Στο εξώφυλλο της αρχικής έκδοσης του «Λεβιάθαν» (1651), μια γιγάντια ανθρώπινη µορφή υψώνεται πάνω από την ύπαιθρο και τις πόλεις. Στο κεφάλι της έχει ένα στέµµα. Στο ένα χέρι κρατά ένα ξίφος, στο άλλο ένα σκήπτρο.

Δυστυχώς για μας, η τρόικα τείνει να εξελιχθεί στον δικό μας Λεβιάθαν στην υπόθεση του Ασφαλιστικού. Δεν της εκχωρήθηκαν εκουσίως οι αρμόδιες εξουσίες. Αλλά επειδή καμιά από τις κυβερνήσεις δεν προχώρησε όσο έπρεπε και όταν έπρεπε στη μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, τώρα οι συντάξεις πληρώνουν τα σπασμένα και της κωλυσιεργίας και του Μνημονίου. Με απλά λόγια, η τέλεια καταιγίδα.

Η μεταρρύθμιση που εφαρμόζεται είναι «πονάει χέρι, κόβει χέρι». Και κυρίως, πονάει και κόβει όλους προς τα κάτω: δικαίους, που έχουν πληρώσει εισφορές και αδίκους που είτε δεν πλήρωσαν ποτέ ούτε τις μισές εισφορές είτε βγήκαν σε συντάξεις νεότητας. Οι αμοιβαίες συμβάσεις όλων με όλους πρέπει να είναι το συντομότερο ανέκδοτο στην Ελλάδα. Αν δεν είναι πιο σύντομο ανέκδοτο η κοινωνική δικαιοσύνη και η αλληλεγγύη των γενεών, που ποτέ δεν ήταν το φόρτε μας.

Οι διαρθρωτικές αλλαγές στο Ασφαλιστικό δεν λειτούργησαν ούτε στην κρίση. Οπως σημειώνεται στην έκθεση της επιτροπής σοφών, με την εισαγωγή της έννοιας των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων χιλιάδες ασφαλισμένοι οδηγήθηκαν επί Μνημονίου στη δήθεν ασφαλή επιλογή της σύνταξης. Αρνούμενο πεισματικά το πολιτικό σύστημα να εφαρμόσει τις απαιτούμενες αλλαγές, επιβάρυνε τελικά το Ασφαλιστικό με συνταξιούχους που κανονικά έπρεπε να μείνουν ενεργοί για να συντηρούν με τις εισφορές τούς προηγουμένους.

Τελικά την πλήρωσαν όλοι με την οριζόντια περικοπή συντάξεων. Από το 2010, οι απώλειες ήταν της τάξεως του 14% στις χαμηλές και σχεδόν 50% στις υψηλότερες συντάξεις. Για να συντηρηθεί η παράλογη πατέντα των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων δύο εκατομμύρια Ελληνες καταδικάζονται στην ανεργία, ενώ ολόκληρη η οικονομία βρίσκεται σε πανικό υπερφορολόγησης.

Τώρα και πάλι θα την πληρώσουν όλοι. Και οι πρόωρα ευεργετηθέντες που πήραν πρόωρη σύνταξη απλώς επειδή μπορούσαν και όσοι έχουν χρηματοδοτήσει το σύστημα με δεκαετίες εισφορών για να ανταμειφθούν αντιστρόφως ανάλογα και οι χαμηλοσυνταξιούχοι. Οσο για τους νεότερους και όσους δεν έχουν θεμελιώσει καν δικαιώματα, η σύνταξη μοιάζει με τη Μεγάλη Χίμαιρα.

Το Ασφαλιστικό πρέπει να μεταρρυθμιστεί. Αλλά όσο και να κοπούν οι συντάξεις, δεν πρόκειται να λυθεί το βασικό πρόβλημα του συστήματος που είναι ότι χωρίς εργαζομένους δεν υπάρχουν εισφορές. Και χωρίς εισφορές, συντάξεις τέλος. Η ισοπέδωση, οι οριζόντιες περικοπές και το τσουβάλιασμα δεν είναι μεταρρύθμιση. Είναι απλώς άδικη πολιτική. Πιο άδικη και από το σπαθί του Λεβιάθαν.

Τελευταία Νέα