Ο Πολ Καλάνιτι είναι επικεφαλής των ειδικευόμενων νευροχειρουργών στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ. Εχει καθήσει απέναντι σε αναρίθμητους ασθενείς προκειμένου να συζητήσουν ζοφερές προγνώσεις. Γνωρίζει τους κανόνες: ο γιατρός πρέπει να είναι ειλικρινής αλλά να αφήνει πάντα περιθώριο για ελπίδα∙ πρέπει επίσης να είναι αόριστος αλλά ακριβής όσον αφορά το προσδόκιμο επιβίωσης –«από μερικές εβδομάδες έως μερικούς μήνες», «από μερικούς μήνες έως μερικά χρόνια»… Δεν αναφέρεται ποτέ αναλυτικά σε στατιστικά στοιχεία και κατά κανόνα συμβουλεύει τον ασθενή να μείνει μακριά από μηχανές αναζήτησης.

Οταν όμως διαγνώσθηκε ο ίδιος, στα 36 του, με καρκίνο των πνευμόνων, βρέθηκε να κάνει στην ογκολόγο του επίμονες στατιστικές ερωτήσεις. Και να περνάει ώρες στο Ιντερνετ, αναζητώντας την έρευνα εκείνη που θα του αποκάλυπτε ακριβώς πόσο χρόνο έχει ένας 36χρονος αμερικανός νευροχειρουργός που δεν κάπνισε ποτέ. Διότι την αβεβαιότητα ο Καλάνιτι δεν την άντεχε. Μόνο να γνώριζε πόσοι μήνες ή χρόνια του απέμεναν, και ο δρόμος εμπρός θα ήταν προφανής. Αν του έλεγαν τρεις μήνες, θα τους αφιέρωνε αποκλειστικά στην οικογένειά του. Αν του έλεγαν έναν χρόνο, θα έγραφε εκείνο το βιβλίο που πάντα ήθελε να γράψει. Αν του έλεγαν δέκα χρόνια, θα επέστρεφε στη δουλειά του. Αλλά η ογκολόγος τού έλεγε μόνο: «Δεν μπορώ να σου πω. Πρέπει να βρεις τι έχει μεγαλύτερη σημασία για σένα». Και ο Καλάνιτι άρχισε να συνειδητοποιεί πως από μια έννοια το γεγονός ότι είχε έρθει αντιμέτωπος με τη θνητότητά του είχε αλλάξει τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα. Προτού διαγνωσθεί με καρκίνο, ήξερε πως κάποια ημέρα θα πεθάνει αλλά δεν ήξερε πότε. Μετά τη διάγνωση, ήξερε πως κάποια ημέρα θα πεθάνει, αλλά δεν ήξερε πότε.

Με έναν περίεργο τρόπο, τη λύτρωση ήρθε να προσφέρει στον Καλάνιτι ένας συγγραφέας τον οποίο γνωρίζει ελάχιστα –έξι λέξεις του όμως του είχαν χαραχθεί στο μυαλό από τη στιγμή που τις είχε διαβάσει, ως φοιτητής: «Δεν μπορώ να συνεχίσω, θα συνεχίσω». Κάθε πρωί που το σώμα του ξυπνάει, οκτώ μήνες αφότου διαγνώσθηκε και ενώ ο οργανισμός του δείχνει να ανταποκρίνεται στη γονιδιακή θεραπεία που ακολουθεί, ο Πολ Καλάνιτι σκέφτεται: «Δεν μπορώ να συνεχίσω». Και αμέσως μετά, καθώς φοράει τα χειρουργικά του γάντια και κατευθύνεται, ζωντανός, στο χειρουργείο: «Θα συνεχίσω».

Τελευταία Νέα