Ο Χριστόφορος είναι 11 ετών και φέτος είναι ο πέμπτος που κάνει κιθάρα. Οταν τον ρωτώ «γιατί κιθάρα» απαντάει «γιατί μου αρέσει». Ομως δεν θα γίνει επαγγελματίας μουσικός. Το ξεκαθαρίζει. Θα γίνει προπονητής μπάσκετ. Είναι γελαστός, ποζάρει εύκολα στη φωτογράφο και σου δίνει την εικόνα παιδιού ζιζάνιου που είναι μέσα σε όλα.

Κάπως έτσι είναι και οι υπόλοιποι πιτσιρικάδες που γεμίζουν τα καμαρίνια του Μεγάρου Μουσικής, λίγο πριν έρθει η ώρα να βγουν στη σκηνή. Γελαστά πρόσωπα, αναψοκοκκινισμένα μάγουλα, ατμόσφαιρα χαρούμενης αναμονής. Πηγαδάκια που ανά δυο ή τρία παιδιά είναι σκυμμένα πάνω στις κιθάρες τους και παίζουν. Πολλές κιθάρες. Και πολλά παιδιά. Κάποια απ’ αυτά (αριθμητικά πολύ λιγότερα) κορίτσια. Οταν σε λίγο οι μικροί κιθαριστές θα γεμίσουν τη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής, φτιάχνοντας ένα θέαμα που σχεδόν κόβει την ανάσα, όλη εκείνη η παιγνιώδης ατμόσφαιρα του «λίγο πριν» θα μετατραπεί σε μια άνευ προηγουμένου αφοσίωση στις λεπτομέρειες των κινήσεων των χεριών του Βαγγέλη Μπουντούνη που από το πόντιουμ θα τους καθοδηγεί σχεδόν χορεύοντας με τα χέρια.

«La Valse d’ Amelie» (Γιαν Τερσέν), «Αθανασία» και «Κεμάλ» (Μάνος Χατζιδάκις) αλλά και «O Pastor» (Madredeus) «Τζαζ Βαλς Νο2» (Σοστακόβιτς) μέχρι και Ζωναράδικο (παραδοσιακό θρακιώτικο τραγούδι) σε μια σκηνή όπου 210 κιθάρες φτιάχνουν έναν ήχο που σου παίρνει την ψυχή. Παιδιά που επιδεικνύουν την αφοσίωση και την όρεξη ενήλικων μουσικών.

Τελευταία Νέα