Μια φορά κι έναν καιρό, στο μακρινό Οστιν του Τέξας, διέπρεψε ένα ατρόμητο Ελληνόπουλο. Ο μικρός σερίφης Τζιμ Ανταμς.
Ως γνωστόν, για όσους έχουν διαπρέψει στην ανάγνωση ψυχωφελούς παραλογοτεχνίας τη δεκαετία του 1960, ο Τζιμ Ανταμς, επινόηση του κειμενογράφου Πότη Στρατίκη, ήταν ένα ατρόμητο Ελληνόπουλο, καταγόταν από τη Σπάρτη, το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτρης Αδαμόπουλος και έγινε σερίφης νεαρός, για να εκδικηθεί τον θάνατο του επίσης σερίφη πατέρα του Τζορτζ Ανταμς/Γιώργου Αδαμόπουλου από έναν κακό. Στην πορεία, ο Τζιμ αποδείχθηκε ηγετική φυσιογνωμία, με αποτέλεσμα να γίνει ο φόβος και ο τρόμος των μπαντίδος του Γουέστ, επικεφαλής ομάδας στην οποία συμμετείχε η φίλη του Ντιάνα, ο Ινδιανάκος Τσιπιρίπο και ο αστείος Πεπίτο Γκονζάλες, ένα είδος Σάντσο Πάντσα της παραλογοτεχνίας, ο γάιδαρος του οποίου λεγόταν Πελεγκρίνο.
Ο Τζιμ Ανταμς ήταν το αγαπημένο παιδί του αρχηγού κάπτεν Κούπερ, που είχε έδρα το Οστιν. Στην πραγματικότητα, ο κάπτεν Κούπερ ήθελε το ατρόμητο Ελληνόπουλο να γίνει διάδοχός του. Εκείνος, πάλι, δεν είχε αντίρρηση, αν και έπρεπε να δείχνει ότι δεν έχει και τόσο πάθος με την εξουσία, ότι μπορεί να υπηρετεί τον σκοπό τον καλό από χαμηλότερη θέση, που αρμόζει στην ηλικία του. Αλλά, ως φαίνεται, ο κάπτεν Κούπερ επέμεινε. Κακό του κεφαλιού του.
Διότι, κατά τα άλλα, ο Τζιμ Ανταμς είχε όλα τα φόντα. Ηταν νέος, ωραίος και έξυπνος, είχε ηθικές αρχές. Ενα μόνο μειονέκτημα είχε. Από νωρίς στη δράση, δεν του έμεινε χρόνος για ιδιαίτερες σπουδές –ενώ, επειδή ήταν ζωηρός από το σχολείο, έφαγε πολύ χρόνο σε κινητοποιήσεις και καταλήψεις για μια καλύτερη Παιδεία. Η αλήθεια είναι ότι, περήφανος για την καταγωγή του, έμαθε πολύ καλά ελληνικά. Αλλά λόγω των καταλήψεων παραμέλησε τα αγγλικά του.
Η ιστορία του ατρόμητου Ελληνόπουλου είχε και συνέχεια. Στο τέλος, εκτόπισε τον κάπτεν Κούπερ από σερίφη του Οστιν και έβαλε πλώρη για αρχηγός των σερίφηδων του Τέξας. Ιστορική έμεινε η ομιλία του στο Πανεπιστήμιο του Οστιν, όταν μιλώντας σε κοινό καθηγητών, πολιτικών και διανοούμενων, εξήγησε τους λόγους για τους οποίους η υποψηφιότητά του ήταν η σοβαρότερη: «σι ιζ ε γκάβερνμεντ», είπε, για να προσθέσει ότι «τέικ ε τρου», ότι «ιτ μάδερς» κι ότι θα πολεμήσει την «μπουρόκρασι» ενώ αναρωτήθηκε με παράπονο: «Γουάι σατς βένομ;». Φυσικά, στο τέλος, όλους τους αποκαλούσε «γκάις»…
Αυτή ήταν η ιστορία του θρυλικού Ελληνόπουλου, την οποία θυμήθηκα με αφορμή την επίσκεψη και την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο Πανεπιστήμιο του Οστιν – Τέξας. Αλλά, προφανώς, πάσα ομοιότης με πραγματικά πρόσωπα είναι φανταστική.
