Αναζήτηση
Ποιος φοβάται τη διάσπαση
Ποιο είναι το κόμμα με τις περισσότερες διασπάσεις μετά το 1980; Δεν θέλει ρώτημα –η Νέα Δημοκρατία, οι φίλοι της οποίας ελπίζουν ότι θα μπορέσουν αύριο να ψηφίσουν τον νέο τους πρόεδρο και προσεύχονται από τώρα να είναι ενωμένοι και την Πρωτοχρονιά.
Στεφανόπουλος, Σαμαράς, Καρατζαφέρης, Αβραμόπουλος, Μπακογιάννη, Καμμένος –για να μην αναφερθούμε στους Πολύδωρα – Ζώη και τον «γέροντα» Νικολόπουλο. Είναι μακρά η σειρά εκείνων που έφυγαν από το «μαντρί» για να φτιάξουν το δικό τους κόμμα. Ενας συγκυβερνά σήμερα, άλλοι απλώς επέζησαν, κάποιοι πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Αλλωστε, στη μικρή πολιτική μας σκηνή κανείς δεν χάνεται –εκτός αν το θελήσει ο ίδιος.
Η ουσία είναι ότι η Αριστερά έχει το όνομα, αλλά η Δεξιά έχει τη χάρη –των διασπάσεων. Το έχουν δει και ξαναδεί το έργο στη Νέα Δημοκρατία –κι όσο το φοβούνται, είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν.
Αλλωστε, ποια η σημασία ακόμα μιας διάσπασης σε ένα κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό; Μήπως αν μείνουν ενωμένοι θα πάνε για αυτοδυναμία; Εδώ γελάνε…
Σε κάθε περίπτωση, το μέλλον ανήκει στις συνεργασίες των κομμάτων, προκειμένου να σχηματίζονται κυβερνήσεις που θα τις χωρίζουν λιγότερα από όσα χωρίζουν σήμερα τους συγκυβερνώντες –ώστε να μπορούν και να ασκούν διακυβέρνηση κι όχι απλώς να νέμονται την εξουσία.
Τα «εμείς ποτέ με αυτούς» και τα «εμείς ποτέ με εκείνους» έχουν τελειώσει στην πράξη, μετά την εγκατάλειψη των Ζαππείων και την κυβερνητική συνεργασία της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ.
Επομένως, η συντηρητική παράταξη δεν αναζητεί αύριο τον «μεγάλο αρχηγό» –ο οποίος άλλωστε δεν υπάρχει. Ούτε τον «αντι- Τσίπρα», ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα δεν θα χρειαστεί να δείξει τα προσόντα του. Αναζητεί το πρόσωπο που θα της δώσει ενδεχομένως και τον πρώτο λόγο σε μελλοντικά συνεργατικά σχήματα –κι αυτό καθιστά ακόμα δυσκολότερη την επιλογή…
