λήμματα

ακίνητο. Είναι προφανές ότι τιμωρείται στο πλαίσιο της παιδαγωγικής της τρόικας, η οποία αποσκοπεί σε ένα πράγμα: τη μύηση στις αρχές του μη παρασιτικού καπιταλισμού. Πιο συγκεκριμένα, το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης ανήκει στους δείκτες βάσει των οποίων αξιολογούνται οι περιπέτειες της μορφής που λέγεται κεφάλαιο σε μια δεδομένη χώρα. Η μορφή αυτή είναι κατά βάση ρευστή και περιστασιακώς σταθμεύει ή εγκαθίσταται. Οπως λέμε σε απλά ελληνικά, «το χρήμα πρέπει να κυκλοφορεί». Οι Ελληνες, σκέφτονται οι δανειστές, το παράκαναν. Ξέχασαν τι θα πει σπίτι και στράφηκαν μαζικά στο σπίτι ΤΟΥΣ. Περιφρόνησαν το νοίκι και ψήφισαν το κεραμίδι ΤΟΥΣ (πάνω απ’ το κεφάλι ΤΟΥΣ). Οι τροϊκανοί παραδέχονται ότι ιστορικοί λόγοι εξηγούν την ανασφάλεια των Ελλήνων ως προς τη μη κατοχή (ιδιοκτησία) πραγμάτων και όχι μόνο. «Για παράδειγμα», λένε, «γι’ αυτούς δεν υπάρχει το παιδί, υπάρχει το παιδί ΤΟΥΣ». Και συνεχίζουν την επιχείρηση του αλφαβητισμού διότι, πολύ απλά, μας θεωρούν «καπιταλιστικά αναλφάβητους». Βρίσκουν ότι μας χαρακτηρίζει μεγάλη στατικότητα και παθολογική αδράνεια στη διαχείριση του θέματος παρότι πρόγονός μας ήταν ο υπερκινητικός Οδυσσέας, ο «πρώτος καπιταλιστής», σύμφωνα με τον Ζιλ Ντελέζ.

γελοίο. Βάλλεται πανταχόθεν. Διώκεται απηνώς. Δεν θέλουν να το βλέπουν ούτε ζωγραφιστό. Αρκούνται να το ζουν μεν, να αποζητούν φανατικά τη σοβαρότητα δε. Αγνοούν ότι σοβαρότητα καλείται απλώς «η συνείδηση του γελοίου του πράγματος». Στα χώματα του γελοίου βλαστάνει ο ανθρώπινος πολιτισμός. Η φιλοσοφία και το θέατρο, προϊόντα της ελληνικής κλασικής αρχαιότητας, είναι αδιανόητα εκτός του ορίζοντα αυτού. Το δίκαιο, έργο των Ρωμαίων, μπορεί να διαβαστεί σαν ένας μεγαλειώδης ιλαροτραγικός μηχανισμός. Ο Μεσαίωνας εδραίωσε στον κόσμο το δίπτυχο Πανεπιστήμιο-Καρνάβαλος ως θεσμοθέτηση της μέθης, πνευματικής και σωματικής, με όλα τα εξ αυτού επακόλουθα. Και η σοβαρότητα; Αυτή, υποτίθεται ότι εισβάλλει στο προσκήνιο με τη Μεταρρύθμιση και έχει το αυστηρό, αγέλαστο πρόσωπο του Λούθηρου. Αλλά και το πρόσωπο αυτό φωτίζεται αλλιώς αν δεχτείς τη φράση που του αποδίδει ο Νίτσε, έστω και αν αμφισβητείται η γνησιότητά της: «Ο Θεός έπλασε τον κόσμο σε μια στιγμή απροσεξίας». Οπότε ο κακεντρεχής μπορεί να υποθέσει ότι έτσι φωτίζεται η στάση της κυρίας Μέρκελ και του κυρίου Σόιμπλε, ατόμων μάλλον προτεσταντικής υπηκοότητος, απέναντι στη χώρα μας, αφού η τελευταία, ως όλως εξαιρετική περίπτωση, μπορεί να θεωρηθεί ότι προέκυψε τη στιγμή που ο Παντοδύναμος δεν ήταν απλώς απρόσεκτος αλλά είχε πάρει έναν υπνάκο.

καθήκοντα. Στον «Γλάρο» του Τσέχοφ ο Σόριν, ακούγοντας τον ανιψιό του και εκκολαπτόμενο θεατρικό συγγραφέα, Τρέπλεφ, να κατακεραυνώνει τις κατεστημένες μορφές δραματικής έκφρασης που υπηρετεί η μητέρα του, η μεγάλη πρωταγωνίστρια Αρκάντινα, απαντά με τη φράση: «Ναι, αλλά χωρίς θέατρο δεν γίνεται». Εννοεί, προφανώς, ότι εδώ δεν έχουμε απλώς μια τέχνη υποκείμενη σε θετική ή αρνητική αισθητική αποτίμηση. Εδώ το θέατρο ορίζεται ως ηθικό καθήκον, κάτι που σε εμπλέκει, επομένως, στον κύκλο αμφιλογίας του καθήκοντος και σε εκθέτει ενδεχομένως σε καταστάσεις όπως η σύγκρουση καθηκόντων ή η παράβαση καθήκοντος.

κεφάλαια. Μιλάμε για τα ελληνικά. Αναζητούνται εναγωνίως. Ο επικεφαλής του τμήματος εξωτερικού εμπορίου του Γερμανικού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου, κύριος Ilja Nothnagel, το λέει απερίφραστα: «Επενδύστε πρώτα εσείς στον τόπο σας κι εμείς θα σας ακολουθήσουμε» (εφημερίδες, 3/12/2013). Προφανώς αστειεύεται. Εδώ μιλά η ιστορία και η θεωρία του πορτ-μπαγκάζ, με όπλο την οποία ο γερο-καπετάνιος από την Ανδρο απέτρεψε τον εγγονό του από το απονενοημένο διάβημα που σχεδίαζε ο τελευταίος: «Είσαι τρελός; Θα ρίξεις λεφτά στην Ελλάδα; Εδώ η μεγαλύτερη επένδυση που μπορείς να κάνεις είναι ό,τι χωράει το πορτ-μπαγκάζ!». Ο εγγονός δεν τον άκουσε κι ακόμα το πληρώνει. Ο παππούς πέθανε προ εικοσαετίας σε ηλικία 112 ετών. Δεν ήξερε την ελληνική ιστορία. Απλώς την είχε ζήσει κατ’ επανάληψιν.

τρόικα. Ολα κι όλα. Δεν είναι θεσμική οντότητα, μην το ξεχνάμε. Γι’ αυτό και δεν μας κάνει για συνομιλητής. Είμαστε Ελληνες εμείς και δεν συζητάμε με υπαλλήλους. Οι Ελληνες δεν καταδέχονται παρά μόνο θεσμικούς και άνω για συνομιλητές. Φέρτε μας τα αφεντικά σας και τα αφεντικά των αφεντικών σας! Μ’ αυτούς ευχαρίστως να μιλήσουμε έστω και για να μας πουν ότι δεν συζητούν μαζί μας και να μας παραπέμψουν πάλι σε σας! Αλλο να σε διαολοστέλνει κομψά ένας θεσμικός κι άλλο να σου κάνει το βαρύ πεπόνι ένας υπάλληλος!