδωρο ήταν η υποχρέωση των συνδικαλιστικών στελεχών (για να είμαι ακριβέστερος: αυτού του τύπου των στελεχών) να υποστηρίζουν τα συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων που εκπροσωπούσαν. Συχνά, πολλοί από τους συνδικαλιστές αυτούς υποστήριξαν συμφέροντα για τις δικές τους ομάδες συμφερόντων εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Αυτό συνιστά νοοτροπία συντεχνίας.
Ενόψει της ψήφισης, χθες, ενός σκληρού ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού νομοσχεδίου, ο συνδικαλισμός πολλών κλάδων συνεχίζει να βλέπει στενά συντεχνιακά τα ζητήματα. Η απειλή του ΤΕΕ, π.χ., ότι θα λάβει πειθαρχικά μέτρα εναντίον της πολιτικής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα διαγράψει ακόμα και τον Αλέξη Τσίπρα, δεν μπορεί να νοείται ως συνδικαλιστική παρέμβαση. Οι βουλευτές, κατά το Σύνταγμα, ψηφίζουν κατά συνείδηση. Συνεπώς, η ιδεολογία και η πολιτική δεν είναι υποχρεωτικό να ταυτίζονται με τα συνδικαλιστικά συμφέροντα.
Με βάση όλα αυτά, έχω ένα όνειρο: αναμένω μια κανονική κυβέρνηση ενός κανονικού δυτικού κράτους να ψηφίσει έναν νόμο με τον οποίο: α) θα αφαιρείται από τις συντεχνίες η δυνατότητα να περικόπτουν ασφαλιστικά δικαιώματα των μελών τους για «παραπτώματα» άσχετα με τις εισφορές τους, και β) θα αποκαταστήσει τον Αλέξη Τσίπρα ως «μηχανικό».
Θα είναι η εκδίκηση του καλύτερου.
