Τώρα που όλοι ανακάλυψαν και αναδεικνύουν σε κορυφαίο πολιτικό ζήτημα αυτό της φορολογίας των ακινήτων, τους θυμίζουμε ότι η Νέα Δημοκρατία κέρδισε τις εκλογές του 2007 υποσχόμενη την ενοποίηση των φόρων επί της περιουσίας σε έναν. Και πράγματι, το 2007 προετοιμάστηκε από τον τότε υπουργό Οικονομικών Γιώργο Αλογοσκούφη και το 2008 εφαρμόστηκε για πρώτη φορά ο νέος φόρος, το ενιαίο τέλος ακινήτων (ΕΤΑΚ), τον οποίο βέβαια κατέβαλαν μόνο όσοι είχαν περιουσία αντικειμενικής αξίας άνω των 200.000 ευρώ.

Αυτό σημαίνει ότι από τον φόρο ακίνητης περιουσίας απαλλασσόταν η κύρια κατοικία (ιδιοκατοίκηση) και για πολλούς ακόμη και η δευτερεύουσα ή εξοχική κατοικία.

Τι μεσολάβησε όμως και ο ενιαίος φόρος απέτυχε;

Πρώτον, το Δημόσιο ποτέ δεν κατάφερε να διατηρεί σε ηλεκτρονική μορφή το περιουσιολόγιο των ελλήνων φορολογουμένων και πολύ περισσότερο να ολοκληρώσει το Κτηματολόγιο, παρότι έχουν εξαντληθεί έως σήμερα τα κονδύλια από τρία κοινοτικά πακέτα που πριμοδοτούσαν αυτό το έργο εκσυγχρονισμού.

Δεύτερον, ο σχεδιασμός του φόρου άφηνε εκτός φορολογίας την ακίνητη περιουσία των αγροτών και των νησιωτών, ανεξαρτήτως χρήσης και αξίας, όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή. Αλλωστε αυτό μαρτυρά και η επίμονη άρνηση των κυβερνήσεων να ολοκληρώσουν μέσα σε 20 χρόνια την καθολική εφαρμογή του συστήματος αντικειμενικών αξιών στη χώρα.

Τρίτον, ο νέος φόρος προσφερόταν, όπως και σήμερα, για αντιδράσεις πολιτικών «λαϊκιστών», οι οποίοι μπορεί να είχαν στην ιδιοκτησία τους ακόμη και 50 διαμερίσματα ή ακίνητα σε όλη την Ελλάδα. Αρκεί κανείς να ανατρέξει στο πόθεν έσχες που καταθέτουν στη Βουλή.

Ετσι το ΠΑΣΟΚ, που διαδέχθηκε την κυβέρνηση Καραμανλή, όχι μόνο κατάργησε αλλά δεν εισέπραξε καν το ΕΤΑΚ, επανέφερε τον Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (ΦΜΑΠ) και στο τέλος, μπροστά στη χρεοκοπία, οδηγήθηκε στο χαράτσι, δηλαδή στην επιβολή τού κατ’ αποκοπήν ετήσιου φόρου σε όλα τα ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα. Ισως γιατί μόνο η ΔΕΗ είχε αξιόπιστο ηλεκτρονικό αρχείο.

Είναι προφανές ότι όλα αυτά και η αδυναμία επιβολής ενός ενιαίου, με λογικό ύψος, φόρου στην περιουσία, όπως ισχύει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, συνιστούν οπισθοδρόμηση μιας κοινωνίας.