Το τένις δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην Ελλάδα. Πολύς κόσμος, άλλωστε, εξακολουθεί να το θεωρεί άθλημα των πλουσίων και των σνομπ. Και από μία άποψη, είναι πράγματι ελιτίστικο. Οι παίκτες πρέπει να είναι ιδιαίτερα συγκεντρωμένοι, οι διαιτητές ιδιαίτερα προσεκτικοί και οι θεατές ιδιαίτερα σιωπηλοί. Δυσεύρετες αρετές στην εποχή της επιπολαιότητας, της προχειρότητας και του θορύβου.

Παρ’ όλα αυτά, το τένις έχει τους φανατικούς του οπαδούς. Και όλοι εμείς θα παρακολουθήσουμε με αγωνία σήμερα και αύριο από την τηλεόραση τους τελικούς του Γουίμπλεντον. Η προσοχή μας θα είναι φυσικά συγκεντρωμένη στους παίκτες, στις κινήσεις των χεριών τους και στις εκφράσεις των προσώπων τους. Εκτός από τους εμφανείς ήρωες, όμως, υπάρχουν και οι αφανείς, αυστηρά εκπαιδευμένα και απόλυτα πειθαρχημένα δεκαπεντάχρονα παιδιά, που η συμβολή τους στην ομαλή διεξαγωγή των αγώνων είναι αποφασιστική. Είναι τα ball boys, ένας θεσμός που σε λίγα χρόνια θα κλείσει έναν αιώνα ζωής (πρωτοεμφανίστηκαν στο Γουίμπλεντον το 1920, ενώ τα ball girls χρειάστηκε να περιμένουν 57 χρόνια ακόμη).

Τέσσερις μήνες προτού αρχίσει το τουρνουά – διαβάζουμε στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» – 700 υποψήφιοι μαθαίνουν πώς να στέκονται ακίνητοι, να πετάγονται ξαφνικά για να πιάσουν την μπάλα, να τη στέλνουν με ακρίβεια στον παίκτη και στη συνέχεια να γίνονται και πάλι αγάλματα. Οι κανόνες είναι αυστηροί, οι απουσίες απαγορεύονται. Στο τέλος επιλέγεται ένας στους τρεις. Δεν θα πληρωθούν γι’ αυτό που κάνουν. Δεν θα ακούσουν ούτε ένα «ευχαριστώ». Οι γονείς και οι φίλοι τους δύσκολα θα τους αναγνωρίσουν στην τηλεόραση, αφού μόνο οι αριθμοί διαφέρουν στις πανομοιότυπες στολές τους. Και κανένας δεν τα φωνάζει με το όνομά τους. Τότε γιατί το κάνουν; Για να είναι κοντά στους μεγάλους σταρ; Ή για να κερδίσουν ένα στοίχημα με τον εαυτό τους;

Αυτά τα παιδιά περνούν απαρατήρητα, άλλωστε η επιτυχία τους έγκειται ακριβώς σε αυτό: να είναι αόρατα. Κανένας κοινωνιολόγος δεν μελετά τι κάνουν στη συνέχεια στη ζωή τους, κανένας εργοδότης δεν εκτιμά την προϋπηρεσία τους στα γήπεδα. Κακώς. Για την εύρυθμη λειτουργία μιας κοινωνίας η ακρίβεια, η σοβαρότητα και η πειθαρχία έχουν εξίσου μεγάλη σημασία με την αυθάδεια, τον αυθορμητισμό και την τόλμη. Αλλιώς η ζυγαριά γέρνει, το ζούμε καθημερινά.

Τελευταία Νέα