Αναζήτηση
Με αφορμή τα Χριστούγεννα, διάβαζα μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικτυακή συζήτηση που δρομολόγησε η ανάρτηση μιας εργαζόμενης (ακόμα) μητέρας. Από κάτω απαντούν άλλες γυναίκες. Μεταφέρω εδώ τα σχόλιά τους γιατί αντικατοπτρίζουν αυτά που όλοι σκεφτόμαστε, αυτά που όλοι αισθανόμαστε στην Ελλάδα του 2013, παραμονή γιορτών:
Λέει λοιπόν η αρχική ανάρτηση:
«Σε μια χώρα που θρηνεί νεκρά παιδιά από το κρύο, τόσα εορταστικά φωτάκια στους δρόμους και τις πλατείες σε όλες τις πόλεις τι (ή ποιους) εξυπηρετούν;»
Και τα απαντητικά σχόλια:
ΣΧΟΛΙΟ 1:
Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις. Υπάρχουν κι άλλα παιδάκια. Που ζουν. Κι αν δεν δουν κι αυτά λίγα φωτάκια, ένα δεντράκι, αν δεν «μυρίσουν» γιορτούλες… τι παιδάκια θα είναι; Κι αυτό να τους το στερήσουμε; Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να θρηνήσουμε τα νεκρά παιδιά. Π.χ. με το να σηκωθούμε από την πολυθρόνα μας. Κάτι που δυστυχώς δεν το κάνουμε με τίποτα και για κανέναν. Αλλά τα παιδιά δεν μας φταίνε. Τα τιμωρούμε για ένα σωρό πράγματα που δεν ευθύνονται. Να τα τιμωρήσουμε και με μια πένθιμη πόλη μες στα Χριστούγεννα; Καταλαβαίνω το πνεύμα σου, αλλά νομίζω ότι το νόμισμα έχει δύο όψεις.
ΣΧΟΛΙΟ 2:
Φωτισμένοι δρόμοι – σκοτεινοί άνθρωποι. Αναμμένα λαμπιόνια – σβησμένες ζωές. Φως – σκοτάδι… Δεν φαίνεται έτσι πιο έντονη η αντίθεση στην απελπισία;
ΣΧΟΛΙΟ 3:
Εμένα πάλι δεν μ’ ενοχλούν τα φωτάκια κι οι στολισμένοι δρόμοι… Μ’ ενοχλεί η γκλαμουριά (φανταχτερά ρούχα, γκουρμέ γεύσεις, χιονοδρομικά κέντρα) που περνάνε ακόμα σαν μήνυμα κάποιες εκπομπές. Σαν να μην τρέχει τίποτα… Σαν να μην κατάλαβαν τίποτα… Σαν να μην πέρασε μια μέρα…
ΣΧΟΛΙΟ 4:
Αμάν, βρε παιδιά, με αυτή τη μιζέρια. Χαλαρώστε λιγάκι και μην αντιμετωπίζετε με τόση άρνηση τα πάντα. Στο τέλος θα μας κάνετε να αισθανθούμε ένοχοι γιατί υπάρχουμε και αναπνέουμε.
ΣΧΟΛΙΟ 5:
Δυστυχία στον κόσμο πάντα υπήρχε, πάντα θα υπάρχει (εκτός αν μας ενοχλεί μόνο η δυστυχία στη χώρα μας). Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να παραιτηθούμε, να νιώθουμε ενοχές για το κάθε χαμόγελό μας. Στον πόλεμο της Σερβίας έστηναν γλέντια στα υπόγεια. Ετσι αντέχεις τη δυστυχία. Με τη χαρά! Αλλο «διεκδικώ και αγωνίζομαι για το καλύτερο» κι άλλο «παραιτούμαι και κλαίγομαι».
ΣΧΟΛΙΟ 6:
Θυμάστε που υπήρχε μια χώρα κάποτε που τη λέγανε Γιουγκοσλαβία και μετά έγινε ένας πόλεμος; Πριν από πολλά χρόνια είχα διαβάσει ένα άρθρο στο «ΒΗΜΑgazino». Το άρθρο περιέγραφε την καθημερινή ζωή στο Βελιγράδι εν μέσω πολέμου. Στους δρόμους οι κοπέλες περιποιημένες. Οι άνδρες φρεσκοξυρισμένοι, τα παιδιά στην πένα καλοντυμένα! Ούτε που πήγαινε το μυαλό σου ότι είχαν πόλεμο όταν τους έβλεπες. Και σκεφτόσουνα ότι η εικόνα δεν ταίριαζε σε αυτή τη χώρα που περνάει τόσα αυτή τη στιγμή. Οταν ο δημοσιογράφος το ρώτησε αυτό στις συνεντεύξεις, έλαβε την εξής απάντηση: «Το ηθικό πρέπει να παραμείνει υψηλό. Προσέχουμε ακόμα και την εμφάνισή μας, γιατί είναι το μόνο που μας έχει απομείνει για να μην μας πάρει από κάτω». Για να παίρνει και να δίνει κουράγιο ο ένας στον άλλον. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση αυτό το μεγάλο μάθημα ζωής.
ΣΧΟΛΙΟ 7:
Τις γιορτές, η Πρόνοια καθαρίζει τους δρόμους από απόρους κι αστέγους για να μη χαλάνε τη μόστρα της στημένης χαράς. Και από των Φώτων και μετά, που σβήνουν τα φώτα της γιορτής, μια χαρά τους ξαναπετάει στους δρόμους!
ΣΧΟΛΙΟ 8:
Κατά την ταπεινή μου άποψη η ποινικοποίηση της χαράς και της διασκέδασης πρέπει να σταματήσει. Και εγώ είμαι σε αναζήτηση εργασίας και τα οικονομικά μου όπως όλων μας είναι περιορισμένα. Αλλά σκοπεύω και τα Χριστούγεννα να γιορτάσω και να διασκεδάσω.
ΣΧΟΛΙΟ 9:
Για να πούμε την αλήθεια… Οσα λαμπάκια και να έβαλαν, όσα μπαλκόνια και να στολίστηκαν –υπάρχει αυτή η θλίψη που κολλάει στο πετσί σαν υγρασία. Κι αυτό τα παιδιά το καταλαβαίνουν. Χωρίς να τα τυλίγουμε σε χρωματιστές φούσκες, πρέπει να ζούνε τη μαγεία του «μαζί» και τη θαλπωρή των ημερών. Οχι όμως να τα απομονώνουμε από την αλήθεια. Να εξωραΐζουμε την πραγματικότητα. Γιατί όταν προσγειωθούν απότομα από τους ξένους, η πτώση θα είναι τόσο σκληρή που θα ισοδυναμεί με μια τραγωδία!
ΣΧΟΛΙΟ 10:
Ελα, ν’ ανεβαίνουμε σιγά σιγά! Οι γιορτές είναι δικές μας, ρε γαμώ το! Και δεν θα μας τις πάρει κανείς!
ΣΧΟΛΙΟ 11:
Μας τις πήρανε ήδη, κούκλα μου. Αλλά, ΟΚ… Ας κάνουμε πως είναι ακόμα δικές μας! Καλά Χριστούγεννα, φιλαράκια!
Με τη σειρά μας, εύχομαι σε όλους μας καλές γιορτές… Οσο μπορούμε κι όσο αντέχουμε, ας στηρίζουμε ο ένας τον άλλον! Ας σφίγγουμε ο ένας το χέρι του άλλου! Γιατί αυτό δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς!
Καλά Χριστούγεννα, φιλαράκια!
