Η γέννηση του πρίγκιπα του Κέμπριτζ είναι το χειρότερο θέμα για έναν κυνικό άνθρωπο σαν εμένα. Ολοι εμείς που περίπου κατ’ επάγγελμα αρνούμαστε και χλευάζουμε έχουμε υποχρέωση να σωπάσουμε. Είναι απλό, δεν μπορούμε, αληθινά δεν μπορούμε, να ασκήσουμε κριτική στο βασιλικό μωρό.

Είναι περίεργο∙ διότι εκτός από την ικανότητά της να προκαλεί κυκλοφοριακή συμφόρηση γύρω από τα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, η βρετανική μοναρχία δεν ασκεί καμία ουσιαστική εξουσία. Το γεγονός ότι το νεογέννητο της δούκισσας του Κέμπριτζ (Κέιτ Μίντλτον, πώς είστε;) είναι τρίτο στη διαδοχή του θρόνου σε κοινωνικό επίπεδο δεν είναι πιο σημαντικό από το να είμαι εγώ τρίτη στη σειρά στο σουπερμάρκετ.

Τότε λοιπόν γιατί η «Ντέιλι Μέιλ» τύπωσε ένα «Περιοδικό για το Βασιλικό Μωρό» σε ιλουστρασιόν έκδοση; Προς τι η ειδική εφαρμογή στην ηλεκτρονική της έκδοση προκειμένου να παρακολουθεί κανείς λεπτό προς λεπτό την εξέλιξη της εγκυμοσύνης της Κέιτ; Και γιατί αυτή η εφαρμογή ήταν μία μόνο από τις πολλές –βίντεο γκέιμ στην πλειονότητά τους;

Κι όσο συνέβαιναν αυτά, οι Βρετανοί αναμενόταν να σπαταλήσουν γύρω στα 75 εκατ. ευρώ σε σαμπάνιες για να κάνουν προπόσεις και άλλα 30 εκατ. ευρώ σε εορταστικά γεύματα. Επίσης, 86 εκατ. ευρώ υπολογίστηκε ότι επρόκειτο να «επενδυθούν» σε αναμνηστικά –από μποτάκια μέχρι μπισκοτάκια –και 90 εκατ. ευρώ σε DVD και βιβλία, στα οποία περιλαμβάνεται και το βιβλίο που αφηγείται την ιστορία για τις πάνες που έχουν καλύψει τους βασιλικούς πισινούς. Ακόμη 30 εκατ. ευρώ εκτιμάται ότι θα δαπανηθούν σε παιχνίδια με θέμα το βασιλικό μωρό. Μπορείτε να αγοράσετε από σαλιάρες με το βασιλικό μωρό έως γιογιό. Δεν είναι να απορείς λοιπόν που για μας, που επιμένουμε σκεπτικιστικά, με πείσμα, κάποιοι με χιούμορ είχαν αρχίσει από τον Δεκέμβριο να διοχετεύουν την αγορά με «βασιλικές» σακούλες εμετού.

Και όλα αυτά ενώ η Βρετανία εξακολουθεί να σέρνεται στη δίνη μιας επώδυνης ύφεσης. Ισως όμως αυτό είναι μέρος μόνο της ουσίας. Η ζέση για τη βασιλική εγκυμοσύνη και τον τοκετό αποσπά τις μάζες από τους τεράστιους λογαριασμούς φυσικού αερίου. Εάν εξαιρέσεις τον πρωταθλητή του Γουίμπλεντον Αντι Μάρεϊ και τον νικητή του Τουρ ντε Φρανς, η Βρετανία ήταν στις μαύρες της από το 2008 με την ατελείωτη συζήτηση περί «λιτότητας», την ώρα που ο βρετανικός προϋπολογισμός φουσκώνει συνεχώς. Πώς να κατηγορήσεις λοιπόν τους γεμάτους σκοτούρες κοινούς θνητούς που γαντζώνονται σε μια ευκαιρία ανεπιφύλακτης τερπνότητας –πόσω μάλλον όταν πρόκειται για το πρώτο εγγόνι της αγαπημένης τους Νταϊάνας, της πριγκίπισσας της Ουαλίας.

Εκτός αυτού, μπορεί να είναι και παράλογο να υπεισέλθω στην έκσταση για τη συνέχιση μιας στερημένης από πολιτικά δικαιώματα μοναρχίας. Τα έθνη όμως δεν είναι ορθολογικά κατασκευάσματα και η ιστορία της Βρετανίας έχει ειπωθεί με βασιλιάδες και βασίλισσες.

Για τους Βρετανούς τουλάχιστον, αυτή η γέννηση διαιωνίζει συμβολικά την αντοχή της χώρας τους. Αυτό που σίγουρα είναι πιο περίπλοκο είναι ότι η φασαρία εξάγεται –και στις ΗΠΑ. Δεκάδες από τις κάμερες που είχαν στηθεί έξω από το μαιευτήριο, όπου η δούκισσα γέννησε το παιδί της τη Δευτέρα, ήταν αμερικανικές. Δύο από τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα είχαν αγκυροβολήσει στο Λονδίνο για να καλύψουν το χαρμόσυνο γεγονός.

Δεν ντρεπόμαστε καθόλου; Δεν έχουμε να εξαρτόμαστε από τη βρετανική μοναρχία και μάλιστα με κάποιο κόστος; Τότε γιατί τόσο πολλοί Αμερικανοί μοιάζουν να πιστεύουν ότι η Ελισάβετ Β’, ο μίζερος γιος της Κάρολος, οι ευσταλείς γιοι του Ουίλιαμ και Χάρι, η χαριτωμένη δούκισσα και το νεογέννητό της εξακολουθούν να μας ανήκουν;

Οι συνάδελφοι μου Γιάνκηδες δεν έδειχναν ποτέ ούτε στο ελάχιστο εντυπωσιασμένοι από τους βασιλείς που επιβιώνουν στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι Αμερικανοί νοιάζονται μόνο για τη βρετανική μοναρχία –φαινόμενο το οποίο κάποιος θα πρέπει να μου το εξηγήσει. Ισως έχω ζήσει πολύ στη Βρετανία, αλλά έχω μείνει άναυδη.

Για τη Βρετανία, πάντως, η μανία για το βασιλικό μωρό είναι αρκετά ωφέλιμη, σχεδόν υγιής. Στη σύγχρονη Βρετανία το πλεονέκτημα έχει αναστραφεί σε μειονέκτημα. Αν και η χώρα φιλοξενεί ακόμη κάπου μια μυστική αριστοκρατία, δύσκολα θα βρεις κάποιον που να παραδέχεται ότι ανήκει σε αυτήν. Σε αντίθεση με την αναχρονιστική φήμη τους ως πολιτισμένου και ευγενικού έθνους, οι σύγχρονοι Βρετανοί μπορεί να είναι από τους πιο αγενείς και αγανακτισμένους ανθρώπους στον πλανήτη.

Η βασιλική οικογένεια είναι το μόνο που απομένει στη Βρετανία από μια ελίτ που δέχεται πρόσχαρα το υψηλό κοινωνικό της στάτους χωρίς κανένα πρόβλημα. Το νέο ξεκίνημα της νέας γενιάς έχει φέρει έξαψη καλής θέλησης και αισιοδοξίας, που λειτουργούν σαν τονωτικά για τις βρετανικές ψυχές.

Η Λάιονελ Σράιβερ είναι συγγραφέας. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία της «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν» και «Αρκετά ώς εδώ» (Μεταίχμιο)