Αναζήτηση
Οταν πριν από ενάμιση μήνα έκανε τον γύρο του κόσμου η φωτογραφία του ξεβρασμένου στην ακτή πτώματος του μικρού Αϊλάν Κούρντι πήρε φωτιά το Διαδίκτυο. Καμαρώνανε οι χρήστες του: «Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε. Δεν υπήρξε ιστοσελίδα ή facebook που να μην αναπαραγάγει τη φωτογραφία συνοδευμένη με κείμενα, τσιτάτα, σχόλια, που άλλοτε θρηνούσαν, άλλοτε καταριόνταν και άλλοτε έβριζαν, σε μια σπάνια έκφραση ευαισθησίας. Θα μιλούσε κανείς για έναν παγκόσμιο ξεσηκωμό».
Πώς λούφαξε αυτή η σπάνια έκφραση ευαισθησίας και πού τρύπωσε αυτός ο παγκόσμιος ξεσηκωμός όταν την περασμένη Παρασκευή είδαμε στα «ΝΕΑ» τη φωτογραφία ενός βατραχανθρώπου να μεταφέρει τη σορό ενός παιδιού που, μαζί με τρία ακόμη παιδιά και τρεις ενηλίκους, πνιγήκανε στη θαλάσσια περιοχή του Μόλυβου στη Λέσβο; Οσοι είχανε κρατηθεί επιφυλακτικοί στον «ξεσηκωμό» του Διαδικτύου ακούσανε τον αναβαλλόμενο. Σαν να ήταν περίπου η συμπεριφορά τους μέρος ενός σκοτεινού σχεδίου που απεργάζεται τον πνιγμό των ανθρώπων. Αντίθετα, όσοι κάθονται αντίκρυ στο Διαδίκτυο και γράφει ο καθένας το τι σκέφτεται και το τι αισθάνεται μπροστά σε μια φρικιαστική εικόνα, σαν να αποτελούν τα κομμάτια μιας ευαισθησίας που έστω κι αν την εκφράζουν αραχτοί φτάνει και περισσεύει για να διορθωθούν τα πράγματα –στη συγκεκριμένη περίπτωση να μη θρηνήσουμε άλλους πνιγμένους.
Και δεν περισσέψανε δυο δράμια μυαλό για να σκεφτεί κανείς ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο υποκριτικό από μια ευαισθησία που εκφράζεται μαζικά. Γιατί, αν ήταν πραγματική, θα συγκροτούνταν σε μια διαμαρτυρία ή σε μια εξέγερση που θα έφερνε τα πάνω κάτω. Χώρια που όταν αισθάνεσαι μέλος μιας παγκόσμιας κοινότητας, αναπόφευκτα νιώθεις τις ευθύνες σου να μειώνονται στο ελάχιστο, ενώ ταυτόχρονα θεωρείς την έκφραση της προσωπικής σου ευαισθησίας ως κάτι πολύ σημαντικό. Ακριβώς γιατί σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι κάποιος, ώστε και αν δεν αναγνωρίζεις κανένα απτό αποτέλεσμα με την έκφρασή της να είναι πάντα οι άλλοι που φταίνε. Εσύ έκανες το καθήκον σου με το να θρηνήσεις, να καταραστείς ή να βρίσεις καθισμένος πάντα στην καρέκλα σου.
Θα αναρωτηθεί κανείς τι να προλάβει να αποφέρει αυτή η μαζική ευαισθησία –αν δεχτούμε πως είναι ειλικρινής –μέσα σε ενάμιση μήνα ώστε τον πνιγμό του Αϊλάν να μην τον διαδεχθούν και άλλοι πνιγμοί μικρών παιδιών. Απλούστατα να κατανοήσει κάποιος την αδυναμία της ευαισθησίας –έστω και της μαζικής –κάτι να κάνει, προπαντός όταν έχει να αντιμετωπίσει μια τρομακτική εξουσία. Τι είδους όμως ευαισθησία είναι αυτή που μέσα σε ενάμιση μήνα αισθάνεται τόσο κουρασμένη ώστε για δύο πνιγμούς, μέσα στις ίδιες ακριβώς συνθήκες, ο ένας την κάνει να παραμιλάει ενώ τον δεύτερο τον προσπερνά αδιάφορη.
Μήπως –ο Θεός να μας συγχωρήσει όλους –η τεράστια προβολή της φωτογραφίας με τον Αϊλάν έκανε πολλούς να φαντάζονται ότι με τον διαδικτυακό οδυρμό τους συμμετείχαν σε μια υπόθεση που θα ήταν αδύνατον να μην τους προσέξει κανείς;
