Οι συμβασιούχοι που μονιμοποιήθηκαν στη Δημοτική Επιχείρηση Υδρευσης της Ρόδου δεν είναι μια εξαίρεση. Είναι μία από τις εξάρσεις του κοινωνικού αυτοματισμού που προστατεύει μέχρι τελευταίας ρανίδας τα «κεκτημένα» του. Ιερή λέξη, ακόμη και τον καιρό τής παρ’ ολίγον χρεοκοπίας. Αυτά τα προνόμια κανείς δεν πρέπει να τα μαγαρίσει: ούτε το «κράτος των Βρυξελλών», ούτε τα «λαμόγια της πολιτικής», ούτε ο τεχνοκράτης υπουργός. Γι’ αυτά τα προνόμια έχει δώσει αγώνες, άλλωστε, το μέτωπο του ανορθολογισμού στο σύνολό του. Από τα ψεκαστικά της Δεξιάς μέχρι τα γουναράδικα της Αριστεράς.

Η Ρόδος δεν είναι μια εξαίρεση. Δεν πρέπει να σταθούμε με δέος μπροστά στο σύμπτωμα. Κάτι τέτοιο συνιστά άρνηση της πραγματικότητας. Η χώρα δεν έχει απωθήσει ακόμη τις τοξικές έξεις του παρελθόντος για τις οποίες αυτομαστιγωνόμαστε τα τελευταία πέντε χρόνια, σε ένα παράδοξο τελετουργικό. Γι’ αυτό και όσο αργεί το σοκ των μεταρρυθμίσεων τόσο περισσότερο θα γαντζωνόμαστε από το τοτέμ του πρωτογενούς πλεονάσματος.

Δεν είμαστε τελικά η Δανία του Νότου –αυτή η φαντασίωση τέλειωσε νωρίς. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα γίνουμε ούτε η «Ιρλανδία του Αιγαίου». Το αντιμνημονιακό παραμύθι είχε αρκετά κακογραμμένα κεφάλαια, αλλά δεν είχε τέλος. Επέτρεψε, όμως, να χάσουν πολλοί όλα τα κεκτημένα τους, για να χάσουν ορισμένα οι λίγοι. Αυτό είναι το πραγματικό «δόγμα του σοκ» και ας λέει η Κλάιν τα δικά της.

Τελευταία Νέα