Δεν είναι αλήθεια ότι δεν φοβόταν τίποτε. Φοβόταν τα αεροπλάνα, τα ασανσέρ, τον ύπνο χωρίς συντροφιά στα ξενοδοχεία. Ετρεμε στην ιδέα ότι μπορεί να μείνει τυφλή. Και φυσικά φοβόταν τον θάνατο.

Μόνο που η Οριάνα Φαλάτσι είχε μάθει να ζει με τον φόβο από τότε που οι βόμβες στη Φλωρεντία έπεφταν σαν χοντρές σταγόνες βροχής. Επαιζε με τον φόβο, του μιλούσε, τον κοιτούσε στα μάτια. Από τον πατέρα της, αντάρτη που πολέμησε τους Ναζί, είχε μάθει ότι ο φόβος είναι το μέτρο του θάρρους. «Θα μπορούσες να αντέξεις τα βασανιστήρια χωρίς να μιλήσεις;», την είχε ρωτήσει κάποτε εκείνος.

Η Οριάνα Φαλάτσι, που έκανε τις πιο ενοχλητικές ερωτήσεις στον Αγιατολάχ Χομεϊνί ή τον Μουαμάρ Καντάφι χωρίς να νιώθει φόβο, έπλεκε στο αεροπλάνο για να διώξει τον φόβο. Στο ασανσέρ ξεγελούσε την κλειστοφοβία της τραγουδώντας. Νίκησε τον φόβο του καρκίνου αγνοώντας την αρρώστια. Και νίκησε τον φόβο του θανάτου, λίγο πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, χαζεύοντας από το παράθυρό της τον τρούλο του Καθεδρικού Ναού της Φλωρεντίας.

Η Κοντσίτα ντε Γκρεγκόριο, πρώην διευθύντρια της Ουνιτά, είχε ζηλέψει εκείνες τις συνεντεύξεις χωρίς φόβο της Οριάνα Φαλάτσι. Από εκείνην έμαθε πολλά. Το μεγαλύτερο μάθημα ήταν ότι η αντικειμενικότητα στη δημοσιογραφία είναι μια τεράστια μπαρούφα, πως η δημοσιογραφία είναι μόνο υποκειμενική γιατί υπάρχει πάντα κάποιος που διηγείται. Επειτα, έμαθε πολλά για την ίδια τη Φαλάτσι, γιατί οι συνεντεύξεις της Φαλάτσι μιλούσαν για την ίδια τη Φαλάτσι. Ηταν χειμαρρώδεις και ειλικρινείς όπως ήταν κι εκείνη.

Χειμαρρώδης και ειλικρινής είναι και η βιογραφία της Οριάνα Φαλάτσι που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες στην Ιταλία. Είναι η ιστορία μιας δημοσιογράφου επίμονης, έντιμης και μαχητικής που ξεκίνησε να κάνει ρεπορτάζ στον επαρχιακό Τύπο την εποχή που η δουλειά του ρεπόρτερ ήταν μόνο για άνδρες. Και είναι η ιστορία μιας γυναίκας σχεδόν μικροσκοπικής, παιδιού της περιφέρειας και του πολέμου, που παραδόθηκε στους έρωτες της ζωής της.

Η Φαλάτσι αγάπησε και αγαπήθηκε. Αγάπησε και προδόθηκε. Ο Λοράν Πελού, ανταποκριτής του Γαλλικού Πρακτορείου στη Σαϊγκόν, ορκίζεται ακόμη και σήμερα ότι ονόμασε το βιβλίο της για τον Αλέκο Παναγούλη «Ενας άνδρας» για να στείλει το μήνυμα στον ίδιο ότι δεν είχε συμπεριφερθεί σαν άνδρας απέναντί της. Από τη σχέση της με τον δημοσιογράφο Αλφρέντο Πιερόνι έμεινε εκείνο το τραγικό «Γράμμα σ’ ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ».

Η βιογραφία της Οριάνα Φαλάτσι κρύβει ενδεχομένως και άλλα μυστικά. Κυρίως, όμως, περιγράφει τη ζωή μιας ελεύθερης, θαρραλέας και αντισυμβατικής δημοσιογράφου. Και φυσικά τιτλοφορείται «Μια γυναίκα».

Τελευταία Νέα