Αναζήτηση
Ενδιαμέσως, επτά μήνες είχε αντέξει ο Αντώνης Σαμαράς να στηρίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου. Μετά οδήγησε τα πράγματα σε εκλογές προσδοκώντας την αυτοδυναμία. Τελικά έχασε το μισό κόμμα –και κατέληξε να συγκυβερνά με το ΠΑΣΟΚ που είχε ήδη συρρικνωθεί στα ποσοστά του ’74.
Πώς έφτασε εκεί το ΠΑΣΟΚ; Απλά –ο Παπανδρέου είχε αρνηθεί την πρόταση Βενιζέλου να ζητηθούν 180 ψήφοι στη Βουλή για το πρώτο Μνημόνιο. Και μετά την έγκριση της συμφωνίας είχε αρνηθεί τις εισηγήσεις να πάει αμέσως σε εκλογές, ώστε να έχει τη λαϊκή έγκριση για την επιλογή του.
Στηριγμένη στο τεράστιο ποσοστό του 44%, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να αναλάβει μόνη το βάρος του Μνημονίου –λίγο αργότερα νικήθηκε από τον νόμο της βαρύτητας και τον λογαριασμό των μέτρων.
Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε τουλάχιστον αυτό το μάθημα –και εκτός μεγάλου απροόπτου πρόκειται να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Με ποιον στόχο; Είναι μάλλον αφελείς εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Πρωθυπουργός θέλει να λύσει το εσωκομματικό του πρόβλημα, το οποίο άλλωστε το λύνει σιγά σιγά η ίδια η ζωή.
Το κυβερνητικό του πρόβλημα θέλει να λύσει ο Τσίπρας: με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει προοπτική εφαρμογής του Μνημονίου –άρα και καμία περίπτωση να γλιτώσει η χώρα τη χρεοκοπία.
Χωρίς εκλογές σε λίγους μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ακολουθήσει τη μοίρα των προηγουμένων –αυτός είναι ο νόμος των Μνημονίων. Το ίδιο –και χειρότερο –θα συμβεί και στην περίπτωση της αυτοδυναμίας του: απλώς, όπως και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα θα πέσει από πιο ψηλά. Μόνο που στη ζωή –και στην κάλπη, όπως φάνηκε στο δημοψήφισμα –δεν έχεις πάντοτε τις απώλειες που ονειρεύεσαι.
