Αναζήτηση
Ξέρετε ποιο αποδεικνύεται αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο πρόβλημα της Κεντροαριστεράς; Η ανθρωποφαγία! Η αδυναμία δηλαδή των στελεχών του ΠαΣοΚ να αποδεχθούν ως εκπροσώπους της Ελιάς νέα πρόσωπα του σοσιαλδημοκρατικού χώρου.
Πάρτε για παράδειγμα τον Ανδρέα Παπαδόπουλο. Ο πρώην στενός συνεργάτης του Κουβέλη, ο οποίος πήγε κόντρα στην ηγεσία της ΔΗΜΑΡ και έκανε την υπέρβαση να πάρει μέρος σε εκδήλωση των 58 στην Κηφισιά, τόλμησε να πει στην ομιλία του ότι όσοι πηγαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ νοσταλγούν το ΠαΣοΚ του ’80. Εννοούσε φυσικά το κρατικίστικο ΠαΣοΚ που είχε αναγάγει τις πελατειακές σχέσεις σε επιστήμη.
Τι το ‘θελε; Στελέχη του ΠαΣοΚ άρχισαν να του επιτίθενται ενώ κύκλοι της Χαριλάου Τρικούπη «διέρρεαν» την ενόχλησή τους για τα λεγόμενά του –επειδή, λέει, θίγουν τη μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου!
Δηλαδή οι πρώην υπουργοί του ΠαΣοΚ –και πρώτος ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος –έχουν το δικαίωμα να ασκούν κριτική στις λανθασμένες πρακτικές της δεκαετίας του ’80: στην αποθέωση του συνδικαλισμού, στην άλωση του κράτους από τους πρασινοφρουρούς, στο αλόγιστο μοίρασμα των κοινοτικών επιδοτήσεων, στο βόλεμα των δικών μας παιδιών, στην κρατικοποίηση των πάντων. Δεν έχει όμως δικαίωμα να ασκεί κριτική σε αυτήν την «ιερή περίοδο» ένα νέο πολιτικό στέλεχος της Κεντροαριστεράς…
Αλλο παράδειγμα ανθρωποφαγίας: ο πολιτικός σνομπισμός με τον οποίο αντιμετωπίζουν διάφοροι μπαρουτοκαπνισμένοι πρώην υπουργοί του ΠαΣοΚ τους καθηγητές πανεπιστημίου και τους διανοούμενους που απαρτίζουν τους 58 της Ελιάς. «Τι γκελ», λέει, «έχουν στην κοινωνία; Τι εκπροσωπούν; Πού βρίσκονταν όταν εμείς αγωνιζόμασταν;» κι άλλα τέτοια.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ξεφύγει από τη νοοτροπία του κόμματος του 4%, το ΠαΣοΚ παραμένει προσκολλημένο στη νοοτροπία ενός κόμματος του 40% που κυριαρχούσε για μια 20ετία στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Μόνο που τώρα το κραταιό –κάποτε –κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου κινδυνεύει να εξαφανισθεί από τον πολιτικό ορίζοντα, με το ζόρι περνάει το 5% στις δημοσκοπήσεις και αν δεν ξυπνήσει από τη μεγαλομανία του θα συνθλιβεί μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Η μοναδική του ελπίδα για να επιζήσει είναι να μπολιαστεί με το πολιτικό αίμα των νέων αυτών ανθρώπων της Κεντροαριστεράς, που με τόση ευκολία επιχειρεί να απαξιώσει.
