Σε ελάχιστες πληροφορίες επιτρέπω να διαταράξουν την ηρεμία των διακοπών μου αλλά και αυτές πρέπει να είναι από δεύτερο χέρι. Είναι τωόντι ηδονικό και απίστευτα πρακτικό να μαθαίνεις από φίλους για πράγματα που δεν είδες με τα μάτια σου και δεν άκουσες με τα αυτιά σου. Στην καλύτερη περίπτωση, πετάς την πληροφορία και κρατάς τον φίλο, αν και ορισμένες φορές μπορεί να συμβεί το αντίθετο.

Επιστρέφοντας σαν τον Κοντορεβυθούλη με οδηγό τα σημεία που ρύπανα, δυσκολεύομαι πολύ να αναγνωρίσω το μέρος. Σαν κάποιος να πέταξε το παγωτό και να έφαγε το ξυλάκι. Κάπως έτσι μου φάνηκαν ο Βελουχιώτης ως σύγχρονο επιχείρημα και ο Ρέμος ως οντότητα σε τόπο και χρόνο. Περίεργο. Φεύγοντας θα έπαιρνα όρκο ότι δεν υπήρχαν. Ο ένας προ πολλού παραδομένος στην τσιφουτιά και τις χοές των ιστορικών που άλλο δεν κάνουν από το να γεμίζουν, μέχρι λιποθυμίας, λιβάνι την ατμόσφαιρα και ο άλλος μακριά από μας κι όπου θέλει ας είναι. Το γεγονός ότι τους βάλαμε συμπρωταγωνιστές στην ίδια σκηνή δεν με προϊδεάζει καθόλου καλά για την ποιότητα του θεάματος που πρόκειται να επακολουθήσει. Και για να μη λέτε ότι είμαι εντελώς απληροφόρητη για όσα μας συμβαίνουν, ορίστε. Ο «Ρουβάς» που κυκλοφορεί στα νησιά ως εμφιαλωμένο νερό είναι γκαραντί ή να αποδώσω πουθενά αλλού τη βακχεία μου;

Τελευταία Νέα