[Διαστάσεις] Τρομοκράτης, οροθετικός ή Παπουτσής;

Τα δύο κόμματα που συγκυβερνούν θα πρέπει να το έχουν πλέον καταλάβει: υπάρχει σε αυτή τη χώρα ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που δεν περιορίζεται στη μεγαλοαστική ή μεσαία τάξη αλλά περιλαμβάνει και πολλούς ανθρώπους που αγωνίζονται καθημερινά να τα βγάλουν πέρα, το οποίο υποστηρίζει την κυβέρνηση χωρίς να συμφωνεί ιδεολογικά μαζί της επειδή επιθυμεί τη σταθερότητα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι βολεμένα κομματικά στελέχη, ούτε χαραμοφάηδες δημόσιοι υπάλληλοι. Γνωρίζουν τις αμαρτίες και τις αδυναμίες του συστήματος, αναγνωρίζουν τις δικές τους ευθύνες, αλλά δεν βλέπουν με καλό μάτι την εναλλακτική λύση του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί θεωρούν τις προτάσεις του ανεδαφικές, τον λόγο του δημαγωγικό και τα παιχνίδια με την Ευρώπη και το ευρώ επικίνδυνα.

Απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να παίξουν αποφασιστικό ρόλο στις εκλογές, η κυβέρνηση οφείλει να επιδείξει εντιμότητα και σοβαρότητα. Εκτός από τον «ξαφνικό θάνατο» της ΕΡΤ, που αποτέλεσε μονομερή απόφαση του Πρωθυπουργού και του επιτελείου του, έχουν σημειωθεί τον τελευταίο καιρό τρία κρούσματα που προκαλούν αντιστοίχως τη νομιμότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αξιοκρατία, χωρίς –φευ! –να μπορούν να αποδοθούν στις πιέσεις της τρόικας. Πράγματι, αν οι οριζόντιες απολύσεις χαρακτηρίστηκαν καπρίτσιο των δανειστών μας, δεν συμβαίνει το ίδιο με την κράτηση του Κώστα Σακκά πέραν των νομίμων ορίων, με την επαναφορά της υγειονομικής διάταξης 39Α για τον έλεγχο των οροθετικών και με τον διορισμό του Χρήστου Παπουτσή ως αντιπροσώπου της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα.

Για τα δύο πρώτα ξεσηκώθηκαν και οι διεθνείς οργανισμοί. Ο υπουργός Δικαιοσύνης έκανε –κυριολεκτικά –την τελευταία στιγμή πίσω. Ο υπουργός Υγείας, όμως, επιμένει σε ένα μέτρο που, σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και την Ευρωπαϊκή Οργάνωση κατά του AIDS, «παραβιάζει τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ιατρική ηθική». Οσο για τον διορισμό του Παπουτσή, θα πρέπει να αντιμετωπίστηκε με θυμηδία απ’ όσους ξένους αξιωματούχους έτυχε να τον συναντήσουν στη διάρκεια της ευρωπαϊκής του περιπέτειας. Η επιλογή του έγινε προφανώς με κομματικά, όχι αξιοκρατικά, κριτήρια. Με άλλα λόγια, εξακολουθεί να κυριαρχεί στα ανώτατα κλιμάκια του ελληνικού κράτους η αντίληψη που μας οδήγησε στη χρεοκοπία.

Ολοκληρώνοντας το ιδρυτικό Συνέδριό του και λύνοντας –έστω και με μεσοβέζικο τρόπο –τα ακανθώδη προβλήματα των συνιστωσών και των συμμαχιών, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πλέον μια συγκεκριμένη πρόταση εξουσίας. Η ανάδειξη και εκμετάλλευση των αντιφάσεών του μπορεί να αποτελεί ένα όπλο στα χέρια της κυβέρνησης, αλλά δεν αρκεί. Πρέπει παραλλήλως να δίνεται και μια καθημερινή μάχη στον χώρο των ιδεών. Η κριτική είναι απαραίτητη, είναι συχνά εποικοδομητική, αλλά για να είναι πειστική πρέπει να συνοδεύεται από αυτοκριτική. Δεν πρόκειται για ένδειξη αδυναμίας, αλλά ωριμότητας.