Κάποιοι από τους γερουσιαστές που ψήφισαν κατά του νομοσχεδίου συναντήθηκαν με γονείς που είχαν χάσει τα παιδιά τους στο Νιούταουν. Κάποιοι γερουσιαστές που ψήφισαν «όχι» με κοίταζαν στα μάτια όταν τους μιλούσα για την προσωπική μου τραγωδία, τον πυροβολισμό που δέχθηκα στο κεφάλι πριν από δύο χρόνια. Εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους για τα 18 άτομα που βρίσκονταν πίσω μου και δέχθηκαν πυροβολισμούς, 6 από τα οποία πέθαναν. Αυτοί οι γερουσιαστές είχαν ακούσει τις περιφέρειές τους –για τις οποίες οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών ήταν υπέρ του νόμου. Κι όμως, αυτοί οι γερουσιαστές αποφάσισαν να μην κάνουν τίποτε. Ντροπή τους.
Παρακολουθώ τηλεόραση και διαβάζω εφημερίδες όπως ο καθένας. Ξέρουμε τι θα ακούσουμε: κοινοτοπίες περί «δύσκολης ψήφου» και «σύνθετου θέματος». Εκλέχθηκα έξι φορές για να εκπροσωπήσω τη Νότια Αριζόνα πρώτα στο τοπικό Κοινοβούλιο κι έπειτα στο Κογκρέσο. Ξέρω τι είναι σύνθετο θέμα, ξέρω τι σημαίνει δύσκολη ψήφος. Εδώ δεν πρόκειται γι’ αυτό. Αυτοί οι γερουσιαστές πήραν τις αποφάσεις τους βασισμένοι στον πολιτικό φόβο και στον ψυχρό υπολογισμό για τα χρήματα που μοιράζει η Εθνική Ενωση Οπλων.
Μετά τον πυροβολισμό, μου είναι δύσκολο να μιλάω. Αλλά αυτό που αισθάνομαι είναι καθαρό: είμαι οργισμένη.