Αναζήτηση
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ’ αυτό με συναρπάζει. Ομολογώ ότι τόσα χρόνια ζούσα μέσα στην άγνοια. Ούτε που μου πήγαινε το μυαλό.
Εβλεπα πολλές φορές, όταν νέος γύριζα μισοζαλισμένος αργά στο σπίτι, τη σκουπιδιάρα να μου κλείνει τον δρόμο και τους υπαλλήλους του δήμου να πετάνε τις σακούλες στο ορθάνοιχτο στόμα του απορριμματοφόρου δίκην δισκοβόλου και το μόνο που αισθανόμουνα ήταν οι ενοχές του φοιτητή που πάει να κοιμηθεί την ώρα που οι άλλοι πιάνουν δουλειά. Δεν μπορούσα να δω τίποτα άλλο. Λάθος μου.
Και τώρα πια που αυτές οι ώρες με βρίσκουν πάντα σπίτι με το πρόσωπο φωτισμένο σαν του νεκραναστημένου από το γαλαζωπό φως του υπολογιστή, μπορεί να μη βλέπω τα τεκταινόμενα αλλά ακούω αυτόν τον θόρυβο που και νεκρούς ανασταίνει. Τους κάδους να βροντοκοπάνε με μπουμπουνητά και κάνοντας μια εναέρια κυβίστηση (κοινώς κωλοτούμπα) ν’ αδειάζουν το ζέχνον περιεχόμενό τους στο αδηφάγο στόμιο της καρότσας. Και πάλι δυστυχώς, πέραν του ότι «Είναι αργά, άσε το πισί, βλαμμένε», τίποτ’ άλλο δεν εσκέφθην ο αστόχαστος.
Επρεπε να ‘ρθει το προχθεσινό το βράδυ για να δω την αλήθεια να λάμψει. Οπου η κυρία Δούρου εξερράγη στον Σκάι και έφη: «Δεν μαζεύουν με τον ίδιο τρόπο οι μνημονιακοί υποψήφιοι τα σκουπίδια με τους αντιμνημονιακούς υποψηφίους».
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ’ αυτό με υπερβαίνει.
Κοίτα να δεις, ε; Πώς δεν το ‘χα σκεφτεί. Σε τι πέλαγα ηλιθιότητας ζούσα τόσα χρόνια και δεν μπορούσα να κάνω με αφορμή τη συλλογή των απορημάτων αυτή την αναγωγή; Επρεπε να δω τη Δούρου με τα μάτια μου για να ξαναβρώ το φως μου.
ΚΑΙ ΙΔΟΥ. Σήμερα στο μετρό παρατηρώντας τους επιβάτες ανακάλυψα πως όντως αλλιώς στηρίζεται ο μνημονιακός κι αλλιώς ο αντιμνημόνας.
Διότι βλέπεις τον πρώτο και πιάνεται απ’ τη χειρολαβή. Τη θέλει την άνωθεν βοήθεια. Ενώ ο δικός σου που το ‘χει χεσμένο το Μνημόνιο κρατιέται από τον στύλο τον μεταλλικό για να κάνει η παλάμη του μπουνιά επαναστατική. Το βλέπεις, το ‘χει.
Υστερα, πάντα με έναυσμα τα λεχθέντα από την κυρία Δούρου, σκέφτηκα ότι και άλλες λειτουργίες των δύο ομάδων θα διαφέρουν. Ο τρόπος που μιλάνε, που ερωτεύονται, που χορεύουν, που γελούν, ακόμα και ο τρόπος που ουρεί ένας αντιμνημονιακός. Πώς να το κάνουμε; Το ούρος του έχει άλλο βάρος.
ΠΡΕΠΕΙ να τα ξανακοιτάξω όλα πια από τη σκοπιά της κυρίας. Η οποία, ειρήσθω εν παρόδω (να, δεν είναι μνημονιακός ο τρόπος που γράφω τώρα;), εκ του σύνεγγυς είναι αρκετά συμπαθής, γλωσσομαθής και γλωσσοκοπάνα –όλα αυτά συνοδευόμενα από μια περίεργη γοητεία.
Και απόδειξη; Αν κάποιος άλλος επιχειρούσε να χωρίσει τα σκουπίδια σε μνημονιακά και αντιμνημονιακά, θα τον παίρναν με τις πέτρες. Εδώ θα την πάρουν με τις ψήφους. Διότι η κυρία Δούρου υπάρχει μεγάλη πιθανότης (κατά τη γνώμη της τουλάχιστον) να εκλεγεί.
Εζησα για να το δω κι αυτό.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ’ αυτό μού φέρνει τρόμο.
