Μικρή ιστορία από το παρελθόν. Στο, εν πολλοίς αποκαλυπτικό, βιβλίο με το όνομά της η Γιάννα Αγγελοπούλου αναφέρει ένα περιστατικό, την ακρίβεια του οποίου ουδείς αμφισβήτησε.

Ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 εισηγήθηκε στον τότε πρωθυπουργό να χρηματοδοτηθούν τα έργα υποδομής με ιδιωτικά κεφάλια και μετά τους Αγώνες να μεταβιβαστούν σε ιδιώτες.

Επακολούθησε ο φόβος του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι.

«Ομως ο Κώστας Σημίτης δεν ήθελε να ακούσει λέξη: Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, μου είπε. Τι θα έλεγε η κοινή γνώμη, ο Τύπος;».

Με άλλα λόγια, προτιμήθηκε η επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού με ποσά τα οποία θα μπορούσε να αποφύγει, για να μην αντιμετωπίσει η κυβέρνηση την κοινή γνώμη και τα μίντια. Μόνο που αυτό δεν είναι καλός σύμβουλος στην πολιτική. Απόδειξη ότι το ελληνικό Δημόσιο τραβιέται ακόμη με τα λεγόμενα ολυμπιακά ακίνητα.

Επιστροφή στο παρόν. Με το ίδιο σκεπτικό –«τι θα πει η κοινή γνώμη και τα ΜΜΕ» –η κυβέρνηση Σαμαρά απέπεμψε τον άνθρωπο στον οποίο είχε αναθέσει να πουλήσει τον ΟΠΑΠ επειδή ταξίδεψε, ευκαιριακά, από την Αθήνα ώς την Κεφαλονιά με το ιδιωτικό αεροσκάφος του επιχειρηματία που τον αγόρασε.

Μόνο που ήταν μια αντίδραση άνευ αντικειμένου –σε ό,τι αφορά τον ΟΠΑΠ τουλάχιστον: η αγοραπωλησία είχε ήδη ολοκληρωθεί όταν έγινε το ταξίδι. Αν αυτό συνιστά εκ των υστέρων ένδειξη ευνοϊκής μεταχείρισης του επιχειρηματία από τον πρώην πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ, μετά την αποπομπή πρέπει να επανεξεταστεί και η πώληση. Το ζητάει άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ –μαζί με τα λουλούδια που έστειλε στον Στουρνάρα.

Αν όμως ο Σταυρίδης έκανε καλά τη δουλειά του απέναντι στον Μελισσανίδη –όπως επικύρωσε η κυβέρνηση -, πού είναι το πρόβλημα; Υπάρχει ασυμβίβαστο κοινωνικής συναναστροφής δύο προσώπων που κάθονταν για μήνες σε ένα τραπέζι διαπραγμάτευσης; Αν υπάρχει για τους πολιτικούς, γιατί πρέπει να ισχύει και για τους μάνατζερ;

Η κυβέρνηση λειτούργησε λίγο τριτοκοσμικά και λίγο σαν να είχε τη μύγα και μυγιάστηκε. Από μόνη της η επιβίβαση στο συγκεκριμένο λίαρ τζετ, στις ειδικές συνθήκες που έγινε, δεν υποδηλώνει συναλλαγή στην πώληση του ΟΠΑΠ –άλλωστε μόνο αφελείς θα δεχθούν ότι αυτή η υπόθεση έκλεισε σε επίπεδο Σταυρίδη.

Τον έριξαν όμως εν ψυχρώ στα λιοντάρια απλώς και μόνο γιατί έγινε θέμα στα ΜΜΕ –είτε βλακωδώς είτε γιατί δεν είχε κάτι να φοβηθεί. Και από αυτή την άποψη δεν πρόκειται για επίδειξη ευαισθησίας, αλλά για κάτι πολύ γνώριμο: για λαϊκισμό.

Ο εξαναγκασμός σε παραίτηση έγινε αποκλειστικά προς εξευμενισμό της κοινής γνώμης. Μόνο που, όπως έλεγε η Μάργκαρετ Θάτσερ, «αν δίνεις ιδιαίτερη σημασία στην κοινή γνώμη, δεν κυβερνάς αλλά υπακούς».