Αναζήτηση
Με μια αποτελεσματικότητα που μάλλον απουσιάζει από τις άλλες δραστηριότητές της, η κυβέρνηση κατάφερε μέσα σε εκατό ημέρες να επιστρέψει την εκπαιδευτική διαδικασία πίσω στον 20ό αιώνα οδεύοντας σταθερά προς τον 19ο!
Εντυπωσιακό. Ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη Ιστορία δεν χρειάστηκαν μόλις εκατό ημέρες για να αναπαλαιωθεί εκ βάθρων η εκπαίδευση σε μια δημοκρατική χώρα.
Αλλά και αναμενόμενο. «Σαν έτοιμοι από καιρό» προσδοκούσαν να ορμήσουν. Το έλεγαν. Το καμάρωναν. Σιγά που θα άφηναν την ευκαιρία να πάει χαμένη!..
Πάει η αξιοκρατία, λοιπόν. Πάει η αξιολόγηση. Πάει ο εκσυγχρονισμός των πανεπιστημίων. Πάει η αριστεία. Πάει το Νέο Λύκειο. Πάει ακόμη κι η δύσμοιρη Τράπεζα Θεμάτων –βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε ότι η λέξη «Τράπεζα» εξοικειώνει τους μαθητές με τον καπιταλισμό!..
Αντιθέτως επέστρεψαν οι αιώνιοι φοιτητές. Η φοιτητική και καθηγητική φαυλοκρατία. Η συνδικαλιστική διαπλοκή. Ο απροκάλυπτος κομματισμός.
Ακόμη κι οι διευθυντές των σχολείων θα εκλέγονται –υποθέτω με τα κριτήρια κομματικής αξιοσύνης που συνηθίζονται σε τέτοιες διαδικασίες.
Αλλωστε, όπως δήλωσε ο αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός, το σχολείο είναι για τους εκπαιδευτικούς. Οχι για τα παιδιά.
Η βασική φιλοσοφία είναι τόσο αναχρονιστική όσο και αποκρουστική. Στο όνομα κάποιας «κοινωνικής ισότητας» απαγορεύεται στο παιδί, στον δάσκαλο, στον καθηγητή να ξεχωρίζει.
Είναι μια εξίσωση προς τα κάτω –ήδη ο μέσος όρος προαγωγής κατέβηκε στο 9,5/20 πριν οδεύσει (υποθέτω) προς το 0.
Και κάπως έτσι οι σκράπες της πολιτικής οικοδομούν ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα αποτελείται από σκράπες και θα παράγει σκράπες. Αφού δεν μπορούν να είναι όλοι άριστοι, δεν χρειάζεται να υπάρχουν άριστοι.
Η αντίληψη αυτή προκύπτει αδιάψευστα από τις διαχρονικές εμμονές και την προϊστορία της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας και όσων την πλαισιώνουν. Είναι κατά κανόνα οι κομματικοί και συνδικαλιστικοί στυλοβάτες εκείνης της καταστροφικής μειοψηφίας που καταδίκασε το δημόσιο σχολείο στην υποβάθμιση και το δημόσιο πανεπιστήμιο στην υπανάπτυξη.
Ακόμη κι αν το εγχείρημα εντάσσεται σε μια γενικότερη αναπαλαίωση, στον τομέα της εκπαίδευσης αποκτά χαρακτήρα εθνικού κινδύνου.
Προαναγγέλλει τη φιλοδοξία μιας κοινωνίας ελάχιστης προσπάθειας και ανύπαρκτης απόδοσης. Μια κοινωνία στην οποία η μόνη αξία θα είναι να μην έχεις καμία αξία κι απλώς να ρητορεύεις για αξίες.
Αυτή η ιδέα μπορεί να θέλγει κάποιο καθυστερημένο ιδεολογικά ή στερημένο μορφωτικά κομμάτι της κοινωνίας μας.
Αλλά δεν μπορεί να επιβιώσει στον σύγχρονο κόσμο.
Απλώς όταν αποδειχτεί, θα είναι αργά.
Η σημερινή ηγεσία του υπουργείου θα έχει προ πολλού εγκαταλείψει το οπτικό μας πεδίο. Αφήνοντας όμως τη χώρα και τα παιδιά μας με τη ζημιά.
