Η Γενί Σαφάκ, μία από τις πολλές τουρκικές εφημερίδες που στηρίζουν παθιασμένα τον Ερντογάν, είχε προχθές έναν ιντριγκαδόρικο τίτλο: «Ανοιξαν πόλεμο με πέντε εφημερίδες: στόχος ο μουσουλμάνος ηγέτης Ερντογάν». Καθότι ο τίτλος δεν ταυτοποιούσε τους πολεμοχαρείς, ο γνωστός τούρκος αρθρογράφος Μουσταφά Ακιόλ διάβασε το «ρεπορτάζ» για να καταλάβει: «Τα δυτικά και ιδιαίτερα τα βρετανικά ΜΜΕ, που θεωρούν καθήκον τους να προσβάλλουν τον Ερντογάν, ενέτειναν τις επιθέσεις τους ενόψει της 7ης Ιουνίου. Στο μεταξύ, αυτό το μίσος της Δύσης για τον Ερντογάν επιβεβαιώθηκε στο κύριο άρθρο της Guardian πριν από λίγες ημέρες». Ο Ακιόλ απόρησε –πώς του είχε διαφύγει τέτοιο εντιτόριαλ; Συνέχισε λοιπόν να διαβάζει. Και σύντομα πληροφορήθηκε πως η βρετανική εφημερίδα είχε τολμήσει να εκφράσει την εξής ετυμηγορία: «Δεν μπορεί να επιτρέπεται σε φτωχούς μουσουλμάνους, που δεν έχουν δυτικοποιηθεί πλήρως, να κυβερνούν τις χώρες τους». Ο Ακιόλ ένιωσε σαν να άκουγε κάποιον αλαζόνα δυτικό πολιτικό των τελών του 19ου αιώνα, πρεσβευτή του κοινωνικού δαρβινισμού. Του φάνηκε όμως περίεργο –ιδιαίτερα από την κεντροαριστερή Guardian. Εψαξε λοιπόν να βρει τι πραγματικά είχε γράψει. Και βρήκε το εξής: «Ο κ. Ερντογάν αντλεί έρεισμα κυρίως από τα φτωχότερα, λιγότερο δυτικοποιημένα, πιο θρησκευόμενα τμήματα της τουρκικής κοινωνίας. Επίσης έχει εξασφαλίσει ένα σημαντικό σώμα μεγαλοεπιχειρηματιών υποστηρικτών, που ωφελούνται από τις διασυνδέσεις μαζί του. Δεν έχει πείσει ωστόσο τις νεότερες, πιο μοντέρνες τάξεις της Τουρκίας, ανθρώπους με περιβαλλοντικές ανησυχίες, σεξουαλική ανεκτικότητα, εθνοτικό και θρησκευτικό πλουραλισμό και ακτιβισμό βάσης, όπως φάνηκε από την οργισμένη αντίδρασή του στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για τα σχέδια αντικατάστασης ενός πάρκου στην κεντρική Κωνσταντινούπολη με ένα εμπορικό κέντρο το 2013. Εχει κατακτήσει το ένα μισό της κοινωνίας, αλλά έχει χάσει το άλλο –αν το είχε ποτέ. Αυτό δεν είναι υγιές». Τα υπόλοιπα ήταν μια δημιουργική παρέμβαση της Γενί Σαφάκ. Και ένα καλό παράδειγμα του πώς βλέπουν τον κόσμο τα τελευταία δύο χρόνια, από τις διαδηλώσεις για το Γκεζί και εξής, το AKP και οι υποστηρικτές του: η Δύση θέλει να τους ανατρέψει∙ γιατί είναι ισλαμόφοβη και, επίσης, θέλει μια Τουρκία-μαριονέτα∙ όποιος Τούρκος δεν είναι λοιπόν μαζί τους, είναι πιόνι του εχθρού –και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται. Κατά την πρώτη δεκαετία αυτού του αιώνα, ο Μουσταφά Ακιόλ έδινε με χαρά την ψήφο του στο AKP. Οχι πια.