Αναζήτηση
Μη διακινδυνεύσετε πάντως στοιχήματα. Οι πιθανότητες να αντιληφθείτε ότι πρόκειται για τον Γιάννη Δραγασάκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μηδαμινές. Οσα λέει με κανέναν τρόπο δεν παραπέμπουν στη ρητορική, στα συνθήματα, στην επιχειρηματολογία και, πολύ περισσότερο, στις εξαγγελίες του κόμματός του.
Το θέμα αποκτά ενδιαφέρον καθόσον ο Δραγασάκης είναι επικεφαλής της ομάδας που επεξεργάζεται το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρότι συχνά οι απαντήσεις του είναι αόριστες, θεωρητικές ή φιλοσοφικές, είναι η ημέρα με τη νύχτα σε σχέση με ό,τι λένε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας πως θα εφαρμόσουν εφόσον αναλάβουν τη διακυβέρνηση.
Ή ο αρχηγός δεν έχει ιδέα για το πρόγραμμα που καταρτίζει το κόμμα του ή ο επικεφαλής του προγράμματος δεν ενημερώνεται για τις εξαγγελίες του αρχηγού.
Ενα παράδειγμα: Από τα μεγαλοστελέχη προβάλλεται συχνά ότι η κυβέρνησή τους θα πάρει πίσω τις ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιούνται – πράγματι, εξαιρετική ιδέα, εφόσον υπάρξουν δύο προϋποθέσεις: οι ιδιοκτήτες τους θα τις πουλάνε και το κράτος θα έχει τα λεφτά για να τις αγοράσει.
Αλλο παράδειγμα: Από την Κουμουνδούρου παρέχεται η διαβεβαίωση ότι όσοι απολυθούν από το Δημόσιο δεν έχουν παρά να περιμένουν την κυβέρνηση Τσίπρα για να επαναπροσληφθούν· απολύτως θεάρεστο, εφόσον υπάρχουν θέσεις για να δουλεύουν και λεφτά για να τους πληρώνουν.
Τρίτο παράδειγμα: Στη συνέντευξη δεν υπάρχει καμία αναφορά στη συναρπαστική ιδέα για κατάργηση του Μνημονίου σε μία νύχτα με νόμο – πράγμα που θα επιφέρει άλλωστε και την κατάργηση όλων των νόμων που έχουν ψηφιστεί εν τω μεταξύ –, αλλά ούτε και στην άρνηση εξόφλησης των δανείων ώσπου να καθήσουν οι δανειστές στο τραπέζι για να τους πούμε πόσα τους χρωστάμε και πώς θα τα πληρώνουμε.
Για αυτά τα θέματα ο επικεφαλής του προγράμματος, βάσει του οποίου θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν κάνει καμία νύξη, αλλά όπου υπάρχουν νύξεις είναι για το αντίθετο. Π.χ., αποκηρύσσει «την αναβίωση της πολιτικής των ελλειμμάτων, πράγμα άλλωστε ανέφικτο από τη στιγμή που δεν θα υπάρχει δυνατότητα κρατικού δανεισμού».
Το συμπέρασμα είναι ότι άλλα λέει ο πρόεδρος, άλλα υπόσχονται σε κάθε πονεμένο τα στελέχη του κόμματος και άλλα πιστεύει αυτός που φτιάχνει το πρόγραμμα. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει όλο και περισσότερο με το μυθολογικό τέρας του Γούντι Αλεν: «Είχε κεφάλι λιονταριού και σώμα λιονταριού, αλλά δεν ήταν από το ίδιο λιοντάρι».
