Εκανα ένα τρισάγιο κάτω από την τοτεμική κουκουβάγια που με κοιτούσε με νόημα και μετά καρφώθηκα μπροστά από το βιντεοπορτρέτο του Γκάο Ξινγιάνγκ, έτσι όπως το φιλοτέχνησε ο Ρόμπερτ Γουίλσον. Νόμιζα ότι έβλεπα μπροστά μου το νόημα της ζωής σε πέντε χιλιάδες ρυτίδες. Πάνω – κάτω, τόσες τις υπολόγιζα να ρέουν στο μακιγιαρισμένο με λευκή πούδρα πρόσωπο του κινέζου συγγραφέα. Ο νομπελίστας του 2000 άλλοτε με κοιτούσε ασκαρδαμυκτί, άλλοτε πετάριζε τα βλέφαρά του σε slow motion κι άλλοτε κλεινόταν πίσω από τα μάτια του, ενώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα μια δήλωση από σινική μελάνη, γραμμένη στα γαλλικά, διέτρεχε το πορτρέτο από το μέτωπο έως το πιγούνι. «Η μοναξιά είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ελευθερία».

Πάνω στην ώρα εισβάλλει στο υπόγειο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών μια ομάδα μαθητών με τον καθηγητή τους. Τώρα; Και να βροχές, να χαλάζια, να κεραυνοί, πάει η φωλιά, πάν’ τα κοτσυφόπουλα, πάει η κινέζικη αυτοσυγκέντρωση, πάνε οι μυθικές μουσικές ατμόσφαιρες του Γουίλσον, πάει κι η καινούργια μου μυστική ρυτίδα. Από την τσαντίλα, ήρθα κι έγινα φουσκωτή σαν από μπότοξ. Τόσο πολύ με θύμωσαν η φασαρία και ο χαβαλές από την καλλιτεχνική αφύπνιση των αθηναίων εφήβων. Πήγαν και στήθηκαν καμαρωτοί καμαρωτοί κάτω από το βιντεοσκοπημένο πορτρέτο του Τζόνι Ντεπ, εκείνου όμως ούτε που ίδρωσε καθόλου τ’ αυτάκι του. Δεν ξέρω κιόλας τι του είπαν και τι τους ψιθύρισε μέσα από το ωραίο γούνινο παλτό του, αμφιβάλλω πάντως αν τον έπεισαν να βάλει το σκουλαρίκι που φορούσε στους «Πειρατές της Καραϊβικής». Η μοναξιά είναι η τρύπα από το παλιό μου σκουλαρίκι, σκέφτηκα. Και η ελευθερία επίσης.

Τελευταία Νέα