Αναζήτηση
ΕΝΑ από τα πράγματα που είπε ο Ταγίπ Ερντογάν στον Αντώνη Σαμαρά όταν συναντήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη είναι ότι η οικονομία της Τουρκίας πήρε μπροστά μετά τις πρώτες μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις. Ολα αυτά ενώ είχαμε χθες το άνοιγμα των προσφορών για τον ΟΠΑΠ –κάτι, ομολογουμένως, κρίσιμο. Υπό το φως αυτό, είναι αξιοσημείωτο το ξέσπασμα του Γιάννη Μπουτάρη ότι «είναι βλακώδες» το να πουληθεί το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ο Δήμος δίνει μάχη να εξαιρεθεί η πρώτη προβλήτα.
ΑΝΤΙΣΥΜΒΑΤΙΚΟΣ είναι ο Μπουτάρης –για πολιτικός. Είναι επίσης μια φυσιογνωμία που δικαιολογεί την ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν στη δημόσια ζωή όπου καλό θα ήταν να εισέλθουν περισσότερα πρόσωπα από την κοινωνία πολιτών. Ακόμη περισσότερο: ο Μπουτάρης –παρότι ο οίνος είναι τέχνη και όχι επιχείρηση –είναι άνθρωπος της αγοράς. Αρα θα περίμενε κανείς να μην έχει τόσο κάθετα αρνητική αντίληψη για την υπόθεση των ιδιωτικοποιήσεων –οι οποίες δεν αντιβαίνουν αναγκαστικά με μια προοδευτική αντίληψη για την οικονομία.
ΟΛΑ αυτά δείχνουν πόσο δύσκολο είναι να προχωρήσουν τα πράγματα στην Ελλάδα της κρίσης. Η ανάγκη να ολοκληρωθούν γρήγορα. Η αίσθηση ότι γίνονται υποχρεωτικά γιατί τα επιβάλλει η τρόικα και η χώρα είναι αναγκασμένη να τα κάνει διότι έχει την πλάτη στον τοίχο. Ο φόβος ότι μπορεί να έχουμε ένα άτακτο ξεπούλημα σε τιμές πολύ χαμηλές. Ολα αυτά λειτουργούν ανασταλτικά ή μάλλον δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αρνητική. Και εμποδίζουν το άνοιγμα της ελληνικής οικονομίας που –άρον άρον ή φύρδην μίγδην –είναι κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να γίνει.
ΑΛΛΕΣ χώρες δεν έχουν τέτοιες αναστολές. Ας πούμε, στη Βρετανία περιμένουν, στις αρχές του καλοκαιριού, να καθήσει στο τιμόνι της Τράπεζας της Αγγλίας ένας Καναδός! Αυτόν ήθελαν, αυτόν πήραν. Γιατί αυτός τους ταιριάζει. Αντίστοιχα, μια Ελλάδα παραδομένη στον κρατισμό, στον τοπικισμό, στις πελατειακές σχέσεις που καλλιέργησε ο δικομματισμός, αλλά και σε μια γραφειοκρατική αντίληψη, έχει τεράστια ανάγκη από άλλα διαχειριστικά μοντέλα και, βέβαια, από ξένα κεφάλαια. Αυτό είναι επείγον. Κάτι που σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχει περιθώριο για διαπαιδαγώγηση ή για ήπιες μεθοδεύσεις. Οπότε χάνονται φυσικοί σύμμαχοι στην ιστορία αυτή.
ΟΛΑ αυτά ενώ η εμφάνιση των Κινέζων στον Πειραιά έχει αλλάξει εντελώς τα δεδομένα του πρώτου λιμανιού της χώρας, το οποίο έχει οδηγηθεί σε ξέφρενη ανάπτυξη, με τον αριθμό των κοντέινερ να πολλαπλασιάζεται. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Πειραιάς είναι μια ζώνη που δεν επηρεάζεται από τα δεδομένα της μεγάλης κρίσης που μαστίζει τη χώρα. Ασφαλώς το λιμάνι της Θεσσαλονίκης –χώρος όχι ιδιαίτερα ζωντανός από άποψη ναυτιλιακής δραστηριότητας –είναι επίσης περιβάλλον πολιτιστικών δραστηριοτήτων και κτιρίων σημαντικών για τη βιομηχανική ιστορία της χώρας. Και δεν μπορούν όλα αυτά να παραμεριστούν. Αλλά έχει σημασία να βρεθεί μια φόρμουλα –όχι μόνο για τη Θεσσαλονίκη –αλλά για τη χώρα συνολικά που να συναρμολογεί το άνοιγμα στα ιδιωτικά κεφάλαια με τις ιδιαιτερότητες κάθε περίπτωσης. Χωρίς, φυσικά, αυτό να προκαλεί τεράστιες καθυστερήσεις.
