Αναζήτηση
«Είναι καλύτερος άνθρωπος από εμένα. Τιμιότερος και με γνώμονα πάντα τη συνείδησή του», λέει ο Νότης Μαυρουδής λίγο αφότου γεμίσει το τζάκι με ξύλα και κάτσει να απολαύσει το τσάι του μαζί με ένα μεγάλο κομμάτι μηλόπιτας που μόλις έφερε από τον φούρνο. «Είναι ζεστή, τώρα πρέπει να τη φάμε», μας λέει με λαχτάρα που θυμίζει μικρό παιδί. Αυτός ο άντρας με τα κατάλευκα μαλλιά, που στο τέλος της κουβέντας παραδέχεται χωρίς κανένα κόμπλεξ την ηλικία του («γεννήθηκα το ‘45»), ομολογεί με την ιδία ακριβώς ευκολία την αγάπη του για τα γλυκά, τη σοκολάτα και φυσικά για τα δυο του παιδιά: τη Ρόδη και τον Χάρη.
«Θεωρώ πως θα μπορούσα να έχω αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην οικογένειά μου», εξομολογείται καθισμένος στην κουνιστή πολυθρόνα που έχει στο σαλόνι του ο Χάρης. Δίνει την εντύπωση πως αν γύριζε τον χρόνο πίσω, ίσως και να έδινε διαφορετικές προτεραιότητες σε ορισμένα πράγματα. «Δεν είχα όμως πολύ χρόνο. Η φύση της δουλειάς μου ήταν τέτοια που δεν μου επέτρεπε να αφιερωθώ ολοκληρωτικά».
Η σχέση του Χάρη με τον πατέρα του σήμερα είναι απενοχοποιημένη. Και απόλυτα ειλικρινής. «Με αγαπάει και τον αγαπάω», λέει ο μουσικός διευκρινίζοντας πως στο σπίτι τους δεν ήταν πάντα τα πράγματα μέλι – γάλα. Σύννεφα και συγκρούσεις («ποτέ όμως ουσιαστικές ρήξεις») υπήρχαν όπως σε κάθε κανονική οικογένεια. «Θυμάμαι καμιά φορά το μοναδικό χαστούκι που του έδωσα στη ζωή μου – και λέω “το μοναδικό” γιατί είναι εδώ μάρτυρας για να με διαψεύσει αν λέω ψέματα», μου λέει ρίχνοντας το βλέμμα του στον γιο του που λίγο πιο πέρα χαϊδεύει τη σκυλίτσα του, την Κάλυ.
«Στην εφηβεία είχαμε συγκρουστεί για τις κόντρες που είχε με τη μητέρα του. Την αγαπάει, τη λατρεύει, αλλά αρκετές φορές υπήρξε πολύ σκληρός μαζί της. Εκείνη την περίοδο που του έριξα το χαστούκι δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ. Το στομάχι μου με ενοχλούσε και δεν ηρεμούσε με τίποτα το μυαλό μου. Περνούσε καραμπινάτη εφηβεία ο Χάρης», θυμάται ο πατέρας του τονίζοντας πως κάθε φορά που χρειάστηκε να κάνει την αυτοκριτική του για εκείνο το χαστούκι, κατέληγε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: πως η στάση του τη δεδομένη στιγμή ήταν σωστή. Ακόμα και αν αυτό τον πονάει μέχρι σήμερα.
Οι ομοιότητες των δυο αντρών είναι πολλές. Οπως και οι διαφορές τους. «Μου μοιάζει πολύ στην αγάπη που έχει για την οικογένειά του και στην επιμονή του. Δεν μου μοιάζει όμως στην αφοσίωσή μου στη μουσική. Ενώ ήθελε να μάθει κιθάρα, βαριόταν να μελετήσει. Γι’ αυτό και ξέφυγε από τη μουσική. Ισως όμως να ξέφυγε γιατί και ο πατέρας του είναι μουσικός», υποθέτει ο Νότης Μαυρουδής, για να πάρει λίγο αργότερα την επιβεβαίωση από τον ίδιο τον Χάρη.
«Με ενοχλούσε η σύγκριση. Με ενοχλούσε κάθε φορά που με ρωτούσαν αν είμαι ο γιος του Νότη του Μαυρουδή. Δεν είναι τυχαίο ότι ποτέ δεν συνεργάστηκα μαζί του ούτε με κάποιον από τους συνεργάτες του στο θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, είμαι σίγουρος πως όποια επαγγελματικά βήματα έχω κάνει πολλοί πιστεύουν πως τα έκανα στις πλάτες του πατέρα μου και του ονόματός του. Δεν με απασχολεί όμως καθόλου», σχολιάζει ο Χάρης που παραδέχεται πως δεν πήρε τον δρόμο της μουσικής για έναν ακόμα, πιο σημαντικό, λόγο: γιατί αυτή του στέρησε τον πατέρα του.
«Προσπαθείς να ανασύρεις αναμνήσεις και φωτογραφίες από το παρελθόν και συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχουν. Δεν καταλάβαινα πόσο μου έλειπε όταν ήμουν μικρός. Ηταν και πολύ στενή η σχέση με τη μητέρα μου, η οποία κάλυπτε το κενό και έδινε την εντύπωση πως όλα είναι σε ισορροπία. Αυτό βέβαια είναι η μισή αλήθεια. Το παιδί σε κάθε περίπτωση στερείται κάτι», λέει ο Χάρης που παραδέχεται πως έχει κουβεντιάσει πολλές φορές στο παρελθόν για όλα αυτά με τον πατέρα του. «Μου έλειψε το πρακτικό κομμάτι της σχέσης μας. Μία φορά με πήγε όλη κι όλη να δω μπάλα. Ολυμπιακός – Πανιώνιος. Και ακόμα το θυμάμαι».
Ανταγωνισμός μεταξύ τους δεν υπήρξε ποτέ. «Δεν είχα ανάγκη να του αποδείξω κάτι», λέει με ηρεμία όση ώρα ο πατέρας του τον ακούει σιωπηλός, δείχνοντας να λαμβάνει πολύ σοβαρά υπόψη του όσα λέγονται σήμερα στο σπίτι τού γιου του. «Θα είχα όμως την ανάγκη να με εμπιστεύεται περισσότερο σε πιο πρακτικά πράγματα. Δεν μου έχει ζητήσει, για παράδειγμα, ποτέ να του σκηνοθετήσω μια συναυλία. Δεν έχει περάσει καν το ενδεχόμενο αυτό από το μυαλό του. Θα ήθελα να είχα τραγουδήσει σε έναν δίσκο του. Τόσοι και τόσοι τραγούδησαν. Θα μπορούσα κάποια στιγμή να πω και εγώ ένα τραγούδι. Εγώ όμως έχω φανταστεί πως όταν σκηνοθετήσω τη δική μου παράσταση, ο πατέρας μου θα είναι αυτός που θα γράψει τη μουσική». n
