Υπάρχει ένα ποιηματάκι του Κωστή Παλαμά για την ελιά. Θα προσπαθήσω να σας το απαγγείλω από στήθους. «Eίμαι του ήλιου η θυγατέρα/ η πιο απ’ όλες χαϊδευτή/ χρόνια η αγάπη του πατέρα / σ’ αυτόν τον κόσμο με κρατεί / όσο να πέσω νεκρωμένη/ αυτόν το μάτι μου ζητεί/ θαμπώνω της ψυχής το μάτι /για τ’ άλλα μάτια είμαι γριά/ όπου κι αν λάχω κατοικία / δε μ’ απολείπουν οι καρποί/ Eίμ’ η ελιά η τιμημένη» κ.λπ., κ.λπ.

Δεν σας κρατάω κακία που δεν με χειροκροτήσατε. Είμαι Καλαματιανή και ξέρω από καλό λάδι, το θέμα όμως είναι να μπει η Κεντροαριστερά μια ώρα αρχύτερα στο λιοτριβιό ν’ αρχίσει επιτέλους η σύνθλιψη και η διήθηση και μετά βλέπουμε τι θα γίνει και με το παλαμάκι. Ποπό, για κοίτα πώς πέφτουν οι πέτρες πάνω στον Τατσόπουλο και στον Λοβέρδο! Πάνω σε εγωισμούς, παλινωδίες, αγωνίες, προθέσεις, τακτικισμούς και προτεραιότητες Από εδώ πάν’ τα κουκούτσια κι από εκεί ο χυμός. Στάσου ένα λεπτό να βρέξω την μπουκίτσα μου στο πρώτο λαδάκι κι αφήνω τη μούργα για τον Φώτη Κουβέλη και για όσους τέλος πάντων διατηρούν επιφυλάξεις για την ευεργετική επίδραση της μεσογειακής διατροφής στον οργανισμό του ανθρώπου. Μεταξύ μας, έχω κι εγώ αρχίσει να παίρνω τα κιλά μου. Δεν φταίει όμως το λάδι, αλλά το γεροντόπαχο.

Τελευταία Νέα