Το στερεότυπο είναι ότι τα πρότυπα διαβίωσης στις αναδυόμενες οικονομίες του πλανήτη αργά ή γρήγορα συγκλίνουν με εκείνα των ανεπτυγμένων χωρών.

Μόνο όμως τρεις χώρες –η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και η Ταϊβάν –έχουν καταφέρει τα τελευταία εξήντα χρόνια να μειώσουν το χάσμα με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ και να έχουν σήμερα κατά κεφαλήν ΑΕΠ τουλάχιστον ίσο με το 70% των ανεπτυγμένων χωρών.

Η Κίνα ελπίζει να κάνει το ίδιο, αλλά αντιμετωπίζει μια ξεχωριστή πρόκληση: το τεράστιο μέγεθός της.

Η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και η Ταϊβάν βασίστηκαν στις εξαγωγές τους προκειμένου να καλύψουν τη διαφορά με τις ανεπτυγμένες οικονομίες. Αλλά η Κίνα –όπου κατοικεί το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού και όπου παράγεται το 15% του παγκόσμιου ΑΕΠ –είναι απλά πάρα πολύ μεγάλη για να εξαρτάται αποκλειστικά από τις εξαγωγές της.

Για να φτάσει στο επόμενο στάδιο, θα πρέπει να σφυρηλατήσει μια διαφορετική πορεία ανάπτυξης, και αυτό θα απαιτήσει πιο δύσκολες μεταρρυθμίσεις από εκείνες στις οποίες εστιάζουν συχνά τα μέσα ενημέρωσης.

Καθώς, για παράδειγμα, το πάρτι των κατασκευών στην Κίνα τελειώνει, η μεγάλη πρόκληση για την κυβέρνηση είναι το πώς θα αναδιατάξει τα 60 εκατομμύρια των εργαζομένων που απασχολούνται στον τεχνικό κλάδο, επανεκπαιδεύοντάς τους για να δραστηριοποιηθούν σε άλλους τομείς. Ηδη, μια ιδέα είναι να αρχίσει να εξάγει καταρτισμένους εργαζομένους.

Αλλά μάλλον χρειάζονται βαθύτερες μεταρρυθμίσεις που θα συναντήσουν ισχυρότατες αντιδράσεις. Τέτοιες π.χ. είναι η περικοπή των κρατικών επιδοτήσεων σε πολλούς κλάδους της οικονομίας και η διάθεση των εσόδων αυτών για την ενίσχυση των υπηρεσιών υγείας και του δικτύου κοινωνικής προστασίας, που πάσχουν σημαντικά.Οι μεταρρυθμίσεις αυτές θα αμφισβητήσουν τα ισχυρά συμφέροντα, αλλά αν η Κίνα θέλει να επαναλάβει τις επιτυχίες της Ιαπωνίας, της Κορέας και της Ταϊβάν, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Ο Αντερ Τέρνερ είναι πρώην επικεφαλής της εποπτικής Αρχής του Χρηματοοικονομικού Τομέα της Βρετανίας (FSA) και πρόεδρος του Ινστιτούτου για τη Νέα Οικονομική Σκέψη.