Πέρασαν ημέρες από τότε, προσπαθώντας να το χωνέψω. Να χωνέψω τον συμβολισμό που έστειλε ο Φώτης Κουβέλης ανηφορίζοντας στο Βέρμιο, στην Παναγία Σουμελά, ανήμερα Δεκαπενταύγουστο, όπου έκανε και πολιτικές δηλώσεις. Προφανώς δεν ήταν εσωκομματικός συμβολισμός, άλλωστε έχει εκφράσει στο παρελθόν, σε πολύ πιο ελπιδοφόρες περιόδους για τον ρόλο της Δημοκρατικής Αριστεράς εν τω συγχρόνω βίω, τη διαφωνία του για τις απόψεις επί της Ιστορίας που εκφράζει η βουλευτής του κόμματός του, και ιστορικός, Μαρία Ρεπούση. Συνεπώς;

Συνεπώς, μπορεί και να μην είναι ζήτημα συμβολισμού η μετάβαση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ στο τελετουργικό της Παναγίας, δεύτερος τη τάξει στην πολιτική ιεραρχία μετά τον αγαπημένο μου υπουργό Μακεδονίας – Θράκης (ΥΜΑΘ) Θόδωρο Καράογλου, ο οποίος εκφώνησε, με τη γλαφυρότητα και τον στόμφο που τον διακρίνουν, τον πανηγυρικό της ημέρας. Μπορεί, δηλαδή, να ήταν απλώς τμήμα της καλοκαιρινής στρατηγικής του κ. Κουβέλη. Η οποία συνίσταται σε περιήγηση στην Ελλάδα και σε δηλώσεις επί της πολιτικής συγκυρίας. Δηλώσεις μειλίχιες, πλην διακριτικά αντιπολιτευτικές.

Παλιά μου τέχνη –ιδίως μετά την αποχώρηση από την κυβέρνηση του κόμματος της Αριστεράς. Ενδειξη, βεβαίως, ότι μετά και τις δημοσκοπήσεις που το φέρουν στην κόψη του ξυραφιού δεν κυριάρχησε ο πανικός και η ΔΗΜΑΡ δεν απορροφήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει και τίποτα. Μπορεί η απορρόφηση αυτή να γίνει επιλεκτικά και κατά μόνας –με τον τρόπο, π.χ., που άρπαξε η Κουμουνδούρου το κελεπούρι που ακούει στο όνομα Μιχελογιαννάκης.

Η ουσία είναι ότι η εγκατάλειψη της κυβέρνησης από τον Φώτη Κουβέλη εξάτμισε τη δυναμική του κόμματός του. Ως κυβερνητικός εταίρος, ήδη, η ΔΗΜΑΡ δεν συνέβαλε στη μάχη της διοικητικής μεταρρύθμισης, που είναι και το ανοιχτό μεγάλο στοίχημα της χώρας. Με την αποχώρησή της υπονόμευσε και τα άλλα δύο προνομιακά πεδία. Αφενός, αποδείχθηκε ότι δεν είναι απαραίτητη η στήριξη του κόμματος για να υπάρξει κυβερνητική πλειοψηφία. Αφετέρου, παραδόθηκε σε άλλους η πρωτοβουλία των κινήσεων της προσπάθειας για την ανασύνταξη της μεγάλης Κεντροαριστεράς.

Οι δηλώσεις και οι κινήσεις του Φώτη Κουβέλη όλο το καλοκαίρι, κατά συνέπεια, καθρεφτίζουν αυτό το αποτέλεσμα της πολλαπλής ήττας του κόμματός του, της περιθωριοποίησής του στο πολιτικό σκηνικό. Το ατύχημα είναι ωστόσο ότι ούτε ο ίδιος ούτε οι σύμβουλοί του έχουν καταλάβει ότι, αν συνεχίζεις να επιμένεις στα πολιτικά χαρακτηριστικά που σε συρρίκνωσαν, συνεχίζεις να βυθίζεσαι όλο και περισσότερο στην ανυπαρξία. Και τα χαρακτηριστικά αυτά είναι σαφή: υπεράσπιση του κράτους, οχύρωση πίσω από την ακινησία στο Δημόσιο, όλο και περισσότερες αντιπολιτευτικές κορόνες.

Τι προσδοκά απ’ όλα αυτά, εκτός από τη σωτηρία της αριστερής ψυχής του, ο κ. Κουβέλης; Υπό κανονικές συνθήκες, δεν είναι να προσδοκά τίποτα. Στην πολιτική όποιος αφήνει κενό το βρίσκει κατειλημμένο την επόμενη στιγμή. Και τα πράγματα δεν αλλάζουν ούτε με τη βοήθεια της Παναγίας Σουμελά που είναι τα καντήλια της πολλά.

Τελευταία Νέα