Σας φοβίζει ο Ντόναλντ Τραμπ; Ομολογουμένως, η ιδέα ότι ένας ξενόφοβος και δεξιός πολυεκατομμυριούχος του λαού –με ύποπτα φουντωτό ξανθό μαλλί –θα γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ είναι λίγο φοβιστική. Το αντεπιχείρημα είναι ότι, εκλεγόμενος, ο Τραμπ θα αναγκαστεί να βάλει νερό στο κρασί του. Αλλιώς, δεν θα μπορεί να περάσει ούτε έναν νόμο από το Κογκρέσο και τη Γερουσία.

Η συλλογιστική είναι καθησυχαστική αλλά μειωμένης εφαρμογής. Ο Τζορτζ Μπους, ένας άγριος δεξιός, τα έκανε μπάχαλο επί μια οκταετία. Στα εξωτερικά ο αμερικανός πρόεδρος μπορεί να κινηθεί χωρίς να του βάζουν περιορισμούς τα νομοθετικά σώματα ή ακόμη και η Δικαιοσύνη –κοινώς, καλώς ήρθατε στο Γκουαντάναμο. Και στα εσωτερικά κανείς δεν σε εμποδίζει να προσπαθήσεις να κάνεις ακρότητες και ταρζανιές. Ασχετα αν δεν θα σου βγουν.

Ολα αυτά δεν είναι άσχετα με την περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ. Εντάξει –από πέρυσι μέχρι φέτος ο Αλέξης Τσίπρας φόρεσε το κοστούμι του προγράμματος. Μέχρι όμως να το βάλει έκανε –και αυτός και οι κυβερνήσεις του –τα χίλια μύρια όσα. Η Ελλάδα δεν έχει παρεκκλίνει –είμαστε ακόμη στο ευρώ! -, έχει όμως φτωχύνει, όπως έχει υποστεί και μια σοβαρή μείωση σε θέματα ισχύος και status. Κρίνοντας από το τρενάρισμα της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και την καθυστέρηση της αξιολόγησης, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να δυστροπεί πολιτικά. Οπως και να επιχειρεί να αναστήσει την πάλη των τάξεων στο περιβάλλον του Μνημονίου. Στο τέλος, το πιθανότερο είναι ότι ο Τσίπρας θα συμβιβαστεί αφού, όπως έχει αποδειχθεί, δεν θέλει τη δραχμή και, όπως μέχρι τώρα προκύπτει, δεν ενδιαφέρεται για εκλογές. Θα έχει όμως γίνει κι άλλη ζημιά στην οικονομία. Ενώ η χώρα θα έχει χάσει κι άλλο χρόνο.

Το ημέρωμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει επέλθει. Και ούτε θα επέλθει. Οπως κανιβάλισε την αριστερή πτέρυγα του κόμματός του και όπως τσιμπολόγησε από τη ΝΔ τον Καμμένο, έτσι φαίνεται να υπολογίζει ο Αλέξης Τσίπρας να κινηθεί και το επόμενο διάστημα. Η συναίνεση μπορεί πάντα να εκβιαστεί αν η χώρα παίζεται στα ζάρια –το δείχνει ο αναγκαστικός ορθολογισμός του Κυριάκου στο Προσφυγικό: δεν θα αφήσει να βγει η χώρα από τη Σένγκεν μόνο και μόνο για να μπορεί να αντιπολιτευτεί πειστικά την κυβέρνηση. Αντίστοιχα, στο Μαξίμου φαίνεται να καλοβλέπουν το ΠΑΣΟΚ της Φώφης –εκτιμώντας ότι αυτό πιέζεται από την εκλογή Μητσοτάκη στη ΝΔ που λειτουργεί ως μαγνήτης για την εκσυγχρονιστική πτέρυγα και τους αντι-γεννηματικούς εν γένει. Οπως γλυκοκοίταζαν μια περίοδο το κόμμα του Λεβέντη. Και φυσικά υπάρχει πάντα το τυράκι της απλής αναλογικής.

Αν η πολιτική ήταν σκάκι, οι κυβερνήσεις θα έπαιζαν με τα λευκά. Κι όποιος παίζει με τα λευκά έχει πρωτοβουλία, εκτός αν χάσει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Στο Μαξίμου όμως δεν έχουν τέτοια πρόθεση. Πρόσωπα που ξέρουν λένε ότι «ο Κατρούγκαλος εμφανίζεται ευέλικτος στις κατ’ ιδίαν επαφές με την τρόικα». Αυτό που, κυρίως, ενδιαφέρει την κυβέρνηση είναι να σκηνοθετήσει μια πολύ σκληρή διαπραγμάτευση –εκεί που οι άλλοι, υποτίθεται, τα έδιναν όλα –και να κρατήσει αλώβητα κάποια ακροατήρια που συγκροτούν τη βάση της. Είναι αυτή η μεταφορική «πέραν του Κηφισού Ελλάδα» που αποτελεί προνομιακό πεδίο του ΣΥΡΙΖΑ και τα χαρακτηριστικά της, πολιτικά και κοινωνικά, αναλύονται στα σημερινά «ΝΕΑ» σε έναν φάκελο που συνδυάζει τεχνογνωσία πολιτικής ανάλυσης και απόσταξη επιτόπιας δημοσιογραφικής έρευνας.

Τελευταία Νέα