H αίρεση του θανάτου επέλεξε την πόλη της καλά, το Παρίσι, την κοσμική πρωτεύουσα του κόσμου, όσο πιο φιλόξενη, πολυπολιτισμική και συναρπαστική μπορεί να είναι μια μεγάλη μητρόπολη. Και η αίρεση του θανάτου επέλεξε τους στόχους της στην πόλη με ανατριχιαστική ακρίβεια, όλα όσα μισούσαν στέκονταν μπροστά τους ένα χαρούμενο βράδυ Παρασκευής: άνδρες και γυναίκες να χαριεντίζονται με κρασί, ελεύθερη συζήτηση και σκέψη, γέλια, ανοχή, μουσική ροκ και μπλουζ. Οι αιρετικοί ήρθαν οπλισμένοι με άγριο μηδενισμό και μίσος πέραν της κατανόησής μας. Η προστατευτική τους πανοπλία ήταν η αυτοκτονική ζώνη, η ιδέα τους για το απόλυτο καταφύγιο ήταν η ενάρετη μετά θάνατον ζωή, όπου η αστυνομία δεν μπορεί να πάει. (Ο τζιχαντικός παράδεισος αποδεικνύεται μια από τις χειρότερες ιδέες της ανθρωπότητας –σφαγή και φωτιά σε αυτή τη ζωή, αιώνια ξεκούραση μέσα στο κιτς στην επομένη).

Το Παρίσι, μπερδεμένο και φοβισμένο, ξύπνησε χθες το πρωί αναλογιζόμενο τις νέες συνθήκες. Οσοι από εμάς βρισκόμασταν στην πόλη το βράδυ της Παρασκευής, μπορούμε μόνο να αναρωτιόμαστε για τα παιχνίδια της τύχης που μας άφησαν ζωντανούς ενώ άλλοι πέθαναν. Καθώς η σφαγή άρχιζε, η σύζυγός μου και εγώ βρισκόμασταν σε έναν σεβάσμιο παρισινό θεσμό, ένα κλισέ της ευζωίας από το 1845. Σε εκείνο το γοητευτικό εστιατόριο στο 6ο διαμέρισμα πρέπει να μοιραστείς το τραπέζι με ευπροσήγορους ξένους, ντόπιους και επισκέπτες σε μια φιλική ατμόσφαιρα. Με το Pouilly Fume και τα φιλέτα ρέγκας, ήμασταν στόχος όπως όλοι. Η αίρεση επέλεξε το 11ο διαμέρισμα και το 10ο, σχεδόν ένα μίλι μακριά και δεν γνωρίζαμε τίποτα από όσα γίνονταν.

Τώρα ξέρουμε. Τι είναι αυτές οι συνθήκες που έχουν αλλάξει τόσο; Η ασφάλεια θα είναι πιο αυστηρή και το Παρίσι θα γίνει λίγο λιγότερο γοητευτικό. Η απαραίτητη ένταση μεταξύ της ασφάλειας και της ελευθερίας θα παραμείνει πρόκληση. Οι σφαίρες και οι βόμβες της αίρεσης του θανάτου θα εμφανιστούν και πάλι, εδώ ή κάπου αλλού –γι’ αυτό μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Οι πολίτες του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης και του Βερολίνου παρακολουθούν από κοντά με αγωνία. Τον Ιανουάριο ήμασταν όλοι «Σαρλί Εμπντό». Σήμερα, είμαστε όλοι Παριζιάνοι και αυτό τουλάχιστον, σε σκοτεινές εποχές, είναι ζήτημα υπερηφάνειας.

Ο Ιαν ΜακΓιούαν είναι πολυβραβευμένος βρετανός συγγραφέας. Το τελευταίο του μυθιστόρημα «Νόμος περί τέκνων» θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες από τις Εκδόσεις Πατάκη. Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στην προσωπική του ιστοσελίδα www.ianmcewan.com

Τελευταία Νέα