Συμφωνώ. Δεν έπρεπε να λέγονται 58 αλλά «παρά μία τεσσαράκοντα». Τόσες ξυλιές στον πισινό τους και στον δικό μου διπλάσιες. Κι ενώ το ήξερα ότι δεν υπάρχει χυδαιότερο πράγμα από την επιβεβαίωση των προβλέψεων, αφέθηκα για να δω τι; Την απέραντη ευχαρίστηση που μπορεί να αντλήσει κανείς από τη ματαίωση. Φά’ τηνε τώρα.

Επιστρέφοντας με το κεφάλι κατεβασμένο στην κοινοτοπία του κακού (πού ξέρεις;) μπορεί και να είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να λογαριάσουμε τον πλησίον μας ως σεαυτόν. Σάμπως δεν μοιάζουμε σαν δυο σταγόνες νερό; Το «ποιος είμαι εγώ, ποιος είσαι εσύ» είναι βασικό στοιχείο του αδούλωτου ελληνικού DNA, βασικότερο κι από τις πρωτεϊνικές βάσεις και τις φωσφορικές ρίζες. Αυτό καθορίζει τις ανάποδες που θα πάρει η διπλή έλικα του δεσοξυριβοζονουκλεϊνικού οξέος, πάνω εκεί θα στροβιλιστούν οι γενετικές πληροφορίες και τα ράμματα που έχω για τη γούνα σου. Αφού το πολιτικό κουρμπέτι δεν τα κατάφερε να συνεννοηθεί με τον κόσμο της πολιτικής σκέψης το βρίσκω απείρως βολικότερο ν’ αρχίσω να περπατάω ξανά στα τέσσερα. Κακώς, πολύ κακώς σηκώθηκα όρθια, έχασα το τρίχωμά μου, στενέψανε και τα ρουθούνια μου. Τον Βενιζέλο δεν τον ξέρω και τον Κουβέλη πάει καιρός που τον ήξερα. Το ότι θα γυρίσω όμως πίσω στην κοιλάδα του Νεάντερταλ ούτε να το διανοηθείς, δικέ μου.

Τελευταία Νέα