Αναζήτηση
ΕΧΟΥΝ περάσει αρκετά χρόνια, αλλά όποιος είδε την ταινία «Fight Club» δεν την έχει ξεχάσει –ίσως και λόγω Μπραντ Πιτ. Μια παρέα από γιάπηδες, θέλοντας να ζήσουν τις πρωτόγονα ανδρικές συγκινήσεις που τους στερούσε ο εξαϋλωμένος κόσμος τους, έδιναν ραντεβού το βράδυ σε διάφορα γκαράζ και πυγμαχούσαν χωρίς γάντια. Τα ματωμένα χέρια και τα μωλωπισμένα πρόσωπά τους έκαναν αντίθεση με τα λευκά κολάρα και τις γραβάτες τους.
ΛΕΥΚΟΥ κολάρου πολιτικό στέλεχος –ως απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών –είναι ο Γιώργος Μουρούτης. Συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά σε χρόνια πέτρινα ή βελούδινα, ο Μουρούτης είναι ο άνθρωπος του γραφείου Πρωθυπουργού για τα θέματα Τύπου και ΜΜΕ. Εχει επίσης μια προδιάθεση για επικοινωνιακές εμπειρίες τύπου «Fight Club». Εν προκειμένω, το γκαράζ είναι το twitter. Το μέσο κοινωνικής δικτύωσης όπου λες τις απόψεις σου σε 180 χαρακτήρες. Αυτό σημαίνει ότι τα tweets είναι ατάκες –δηλαδή λεκτικές γροθιές. Στο twitter πλακώνονται πολλοί: δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι και, πιο σπάνια, πολιτικοί. Είναι μια ευκαιρία να λύσεις τον γιακά και τη γραβάτα και να δεις πώς μπορείς να τα βγάλεις πέρα με γυμνά χέρια, κόντρα σε γνωστούς ή αγνώστους.
ΕΙΝΑΙ κάτι που κάνει συνέχεια ο Μουρούτης. Δεν είναι συνηθισμένο για συνεργάτες πρωθυπουργών, αλλά η εποχή έχει αλλάξει κι επιπλέον οι άνθρωποι του Σαμαρά δεν φοβήθηκαν ποτέ τις σκληρές πολιτικές αντιπαραθέσεις. Οι κόντρες είναι συνήθως με πρόσωπα κλίματος ΣΥΡΙΖΑ. Και η τελευταία αφορά την ταυτότητα ενός ανώνυμου μπλόγκερ που ο Μουρούτης αποκάλυψε χωρίς αναστολές με αποτέλεσμα να κατηγορείται ότι τη βρήκε έχοντας πρόσβαση στα αρχεία επισκεπτών της Βουλής, αφού τον κατονομάζει ως επισκέπτη του Αλέξη Τσίπρα. Αρα έχουμε πολλαπλές κακώσεις εκατέρωθεν.
ΕΡΩΤΗΜΑ: σε μια δημοκρατία, τι χρειάζεται η ανωνυμία στο Διαδίκτυο; Αποτελεί ελληνική πατέντα και απλώς καλύπτει ηλεκτρονικές σελίδες όπου ανθεί το πάσης φύσεως υβρεολόγιο. Στο εξωτερικό όλοι ξέρουν ποιος γράφει ποιο μπλογκ. Στο κάτω κάτω, αν τα ΜΜΕ διεκδικούν τη διαφάνεια στην πολιτική γιατί πρέπει να την αρνούνται για λογαριασμό τους; Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν ανώνυμες στήλες –όπως τα παραπολιτικά στα έντυπα. Αλλά ότι κάποιος πρέπει να έχει την ευθύνη –μόνο που στο Διαδίκτυο δεν υπάρχουν καν εκδότες. Με απλά λόγια λοιπόν, η ανώνυμη γραφή στο Ιντερνετ συνιστά στοιχείο ασυδοσίας και τίποτε άλλο. Ας έχει ο καθένας το θάρρος της γνώμης του.
ΜΕ τούτα και με εκείνα, αντιλαμβάνεται κανείς πώς έχει αλλάξει η πολιτική επικοινωνία με τα χρόνια. Ασφαλώς το twitter δεν είναι για ερασιτέχνες. Το αποδεικνύει η περίπτωση της άλτριας Βούλας Παπαχρήστου που βρέθηκε πατ κιουτ εκτός Ολυμπιακών Αγώνων πέρσι το καλοκαίρι για tweet που θεωρήθηκε ρατσιστικό. Αλλά και της κατ’ επάγγελμα πολιτικής συντάκτριας και νυν πρώτης συντρόφου της Γαλλίας Βαλερί Τριερβελέρ που «κάρφωσε» –κι αυτή πέρσι το καλοκαίρι –την «πρώην» του Ολάντ, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, κι έτσι «καρφώθηκε» η ίδια. Λογικό: τα χτυπήματα χωρίς γάντια διεγείρουν τα «άγρια ένστικτα» –όχι στην οικονομία αλλά στην επικοινωνία -, μπορεί όμως να προκαλέσουν ακόμη και αυτοτραυματισμό. Αφού, αν δεν ξέρεις, μπορεί να σπάσεις δάχτυλα ή να κάνεις ζημιά στους τένοντές σου, ρίχνοντας γροθιά. Κάτι που ο Μουρούτης έχει, πάντως, αποφύγει.
