Η Μαρία Δαμανάκη έγραψε ένα άρθρο στο «Protagon» και με την πολιτική εμπειρία της αναδεικνύει το βασικό πρόβλημα της χώρας αλλά και τη λύση του –πέρα από τα Μνημόνια –μέσα σε λίγες φράσεις.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα εθνικό σχέδιο παραγωγής, για να παραγάγει πλούτο αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματά της και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Αλλά για να είναι αξιόπιστο έναντι τρίτων προϋποθέτει ιστορικούς συμβιβασμούς που θα οδηγήσουν σε εθνική συνεννόηση, πολιτική σταθερότητα και υπέρβαση του διχασμού για τις σχέσεις της χώρας με την Ευρώπη, που τέμνει την κοινωνία.

Σχηματικά λέει ότι δεν θα ασχοληθεί κανείς σοβαρά με την Ελλάδα αν δεν ξεπεράσει τις εγγενείς πολιτικές υστερήσεις της και δεν αναζητήσει την οικονομική της βιωσιμότητα στη σκληρή δουλειά και στην παραγωγή, με ευρωπαϊκή στήριξη. Είναι απλό και τίθεται έτσι ώστε να το καταλαβαίνει ο καθένας.

Η πρόταση της Δαμανάκη –έγκυρη λόγω της παρουσίας της στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων και της διεθνούς κυκλοφορίας της –ξεχωρίζει στη σημερινή εσωτερική πολιτική θολούρα. Υπάρχει όμως ένα ερώτημα: αυτό το σχέδιο μπορεί να επικυρωθεί από μια Βουλή που ακυρώνεται καθημερινά ποικιλοτρόπως –π.χ. στην Επιτροπή για τη λίστα Λαγκάρντ; Μάλλον όχι. Αρα για να υπάρξει και να υλοποιηθεί απαιτείται νέος συσχετισμός δυνάμεων, που θα δείχνει ότι η κοινωνία συνειδητοποιεί το πρόβλημα, θέλει τη λύση και δίνει σε μια κυβέρνηση εντολή να κάνει αυτό και όχι οτιδήποτε άλλο. Ναι, αλλά πώς;

Οι κυβερνήσεις της κρίσης, δηλαδή μετά το 2009, για άλλο εκλέγονταν και άλλο έκαναν. Ο Παπανδρέου, π.χ., δεν κατέβηκε στις εκλογές με πρόγραμμα για το χρέος και το έλλειμμα –περί άλλα τύρβαζε και σάρωσε. Αρέσει δεν αρέσει, σε εκείνες τις εκλογές μόνο ο Καραμανλής πήγε με πρόταση αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος –στην επιδείνωση του οποίου συνέβαλαν οι κυβερνήσεις του, βεβαίως –αλλά συνετρίβη. Το ίδιο και στις εκλογές του 2012 –κανένας δεν έλαβε εντολή να κάνει όσα γίνονται σήμερα.

Με άλλα λόγια, αυτό που λέει η επίτροπος για το εθνικό παραγωγικό σχέδιο –χωρίς το οποίο η χώρα είναι τελειωμένη –πρέπει να αποτελεί διακύβευμα σε εκλογές για να υπάρξει. Αρα οδηγεί στην ανάγκη δημιουργίας νέων πολιτικών σχηματισμών –νέων, όχι ανακαινισμένων –που θα το θέσουν δεσμευτικά ενώπιον των πολιτών οι οποίοι και θα αποφασίσουν αν το θέλουν και πώς θα το υποστηρίξουν. Αν δεν επιθυμεί κάποιος να σωθεί δεν σώζεται με τίποτε. Και επιπλέον στην πολιτική, όπως έλεγε ο Ντισραέλι, «η πλειοψηφία είναι πάντα η πιο καλή απάντηση».

Τελευταία Νέα