Σε αντίθεση με την ένταξη της καθημαγμένης από τον Εμφύλιο χώρας μας στο ΝΑΤΟ, που την ήθελε αποφασιστικά και η Ουάσιγκτον, η πλήρης ένταξη της χώρας στους ευρωπαϊκούς κοινοτικούς θεσμούς, που την τοποθέτησε μεταξύ των πιο ανεπτυγμένων χωρών, ήταν αποτέλεσμα μιας μακράς και δύσκολης προσπάθειας. Θα ανακόψουμε την πορεία αυτή την Κυριακή χωρίς οι παράδοξοι και κρυψίβουλοι συριζοακροδεξιοί να μας λένε ειλικρινά σε ποια πολιτική και γεωγραφική ήπειρο μας πάνε;

Η πρώτη πράξη παίχτηκε με την τόσο δύσκολη επιλογή της τότε κυβέρνησης ανάμεσα σε μια «συμφωνία σύνδεσης» με την τότε ΕΟΚ και την προσχώρηση στην ΕΖΕΣ (την αποτυχημένη τελικά Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών), που είχε εφεύρει το Λονδίνο για να χτυπήσει την ευρωπαϊκή ενοποίηση στο όνομα των ελεύθερων αγορών. Τη σύνδεση την ήθελαν ο Καραμανλής και οι πιο ουσιαστικές προοδευτικές δυνάμεις, με εξαίρεση την ΕΔΑ (με τον Ηλιού και τον Κιτσίκη), οι οποίοι την πολέμησαν με λύσσα γιατί δεν την ήθελε η Μόσχα. Την ΕΖΕΣ την ήθελε πεισματικά ο αγγλόφιλος Αβέρωφ. Δεν τους πέρασε.

Την πορεία προς την Ευρώπη ανέκοψε η δικτατορία, με τις Βρυξέλλες να «παγώνουν» την ουσιαστική εφαρμογή της σύνδεσης και με το Συμβούλιο της Ευρώπης να εξαναγκάζει τη χούντα σε αποχώρηση. Μόλις η χώρα απαλλάχτηκε από τη δικτατορία ο Καραμανλής έθεσε θέμα προσχώρησης και για «εθνικούς λόγους». Αλλά το «ναι» της Ευρώπης απαίτησε τεράστιο αγώνα.

Το αποτέλεσμα της ευρωπαϊκής μας ένταξης ήταν μια χωρίς προηγούμενο μεταφορά δημόσιων κυρίως κεφαλαίων από τον «Βορρά» προς τον «Νότο» (που φροντίσαμε να σπαταλήσουμε σε κομματικές παροχές), τα επιδόματα για τα βασικά γεωργικά προϊόντα, τα «πακέτα Ντελόρ», τα τεράστια έργα σε όλη τη χώρα που εμείς επιτρέψαμε να μετατραπούν τόσο συχνά σε πανηγύρι επιτήδειων. Αλλά ήταν επίσης και ένας αλόγιστος δανεισμός, ακριβός στις «αγορές και φτηνός από τους θεσμούς.

Τώρα οι χρυσαυγίτες σύμμαχοι του κ. Τσίπρα αλλά και πολλοί δικοί του χαρακτηρίζουν τους εταίρους «τοκογλύφους» με κύριο αίτημα να μας δώσουν και άλλα δισ. ευρώ χωρίς όρους.

Η Ευρώπη είναι πολύ σημαντική υπόθεση για την ειρήνη και αν το αποφασίσουν οι λαοί της για το οικονομικό ΚΑΙ κοινωνικό μας μέλλον για να την παραδώσουμε στο Οχι των «ανιδεολόγητων» χρεοκοπημένων. Στην Ελλάδα ταιριάζει το ΝΑΙ.